Keert Leko terug naar het blauwzwarte volgasvoetbal, met ruimte voor de creatieve combinatie?

Ik roep Sporting Charleroi – Club Brugge uit tot beste match van het huidige seizoen. Ondanks de formidabele reddingen van doelman Horvath na de gelijkmaker van Sporting, was de overwinning van Club toch verdiend. Ik heb het gevoel dat trainer Leko een nieuwe wind laat waaien door Jan Breydel en tegelijkertijd terug keert naar de traditie van het huis: ‘volgasvoetbal-met-ruimte-voor-de-creatieve-combinatie’. In mei 2018 herdenkt Club Brugge de veertigste verjaardag van het beste seizoen uit zijn geschiedenis: landskampioen en finalist van de Europacup der Landskampioenen.

De successen van de Ernst Happelperiode tussen 1975 en 1978 – titels in 1976, 1977, 1978; Belgische beker in 1977; Uefacupfinale in 1976 en Europacupfinale 1978 – veranderden de sfeer in het Belgische voetbal. Het zelfbewustzijn en het risicovolle spel deed zijn intrede. Meer dan 25.000 fans zorgden bij de Europacupfinale der Landskampioenen in 1978 tegen FC Liverpool voor een volksverhuizing richting Wembley. Club Brugge werd sindsdien meer dan een voetbalclub, sommigen noemden het zelfs een sociale beweging. Alleszins was het als een levenshouding. Zowel voor de spelers als voor de supporters.

De aanstekelijke spelstijl begeesterde vele duizenden, van de Westhoek tot de Maaskant. In zijn beste tijden staat blauwzwart synoniem voor aanvallen, risico, meer goals maken dan de tegenstander, snelheid, techniek, powerplay, beweging. ‘Volgasvoetbal’ kortom, zoals dat tegenwoordig wordt genoemd. Maar met voldoende ruimte voor de creatieve combinatie.

De legendarische coach Ernst Happel (Wenen, 1925-1992)  legde hiervoor tijdens de jaren zeventig de basis. Hij putte uit drie voetbalstijlen: de Hollandse positionele dominantie; de Oostenrijkse individuele kwaliteit en de Duitse conditionele collectiviteit. Dàt is Club Brugge door de jaren heen geweest. Met persoonlijke interpretaties door de succestrainers van de volgende drie decennia: Henk Houwaart, Hugo Broos, Trond Sollied. Ze bleven trouw aan het oorspronkelijke blauwzwarte evangelie: het spektakel voor haar publiek. Voor het eerst sinds Trond Sollied heb ik het gevoel dat er opnieuw een Clubtrainer is opgestaan die avontuurlijk voetbal nastreeft en die zelfs bij uitwedstrijden in alle omstandigheden voor de zege durft gaan.

Dat Dennis, Vormer, Vanaken, Denswil, Horvath en Wesley in het voetspoor zullen treden van Lambert, Vandereycken, Cools, Jensen, Krieger of Le Fèvre is vanzelfsprekend ‘wishful thinking’ vanwege de gewijzigde geldstromen in de Europese voetballerij. Maar het zou een leuke vaststelling zijn mocht in mei 2018 blijken dat het huidige team alvast in de eigen competitie gekozen heeft voor een voetbalfilosofie die aansluit bij die van de Happeltijd uit 1978. De keuze is aan Ivan Leko: keert hij terug naar het blauwzwarte volgasvoetbal-met-ruimte-voor-de-creatieve-combinatie?