‘Gedurende zijn ambtstermijn heeft Sepp Blatter ervoor geijverd om de strafschoppenserie als officiële methode om gelijke standen in knock-out wedstrijden te doorbreken te vervangen. Zo introduceerde de FIFA in 1993 de ‘golden goal’, waarbij het eerste doelpunt dat werd gescoord in de verlenging de wedstrijd onmiddellijk zou beslissen en beëindigen. Het format werd toegepast bij de EK’s van 1996 en 2000, en de WK’s van 1998 en 2002. De WK-finale van 2005 bij de vrouwen werd beslist door een ‘golden goal’ in de 98ste minuut. Maar over het algemeen leek deze methode het spel in de verlenging te verlammen en extreme voorzichtigheid te bevorderen in plaats van het spel open te breken. Het format werd weer afgeschaft.’
Bron: Geir Jordet, ‘Hoogspanning – Lessen uit de psychologie van de strafschop’, 2024, blz. 248
De nieuwe ‘golden goal’-regel werkte als een valbijl. De knock-out werd in één keer toegediend. Zonder enige kans op herstel, die er wel nog is in een gewone verlenging, een apart wedstrijdje van tweemaal 15 minuten. Beter zou het daarom zijn geweest om de ‘golden goal’-regel te combineren met het stapsgewijs verminderen van het aantal spelers van beide partijen. Bijvoorbeeld in die trant dat elke vijf minuten een speler van het veld gaat. De keepers blijven uiteraard staan, maar na 30 minuten zijn er tweemaal zes veldspelers vertrokken. Je voetbalt dan met steeds minder mensen op het veld, zodat de ruimtes steeds groter worden en de kansen op de ‘golden goal’ evenredig toenemen.
Het voordeel van de ‘golden goal’-oplossing (plus in aantal spelers reducerende teams) vind ik dat er – anders dan de strafschoppenserie – nog echt gevoetbald wordt in wedstrijdverband. Bij een serie gaat het om een test op maar één onderdeel van het spel, of eigenlijk twee: schieten en keepen (in straatvoetbaltermen: geen partijtje, maar doeltjeschieten). Het is een simplificatie die geen recht doet aan het voetbalspel.
Als de ‘golden goal’ niet valt in de verlenging moeten er toch wel weer strafschoppen volgen.
Rob Siekmann
