Van 20 juli tot 20 augustus loopt FIFA Women World Cup 2023 in Nieuw-Zeeland en Australië. Stilaan krijgt het vrouwenvoetbal het respect dat het verdient. Dat heeft een eeuw geduurd. Dik honderd jaar geleden trok de eerste vedette van het vrouwenvoetbal, de rebelse Lilly Parr, in Groot-Brittannië tienduizenden fans naar de stadions. De vrouwelijke variant van het voetbal stak op dat ogenblik de mannelijke inzake populariteit naar de kroon. Tot woede van de Engelse conservatieve bondsbonzen. Ze schrapten gedurende een halve eeuw het vrouwenvoetbal uit hun programmatie. Tijdens UEFA Women’s Euro 2022 in Engeland werden alle kijkcijfers- en toeschouwersrecords gebroken. Deze maand volgen miljoenen mensen de prestaties van onder meer Megan Rapinoe, de Lilly Parr van deze tijd.
Naar aanleiding van FIFA Women World Cup 2023 brengen we ‘een kleine geschiedenis van het vrouwenvoetbal’ in tien afleveringen. En vijftien portretten van de beste speelsters aller tijden: ‘Van Mia Hamm in 1996 tot Marta in 2023’. Afgewisseld met enkele opiniestukken. Onder noemer ‘Heldinnen van het voetbal’, kortom.
Fussball Kann Mehr! En dat kan het! Waar is de tijd gebleven dat ik nog op hoongelach werd getrakteerd toen ik een boek schreef met de lichtjes dwaze titel ‘Kan voetbal de wereld redden?’ en even later daar zelfs aan toevoegde ‘Voetbal heeft meer dan twee doelen’. Dat laatste was al een publicatie in samenwerking met de KNVB, jawel met de Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond, men leest dit goed. Lang geleden is het zeker wel: het dateert van 2004. Intussen draait de voetbalwereld al negentien jaar verder en intussen vooral door, in de slechte zin van het woord. Beter nog: dol. Die dolle voetbalwereld is bezig zichzelf de vernietiging in te draaien, zeg dat ondergetekende het gezegd heeft! De hele voetbalwereld? Welnee, het gaat vooral om de mannelijke variant ervan, van Qatargate tot de Saoedisering. De oplossing voor de problematiek dient zich aan via het vrouwenvoetbal!
Dat is alvast het standpunt van de Duitse organisatie Fussball Kann Mehr, en bij nader inzien deel ik deze visie. Kwestie van mezelf in goed gezelschap te bevinden en niet elke keer op in mijn eentje op hoongelach getrakteerd te moeten worden.
Gisteren gelezen in het weekblad Der Spiegel onder de veelzeggende titel ‘Unkämpter Schatz’. Vrij vertaald als ‘betwiste schat’, of scherper gesteld: ‘de strijd om de identiteit van het vrouwenvoetbal’. Die staat intussen als een huis in Duitsland nadat de finale van EURO 2022 tegen Engeland het hoogste algemene televisiecijfer van 2022 opleverde met 18 miljoen kijkers.
Tabea Kemme – steunend lid van de beweging Fussball Kann Mehr – gaf drie kernwaarden van die identiteit mee in het artikel van Der Spiegel. Even voorstellen: Kemme won als speelster vier Bundesligatitels met Turbine Potsdam én de Champions League in 2010. Met Arsenal pakte ze de Premier Leaguebekroning in 2019 en met de Frauen-Nationalmannschaft werd ze in Brazilië 2016 de Olympisch kampioen. Vandaag analyseert ze voor betaalzender SKY aan de zijde van onder meer Lothar Matthaüs wedstrijden van de Bundesliga (M/V) en de nationale ploegen (M/V).
Terug naar de essentie. Wat zijn voor haar en voor Fussball Kann Mehr de drie kernwaarden die de identiteit van het vrouwenvoetbal symboliseren? Ze noemt de strijd voor ‘Equal Pay’, zij het in de bredere kijk van de professionele omkadering. Kemme deelt een stevige prik uit aan de Duitse voetbalbond DFB omdat die weigerde de wereldbekerweddes van mannen en vrouwen gelijk te trekken. Kans gemist, aldus Kemme, om als grootste voetbalbond ter wereld het goede voorbeeld te geven. Ze pleit vooral voor structurele investeringen die de professionalisering van het vrouwenvoetbal voltooien: trainingsomgeving, medische ondersteuning, toeschouwersvriendelijke aftraptijd en deftige vergoeding. Vooral dat laatste moet speelsters toelaten van de sport hun enige beroep te maken.
Daarnaast ijvert ze voor het behoud van wat ze noemt de ‘vredelievende vrouwenvoetbalcommunity’. Hiermee doelt ze op de atmosfeer in het stadion én op het veld. Attractief spel, fair play, sportief supporterschap mét applaus voor de tegenpartij en zonder kwetsende spreekkoren.
En als derde factor haalt ze een ‘correcte commercialisering’ aan. De groei brengt onvermijdelijke verzakelijking met zich mee. Die is enerzijds noodzakelijk om fondsen te werven, maar is anderzijds niet van gevaar ontbloot. Kemme kant zich tegen allianties met investeerders van twijfelachtig allooi en al helemaal tegen overnames door autoritaire staten.
Het vrouwenvoetbal liet zich hier alvast van haar beste kant zien toen de onvermijdelijke FIFA-president Infantilo zich alweer de lobbyist toonde van een oliestaatdictatuur. Deze keer van Saoedi-Arabië, waar vrije vrouwen doorgaans in de gevangenis eindigen en het feminiserend emancipatiestreven van het moslimfundamentalistische regime zich nog in het jaar nul van de beschaving bevindt. De Saoedische sjeiks gooien momenteel met miljoenen petrodollars om hun schrikbewind te ‘sportswashen’. Ze trachtten zich op die wijze ook binnen te wurmen als ‘sponsor’ van de Women World Cup 2023. Zowel de organiserende naties Australië en Nieuw-Zeeland als verschillende toppers zagen er de humor niet van in, reageerden vlijmscherp en stuurden het voorstel naar waar het hoort: de prullenmand.
Zal het mondiale voetbal ‘vervrouwelijken’? Zal de identiteit van het ‘vrouwenvoetbal’ overwinnen? Ik mag het alvast hopen en verklaar me een onvervalste medestander van Fussball Kann Mehr, een tot voorbeeld strekkend vernieuwend Duits vrouwenvoetbalconcept. Infantilo nog aan toe, opdonderen bij deze! Bij hoogdringendheid een vrouwelijke FIFA-president gevraagd graag!
Meer lezen: https://fussballkannmehr.de/
