In memoriam Josip Weber

Josip Weber overleed vandaag aan de gevolgen van prostaatkanker. De drievoudige Belgische topschutter werd net geen 53.

Weber werd op 16 november 1964 in Kroatië geboren en belandde eind jaren ’80 bij Cercle Brugge. Hij werd drie keer op rij topschutter ( 1992, 1993, 1994). Hij was een echte ‘goaltjesdief’ en maakte 136 goals voor de Vereniging in 204 wedstrijden.

Hij speelde enkele vriendschappelijke interlands voor Kroatië, maar toen hij in 1994 vijf jaar in ons land woonde kreeg hij de Belgische nationaliteit. Hij was net op tijd Belg om mee te gaan naar het WK in Amerika.

Vlak voor de afreis naar de States debuteerde hij op de Heizel tegen Zambia met vijf goals (9-0). De Rode Duivels hadden plots een wereldspits en waanden zich al bijna wereldkampioen. Helaas, de interland tegen Zambia was een staal zonder waarde. Het veld was een modderpoel en de Afrikanen, die geen aangepast schoeisel bij hadden, lieten zich gewillig afmaken.

De Kroatische Belg scoorde ook in de tweede interland voor zijn nieuwe vaderland ( 3-1 tegen Hongarije). De Wereldbeker 1994 werd echter een drama voor de Kroaat. Hij was een vreemde eend in de bijt van de toenmalige topspelers en werd kaalgeplukt bij het kaarten. Gelukkig greep de bond in en werden zijn schulden kwijtgescholden.

Zijn grote boeman bij het kaarten was Marc Degryse, waarmee het ook op het veld niet klikte. Degryse speelde veel liever samen met zijn Anderlecht-maatje Luc Nilis en was ook niet meteen wild van het idee dat Weber die zomer voor een recordbedrag ( 100 miljoen frank – 2,5 miljoen euro – en 10 miljoen frank meer dan de som die paars-wit voor Degryse had betaald) naar Anderlecht overstapte.

In Amerika kwam Weber niet aan scoren toe. In de laatste wedstrijd tegen Duitsland werd hem door de Zwitserse scheidsrechter een strafschop ontzegd. Voor die fase zal hij blijven voortleven in het nationale voetbalgeheugen. Net als voor het item met de verborgen camera in de tv-uitzending van de Gouden Schoen, toen Carl Huybrechts hem filmde toen hij thuis deeg aan het kneden was.

Die bijdrage maakte hem ontzettend populair in Vlaanderen. Iets wat hij niet echt was bij zijn ploegmaats. Bij Cercle noemden ze hem off the record de meest egoïstische speler die ze ooit op een veld zagen. Josip was blij als zijn ploeg verloor maar hij gescoord had en in alle staten als er gewonnen werd zonder dat hij een doelpunt had gemaakt.

1994 had een droomjaar moeten worden voor de bijna 30-jarige Weber, maar het werd een nachtmerrie. Met Anderlecht botste hij op Germinal Ekeren tegen een doelpaal en was bijna een half jaar out. Hij was nog maar net terug toen hij op training de kruisbanden van de knie scheurde. Nadien werd hij nooit meer de oude. Ook al trof hij alles bij elkaar 16 keer raak in 25 wedstrijden voor Sporting. Hij kwam ook net verder dan acht interlands voor de Rode Duivels en bleef steken op de zes rozen tegen Zambia en Hongarije.

In Amerika nam Weber overigens de plaats in Marc Wilmots, die na het WK opstapte als Rode Duivel omdat hij vond dat genaturaliseerde spelers geen plaats hadden in de Belgische ploeg. Onder Georges Leekens keerde ‘de Willie’ in 1997 terug bij de Rode Duivels.