HET EPOS VAN DE BEKER MET DE GROTE OREN 1955 – 2020. De geschiedenis van de Europa Cup/Champions League (4) – RW

Aan de vooravond van jaargang 65 van de Europa Cup der Landskampioenen/Champions League schrijven we graag een beknopte geschiedenis van het belangrijkste voetbaltoernooi ter wereld. Internazionale Milaan is de nieuwe club van Romelu Lukaku. Vanavond staat in Italië de kraker tussen Juventus en Inter op het programma: Il Derby d’Italia.  In deze aflevering beschrijven we het eerste seizoen: 2009-2010. Internazionale schakelde toen compleet onverwacht Barça uit in de halve finale en versloeg Bayern met 2-0 in de eindstrijd. Getekend José Mourinho én de laatste keer dat de naam van een Italiaanse club werd geschreven in de Beker met de Grote Oren.

SEIZOEN 2009-’10: MOURINHO LEIDT INTERNAZIONALE NAAR DE TREBLE

DE WEG NAAR DE FINALE

Slechts één man hield rekening met een zege van Internazionale Milaan aan de vooravond van de 55 ste episode van het Europa Cup-feuilleton, intussen getransformeerd tot Champions League. José Mourinho leidde het blauwzwarte ensemble voor het tweede seizoen en had zijn selectie stevig verstrekt. Met als opvallendste actie de ruiltransfer Zlatan en Eto’o tussen San Siro en Camp Nou in Barcelona. In de schaduw daarvan stond de overeenkomst van Diego Milito van Genoa. El Principe – ‘de prins’ – uit Buenos Aires liet zich meteen gelden in de Derby del Madonnina: Inter overklaste AC Milan met 0-4 dankzij twee assists en één doelpunt van de Argentijnse spits. In de eerste drie groepsduels kwam hij verder amper aan bod. Inter startte moeizaam: een gelukkige 0-0 in San Siro tegen titelhouder Barça en draws tegen de kampioenen van Rusland en Oekraïne: Rubin Kazan (1-1, Stankovic; uit) en Dynamo Kiev (2-2, Stankovic, Samuel: thuis). Na een 2-0 nederlaag in Camp Nou dreigde de uitschakeling. Slechts in de slotminuten keerden Milito (86) en Sneijder (89) de crisissfeer in Kiev. In de laatste alles-of-nietspartij tegen Rubin Kazan opende Eto’o de score en knalde Balotelli in de 63 ste minuut een vrije trap krullend onder de lat. Voor liefst 78.971 tifosi deed Milito het voor Mourinho beladen duel tegen Chelsea openbarsten. Cambiasso overklaste de gelijkmaker van Kalou (2-1). Eto’o counterde in Londen naar 0-1. Doelpunten van Milito en Sneijder tekenden de 1-0 en 0-1 op het bord tegen CSKA Moskou. In de halve finale trof Inter opnieuw Barça. Een onmogelijke opdracht met de tegenvallende kwalificatieduels van enkele maanden eerder in het achterhoofd, maar Sneijder (30), Maicon (48) en Milito (61) benutten honderd procent de ruimte achter de Catalaanse verdediging. In Barcelona liet Mourinho na de 1-0 Eto’o terugzakken tot op de linksachterpositie om de voorsprong met alle middelen te verdedigen. Ook tijdens de finale op het veld van Real Madrid liet Inter het initiatief aan het Bayern München van Louis van Gaal. Diego Milito viel opnieuw niet af te stoppen en maakte op de 35 ste en op de 70 ste minuut zijn vijfde en zesde treffer: 2-0. Zonder twijfel had Mourinho dit scenario in het achterhoofd.

HET VERHAAL

José Mourinho, Massimo Moratti. De coach en de president. In de zomer van 2008 overdonderde de eerste de Italiaanse media en zette in zijn openingsspeech zijn baas op zijn plaats. Mourinho kapittelde Moratta in het openbaar en gaf een andere versie van de contractuele feiten. Moratti lachte openlijk maar vloekte binnensmonds. Hij oefende geduld. Mourinho was zijn masterplan. Zou het er ooit van komen? Hij probeerde het al sinds 1995, pochte met ronkende trainersnamen als Hodgson, Lippi, Tardelli en Cuper maar sleurde ze met een zelden gezien cynisme van zijn loonlijst. Hij versleet er tien tot hij het echt niet meer zag zitten in 2005. Veertig jaar eerder had zijn vader Angelo de eer van het geslacht Moratti gevestigd: Internazionale Milaan pronkte in 1965 voor de twee opeenvolgende keer met de Europa Cup voor Landskampioenen. Zoon Massimo aarzelde: zou hij de handdoek in de ring gooien? De langharige politicoloog-kunstverzamelaar-olietycoon. Bovendien gehuwd met een bekende milieuactiviste, zette de business van zijn vader in de Saras Group succesvol verder. De petroleummagnaat verzeilde echter op een dwaalspoor met Inter: er werd gefluisterd dat hij een waanzinnig deel van zijn persoonlijk kapitaal in spelers had geïnvesteerd. Het geld stroomde langs deuren en vensters naar buiten, voor toptransfers als de Brazilianen Ronaldo en Adriano, de Argentijnen Crespo en Veron en de Italiaan Vieir. De voorspoed bleef uit, op goud in de UEFA Cup van 1998 na.

De onzichtbare hand van justitie gaf Moratti vervolgens vleugels en onthulde in 2006 het zoveelste calcioschandaal. De concurrenten Juventus en AC Milan werden betrapt op het ‘regelen’ van wedstrijden. De titel van 2006 werd met terugwerkende kracht aan Inter geschonken. Het gerecht zette Juve een reeks lager en bestrafte Milan met een puntenaftrek. Moratti strooide zout in de wonde met straffe uitspraken: ‘We zullen Juventus en AC Milan niet missen.’ De aankoop van de Zweedse topper Zlatan Ibrahimovic en de Franse gelouterde international Patrick Vieira verzekerde de toppositie in Italië. De weg naar de Champions League bleef gebarricadeerd: Inter strandde in de kwartfinales, terwijl rivaal AC Milan vijf medailles won. Roberto Mancini bracht stabiliteit: ‘schandaal-scudetto’ in 2006, échte landstitel in 2007 en 2008, Coppa in 2005 en 2006, Suppercoppa in 2006, 2007, 2008. Fraaie, uitpuilende trofeeënkast van een man met fatsoen en zin voor verbeelding. Desondanks knaagde het bij Moratti. Hij voelde het kriebelen toen Mourinho op de keien werd gezet door Chelsea. Hij wees de coach van acht prijzen de deur. Mancini kon dit niet verkroppen en bleef bonje maken toen zijn opvolger José Mourinho twee seizoenen later wél de verzuchtingen van Moratti waarmaakte. Mancini haalde toen scherp uit in de media: ‘Toen ik in 2004 mijn handtekening zette onder het contract, leek het niveau van Inter nergens op. Ik bouwde een elftal met een sterke mentaliteit én zin voor spektakel. Om de Champions League te winnen, heb je veel geluk nodig.’ Dat volstond voor The Special One om zijn stekels op te zetten.

In de biografie José, The Return of the Kingb (Ed. John Blake, 2014) citeerde journalist Harry Harris: “ It’s funny, it’s funny. It’s funny because my team in the final had Lucio, Thiago Motta, Diego Milito, Samuel Eto’o, Goran Pandev en Wesley Sneijder. From eleven players, Mancini didn’t work with six of them. So he made a five-a-side-team because I played with only five players from his team.’ Een rake en typische formulering van de man die Inter én de Italiaanse media onmiddellijk naar zijn hand zette. Het verhaal gaat dat hij drie maanden nodig had om Italiaans te leren, al kon dit ook onderdeel vormen van de zogenaamde ‘Mourinho Mystique’: de man groeide uit tot een soort stadslegende waarbij het moeilijk wordt om feiten van fictie te onderscheiden. Dat was niet het geval bij zijn compromisloze aanpak. Harris beschrijft hoe hij in de geest van de spelers kruipt door middel van directe communicatie.

De ‘Mourinho Methode’ is gebaseerd op zeer persoonlijk contact: hij zit hen achter de broek, zoekt hen voortdurend op via de modernste technieken van de multimedia en vraagt hen naar hun voedings- en slaappatroon en peilt ook hun dagelijkse geluk. Hij motiveert hen via alle denkbare middelen om tot het uiterste te gaan en de grenzen te verkennen. Volgens Ibrahimovic kende hij zelfs de schoenkeuze van de derde keeper van de tegenpartij. Voor Mourinho is een voetbalwedstrijd een theateropvoering mét een psychologische confrontatie tussen de antagonisten. Zijn speurtocht naar details is op het obsessieve af. Volgens hem maken details het team beter en bepalen ze het verschil tussen winst en verlies. Daarnaast daagt hij zijn vedetten uit met prikkelende quotes als ze volgens hem naast hun schoenen dreigen te gaan lopen. Zo bood hij Sneijder een denkbeeldige driedaagse vakantie op Ibiza aan omdat hij zich op trainingsveld toch al zo gedroeg. En maande hij Zlatan aan om zijn ‘award’ voor beste buitenlander van de Serie A aan zijn moeder te schenken, ‘die de onderscheiding meer verdiende dan hij.’

Na een serie relatief kleurloze partijen kondigde hij een verscherpt regime af in de lente van 2010, nadat het lot Inter in de achtste finale had verbonden met zijn ex-club Chelsea. Na een 2-1 in Milaan prentte hij computergestuurde boodschappen in het hoofd van zijn spelers voor zijn eerste terugkeer naar Stamford Bridge. Hij voerde er de perfecte show op: die van Goodwill Ambassador for the Blues: ‘I love this club, I love this stadium, I love this people.’

Hij juichte niet toen Eto’o op voorzet van Sneijder in de 78 ste minuut het verdict velde. Op 28 mei 2010 trok Mourinho de deur achter zich dicht. Op dat ogenblik had hij Internazionale, als eerste Italiaanse club, de treble bezorgd en de droom van de president was werkelijkheid geworden. Die liet Real Madrid nog stevig in de buidel tasten om de afkoopsom voor zijn trainer te betalen. Volgens Wikipedia ‘a world record breaking compensation’. Massimo Moratti lachte heimelijk om zijn bescheiden wraak op de arrogante binnenkomer van zijn op dat moment ex-coach.

WESLEY SNEIJDER

Het grote Amsterdamse jeugdtalent Wesley Sneijder (1984) voelde zich in de zomer van 2009 niet al te lekker? De behandeling door Real Madrid zat hem hoog: tijdens een uitstekend eerste seizoen leverde hij een grote bijdrage tot de eindzege in de Primera Division. Een jaar later viel hij uit de gratie, als één van de slachtoffers van het succes van FC Barcelona. Pas op 27 augustus 2009 keurde Internazionale de voorwaarden van Real goed: 15 miljoen euro voor de overstap van Real Madrid naar Milaan. Hij speelde zich onmiddellijk in de harten van de blauw-zwarte zijde van Milaan. Coach José Mourinho geloofde écht in hem en liet hem minder dan 24 uur later debuteren in de Milanese derby. Sneijder was niet geïmponeerd door het decor op San Siro inspireerde Inter tot een historische 0-4 overwinning. Dat was de start van een idylle die twaalf maanden zou duren.

Sneijder zette het middenveld inzake aanvallende intenties naar zijn hand en was doeltreffend op momenten die er toe deden. Zoals tegen Dynamo Kiev, op de vierde speeldag van de groepsfase, in de 89 ste minuut: Inter won eindelijk zijn eerste driepunter. In de kwartfinale forceerde hij het Russische slot van CSKA Moskou al na zes minuten met een vrije trap. Tegen FC Barcelona vond hij in de moeilijkste fase van de wedstrijd de opening. Barça baande zich snel een weg naar een tweede opeenvolgende finale met een vroege 0-1 maar Sneijder overtrof zichzelf tegen het duo Xavi-Iniesta en dankzij hem heerste Inter over het middenveld. Hij scoorde tegen, de voorzet kwam van Diego Milito. In de finale keerde hij de rollen om en hielp hij op zijn beurt Milito op weg naar het belangrijke eerste doelpunt. Dat bezorgde Bayern een klap die het niet meer te boven kwam. De UEFA beloonde zijn prestaties: ‘the midfielder of the season’. Twee maanden later volgde een nieuwe decoratie na een uitstekende wereldbeker. De FIFA rangschikte hem onder de drie beste middenvelders van het toernooi. Met Internazionale won hij alle prijzen in 2010 en hij voegde er ook de FIFA Club World Cup aan toe. Daar had hij zelfs niet aan gedacht in de zomer van 2009 want hij beschouwde de overstap van Real naar Internazionale als een degradatie. Voor de goede orde: in het Estadio Bernabeu viel dat seizoen niets te vieren. Sneijder lachte in zijn vuistje.