“Ha Willem,” zei ik voorzichtig. “Mag ik je wat vragen?”‘
Hij keek me aan. Door zijn borstelige, zwarte wenkbrouwen kon ik zijn ogen nauwelijks ontdekken.
“Ik heb het idee dat ik bij deze A-selectie niet helemaal mee kan komen. Dat ik het niveau niet helemaal aan kan.”
Nu zag ik Willem knikken. “Dat klopt,” zei hij kort.
“Maar heb je misschien wat tips voor mij? Zodat ik een betere voetballer kan worden?'”, stamelde ik verder.
Willem liet een stilte vallen. Seconden leken wel uren te duren.
“Weet je, wat je nu probeert, mee te doen met al jouw collega’s… Dus ook doelpunten proberen te maken, technische hoogstandjes, mannetjes proberen te passeren… Daar moet je meteen mee stoppen. Want je bent het lachertje van de club aan het worden.”
Ik keek hem zogenaamd begripvol aan en liet niet merken dat ik nu al spijt had van mijn toenaderingspoging.
“Het enige wat bij jou nog wel kan werken, is dat je gaat voetballen zoals Jan Wouters. Ken je die?”
Voordat ik kon reageren, ging Willem verder.
“Dus als de tegenstander de bal heeft, heb jij maar één taak. Veroveren die bal! Het maakt niet uit op wat voor manier… Maar zodra je de bal hebt, zo snel mogelijk inleveren bij iemand uit jouw team die wél goed kan voetballen.”
Willem liep weg, terwijl hij met zijn linkerbuitenkant een balletje wegtrapte.
Nu, vele jaren later, kan ik terugkijken op mijn voetbalcarrière. Ik heb zestien jaren betaald voetbal gespeeld en eigenlijk is dat het speltype dat ik steeds weer hanteerde. Ballen veroveren. Ballen inleveren.
Bron: Jan van Halst, ‘Kopzorgen – Prestatiedruk, twijfel en de weg naar zelfinzicht’, 2025, blz. 26-27, 28
Rob Siekmann
