In 50 jaar is vooral de arbitrage verbeterd

Na de BBC en de NOS gaat ook de VRT oude voetbalwedstrijden opnieuw uitzenden. Parels uit de oude doos. Wat valt daarbij op? Voor jongere voetballiefhebbers: de ruimte op het veld en het tragere tempo. Hoewel dat niet altijd het geval was. Bekijk de beelden nog eens van de WK-matchen van 1982 tussen Brazilië en Italië en Frankrijk en West-Duitsland. En vier jaar later in Mexico naar Frankrijk-Brazilië. Eentijdsvoetbal om vingers en duimen bij af te likken.

Het zijn toevallige voorbeelden, maar toch weer niet. Het beste voetbal werd vroeger op WK’s gebracht. Tussen nationale elftallen waarin de grootste talenten van het land werden samengebracht. Tegenwoordig moet je voor echt topvoetbal in de Champions’ League zijn. De grootste clubs brengen de grootste talenten van de wereld samen, hebben nagenoeg geen zwakke schakels en beschikken over een uitgebreide selectie.

Hoe dan ook, het voetbal was vroeger niet zo slecht als het vaak door een hedendaagse bril lijkt. Houd er ook rekening mee dat de spelers fysiek niet alleen minder goed getraind waren maar ook heel anders uitgerust. Voetbalschoenen waren klompen vergelijken met de dansmuiltjes van tegenwoordig en de ballen loodzwaar, zeker als het wat geregend had. En kijk eens naar de velden van enkele decennia terug. Zelfs het huidige Sclessin lijkt dan weer een echte ‘pelouse’.

Als je een aantal oude wedstrijden bekijkt, zal ook opvallen dat er veel harder werd gevoetbald. Het wemelde van de gangsters op voetbalnoppen. ‘Heren’ als Vinnie Jones, Noby Stiles, Norman Hunter, Claudio Gentile, René Vandereycken, Ron ‘Chopper’ Harris of, de ergste van allemaal, Andoni Goychoechea, bijgenaamd de Beul van Bilbao.

Aanvallers werden niet gespaard en nauwelijks of niet beschermd door de scheidsrechters. Dat blijkt ook uit een Engels experiment van twee weken terug. Michael Oliver, Engeland’s scheidsrechter nummer één, ‘herfloot’ van thuis uit de beruchte FA Cup Final van 1970 tussen Chelsea en Leeds United. Een interessante oefening omdat in 1999 David Elleray, de toenmalige Engelse topref en huidige baas van ons arbitragecorps, dat ook al deed.

De echte finale in 1970 werd geleid door ene Eric Jennings, die nauwelijks uit de middencirkel kwam en één gele kaart uitdeelde. Hoe de arbitrage evolueerde, bleek toen Elleray zes keer rood en twintig keer geel uitreikte.

Vijftig jaar na het duel is Michael Oliver nog een stuk strenger. De eerste gele kaart valt al na twee minuten en nog voor het kwartier gaat David Webb, uitgerekend de man die in de extra times Chelsea met een kopbal de eindzege zou bezorgen (2-1), voor de tweede keer op de bon. ‘De VAR zou mij ongetwijfeld gevraagd hebben om voor de tweede overtreding meteen rood te trekken. Webb zou overigens voor zijn winnende treffer nog een derde keer geel gekregen hebben’, aldus Oliver.

Halfweg de eerste helft wordt er nog met tien tegen negen gespeeld en op slag van rust valt de vierde uitsluiting. Even voor het uur staat de teller op zes stuks en het ergste moet nog komen. Hoewel, in werkelijkheid zou de partij afgelopen zijn, want Chelsea heeft maar zes spelers meer over.

De schoppartij op Wembley gaat echter vrolijk verder. Vlak voor het einde van de reguliere partij probeert McCreadie de al niet te grote Billy Bremner letterlijk een kopje kleiner te maken, maar de bal gaat niet op de stip. Leeds, dat met een strafschop de zege kon pakken, gaat in de verlengingen onderuit. Maar pas nadat Michael Oliver rode kaart nummer zestien trekt voor Peter Osgood (de zevende voor Chelsea).

Wat Michael Oliver behalve het veel te harde voetbal was opgevallen? ‘Niemand klaagt, er is niet één keer protest en er wordt niet samengetroept rond de referee.’ En wat nog opvalt? Na afloop van de wedstrijd zingen de fans van Chelsea ‘You’ll never walk alone’. Op Stamford Bridge riskeer je dezer dagen flink afgetuigd te worden voor het zingen van ‘het clublied’ van Liverpool.