Op 25 juni om 23:09 was Liverpool na dertig jaar kampioen van Engeland. Jan Willem Spaans schreef een boek over het kampioensseizoen. Dit is één van de vijftig fragmenten, en het beslissende in de ‘titelstrijd’!
Gekroond op King’s Road: Chelsea 2, Manchester City 1. KAMPIOEN!
Indien nodig zullen er zeker nog tien kansen volgen, maar op donderdag 25 juni 2020 kan Liverpool kampioen worden zonder zelf in actie te komen. De voorkeuren worden besproken. Als City hier wint, kan het team van Klopp het afmaken op het veld van de regerend kampioen. Winnen ze niet, dan begint Manchester City – Liverpool met een vernederende erehaag van de uittredend kampioen voor de nieuwe titelhouder. Wat heeft de voorkeur? Ideaal is natuurlijk een titel op het veld. Aan de andere kant: de trouwe stadionbezoekers wachten al dertig jaar op het bijwonen van het ‘kampioensmoment’ en moeten nu op televisie kijken. Is het dan niet minder pijnlijk als dat moment toch niet op Anfield of in een uitvak is? En bovendien, zo goed gaat het niet met het beteugelen van het coronavirus in Engeland. Stel je voor dat de competitie opnieuw moet worden stilgelegd? De voorkeur lijkt toch te vallen op een beslissing vanavond op Stamford Bridge. Chelsea heeft Liverpool al vaker van de landstitel gehouden. Is dit het moment dat de Londenaren hen juist eens de helpende hand toereiken? Het moet kunnen: Chelsea heeft de punten hard nodig voor kwalificatie voor de Champions League, City heeft dat ticket zo goed als binnen. Bovendien wacht hen drie dagen later een belangrijke bekerwedstrijd. De wedstrijd gaat in het begin gelijk op. Na 35 minuten begrijpen Benjamin Mendy en Ilkay Gündogan elkaar niet. Christian Pulisic glipt er met de bal vandoor en zet Chelsea op 1-0. De landstitel is nu heel dichtbij. In de tweede helft laat City nog een keer zien waarom ze twee keer op rij kampioen zijn geworden. De ploeg van Guardiola speelt een halfuur lang zo goed als perfect. Een fenomenale vrije trap van Kevin De Bruyne brengt hen tien minuten na de pauze langszij. Chelsea weet niet meer waar ze het zoeken moeten. City maakt de dienst uit en het lijkt erop dat ze hier nog best drie punten kunnen halen. Een fenomenale counter wordt door Raheem Sterling tegen de paal gemikt. City benut de mogelijkheden niet en krijgt de rekening. Mason Mount en nogmaals Pulisic missen eerst nog flinke kansen. Daarna volgt het moment dat Liverpool definitief de titel oplevert. De Citizens lijken voor de derde keer ontsnappen, maar Fernandinho heeft de bal daarbij van de lijn geslagen. De VAR komt na lang beraad ook tot die conclusie: rood voor de Braziliaan, die zijn landgenoot Willian vanaf elf meter zijn landgenoot Ederson ziet kloppen. Het staat 2-1 voor Chelsea, Manchester City staat met tien man en er zijn nog maar zo’n tien minuten te gaan. Zo’n 350 kilometer van Stamford Bridge wordt het feest in volle gang gezet. Vanaf februari kon Liverpool Football Club de wedstrijden richting het negentiende landskampioenschap al tellen, nu zijn het de minuten. Chelsea, spelend in koningsblauw met een stadion aan King’s Road, kroont de nieuwe kampioen van Engeland. De resterende speeltijd is een processie. Chelsea haalt een goede overwinning, maar krijgt weinig aandacht. Het lot van een kleine club. Na ruim zes minuten blessuretijd is het fluitsignaal van Stuart Attwell het sein voor woeste vreugde bij de een en voor stille reflectie bij de ander. In Merseyside, maar ook over de hele wereld zijn waar mogelijk groepjes mensen samengekomen om dit moment samen te beleven.
Wat een jaar om het weer eens te flikken. De stad Liverpool heeft de afgelopen jaren een hoop moeten slikken. Eerst kregen ze tegen hun zin in een Brexit door de strot gedrukt – de Europese Unie heeft meer voor de stad aan de Mersey gedaan dan Westminster. Daar werd voor nog vier jaar een conservatieve regering gekozen, voordat de pandemie ook flink huishield in de stad van John, Paul, George en Ringo, en de stad van Jürgen, Virgil, Mohamed en Jordan. Dit is hun jaar. Nu echt. 1901, 1906, 1922, 1923, 1947, 1964, 1966, 1973, 1976, 1977, 1979, 1980, 1982, 1983, 1984, 1986, 1988, 1990 en nu 2020. Zeven speelrondes voor het einde is Liverpool Football Club op 25 juni 2020 kampioen van Engeland. Het heeft dertig jaar en meer dan honderdduizend voetbalminuten geduurd, maar dan heb je ook de snelst gewonnen landstitel in de Engelse voetbalgeschiedenis. De spelers van Liverpool zijn samengekomen in hotel Formby Hall om de wedstrijd samen te bekijken. Die avond feesten ze tot de zon opkomt. Nu is dat eind juni makkelijker dan anders, maar de beelden die via televisie en sociale media te zien krijgen, verraden een goed feestje. Zelfs geheelonthouder Henderson speelt met de gedachte om het op een zuipen te zetten, verklapt de kapitein tegenover Jamie Carragher, Sky Sports-analist die zijn objectiviteit begrijpelijkerwijze even heeft verdronken in een fles champagne. Carragher speelde 737 keer voor Liverpool en won deze trofee ook nooit. Kenny Dalglish, de trainer van het kampioensteam van 1990, heeft ook een flesje bubbels opengetrokken. Als Klopp op Sky Sports verschijnt, lijkt het alsof miljoenen onzichtbare wezens ineens uien beginnen te snijden. Zijn stem is van emotie doordrenkt, hij blijft bescheiden als alle trainers die tevergeefs probeerden kampioen te worden met Liverpool hem met complimenten overladen. Tegen het einde houdt hij het niet droog. Miljoenen Reds over de hele wereld pinken een traantje met hem mee en gaan daarna doen wat hij ook doet: feest vieren, zo goed en zo kwaad als het gaat. In Liverpool zelf zijn duizenden mensen op de been, eerst bij het stadion, later bij de haven. Da’s niet de bedoeling, en na een dag worden ze er van alle kanten op aangesproken, maar zeker in de eerste uren valt de reactie wel te begrijpen. Klopp belooft dat de titel goed gevierd zal worden als het kan. De duizenden die nu de straat op zijn gegaan vormen maar een fractie van wie er allemaal nog meer feest zou willen vieren. Ze kunnen gerust zijn: wat in het vat zit, verzuurt niet. Zeker feestjes met Klopp niet, die zijn eerste landstitel met Borussia Dortmund in 2011 zo grondig vierde dat hij uiteindelijk in een vrachtwagen met levende kippen belandde. Ditmaal zal Klopp ook even geschrokken zijn toen hij thuiskwam en ineens zijn moerstaal zag. Zijn ogen hielden hem niet voor de gek: uitzinnige bewoners hebben de naam van zijn straat in Formby veranderd in ‘Kloppstraße’ Voor nu moet deze titel op een aparte manier gevierd worden: in kleine kring. Maar dat gaat ook. Ondertussen regent het felicitaties. Ringo Starr, Thierry Henry, de burgemeester van de stad. Alleen Gary Neville lijkt mysterieus van de aardbodem verdwenen..
The day after. Sommigen zijn nog op, anderen worden weer wakker. Het kampioenschap is binnen. Dikke krantenbijlages, video’s en analyses volgen elkaar in hoog tempo op. De media-afdeling van Liverpool levert al jaren goed werk en stelt ook nu natuurlijk niet teleur. Hoewel de foto met de beker pas na de laatste thuiswedstrijd tegen Chelsea genomen kan worden, worden de kampioensspecials al naar de drukker gestuurd. Desnoods maak je er over een paar weken weer eentje. Er is genoeg te vertellen over de eerste titel sinds 28 april 1990. Liverpool versloeg Queens Park Rangers met 2-1. Zin om echt te feesten hadden er maar weinig, verzadigd en verwend als de aanhang was. Één of twee biertjes misschien, in afwachting van de roze krant – een speciale uitgave van de Liverpool Echo die zaterdags rond 18:00 verscheen met alle informatie over het voetbal van die dag. Maar daarna ging de menigte uiteen, zonder volksfeest. Echt een mooie titel was dat ook niet, vertellen degenen die erbij waren. Kampioen van de armoede, die term bestaat in het Engels niet maar past mooi bij hun getuigenissen. Dat kan je over dit kampioenschap niet zeggen. Onder normale omstandigheden waren er een miljoen mensen feest komen vieren in de stad – voor de supporters heeft deze titel zodoende wel iets aan glans ingeboet. Voor de spelers? Absoluut niet. Doorkomst met 86 punten uit 31 wedstrijden, dat is nog nooit vertoond. Vanaf de eerste speeldag bepaalde Liverpool het tempo. De rest kon simpelweg niet volgen. Ze hebben iedere thuiswedstrijd gewonnen en bouwden met de week een grotere voorsprong op. Voor de eerste confrontatie met Manchester City was het gat vijf punten, halverwege de competitie ruim tien stuks en bij het doorbreken van de lente was de kloof meer dan twintig punten. De enorme voorsprong op de achtervolgers geeft eerder aan dat de competitie zwaarder dan ooit is. Manchester City liet in de eerste wedstrijden na de herstart adembenemend voetbal zien, en zelfs die ploeg kwam in de verste verte niet in de buurt. Liverpool FC is na dertig jaar weer kampioen. De manier waarop was zo overtuigend dat het binnenhalen van de titel in de afgelopen maanden een formaliteit was. Nu wacht er een ereronde van zeven wedstrijden op de manschappen van Klopp. Voor de komende maanden zijn ze houder van de Premier League, de Champions League én de wereldbeker voor clubs. Tel de Engelse Supercup erbij op en je komt op vier prijzen in dertien maanden. In de dertien jaar ervoor werd enkel een miezerige League Cup bijgezet in de trofeeënvitrine van Anfield. Over een paar weken wordt de prijs uitgereikt waar al zolang naar gesmacht wordt. Liverpool, kampioen van Engeland!
