Gezanik over midweekvoetbal en de hel van Mambourg – SVL

Het was nog ruim twee uur voor de aftrap van de midweekmatch Charleroi-Genk en aan de afrit Charleroi-Nord was het al aanschuiven. Een chicane en een rond punt later doken we de immense parking onder de befaamde Boulevard Zoé Drion in. En ook daar waren al meer volle dan lege plaatsen. Ook aan de ingang van het stadion was er zo lang voor de aftrap al meer volk dan op andere wedstrijddagen.

De commerciële cel van de club wreef zich in de handen want alle tafels in de business-seats waren bezet en ook de kassier had met een opkomst van ruim 8000 toeschouwers op deze doordeweekse herfstavond niet te klagen.

Gezanik over midweekvoetbal.

Het hadden er best wel 1000 meer mogen/moeten/kunnen zijn maar uit Genk waren er amper fans afgezakt en een spandoek met daarop: ‘de 12^de man heeft ook een kalender’ en  ‘Genk-Charleroi 140 km!!!, woensdag 20.30???’ gaf aan dat de (bezoekende) fan alles behalve opgezet is met verre verplaatsingen tijdens de week. We kunnen er enigszins begrip voor opbrengen maar is het gezanik hierover niet typisch Belgisch? Ook over de grens werd die dag gevoetbald.

In de Engelse League Cup maakten 1500 Sunderland-fans een trip van 425 kilometer naar Southampton. Vijf en een haf uur in de auto!

En in de Duitse beker trokken 12.000 (!) fans van tweedeklasser Union Berlin naar Borussia Dortmund, een trip van maar liefst 500 kilometer. Akkoord, dit waren bekermatchen en die worden niet door de kalendermaker , wel door loting bepaald. Maar zegt het niet alles over de voetbalcultuur in beide landen? En over het gebrek eraan in ons land?

Op midweekwedstrijden zoveel mogelijk (streek)derby’s programmeren, zou de fans misschien kunnen paaien. Kalendermanager Nils Van Brantegem kan best al eens de oefening maken. De TV zenders juichen midweekvoetbal wel toe, maar dan wel met wedstrijden voor volle tribunes. Benieuwd naar dat maandagvoetbal bij ons. Als het er al komt…

Aangezogen door de twaalfde man.

In le Pays Noir, het zwarte land rondom Charleroi laten ze het inmiddels niet aan hun hart komen. De tijd dat ruim een uur voor de aftrap al 20.000 toeschouwers in het stadion waren om Jacky Mathijssen, Raymond Mommens en vader Vossen aan het werk te zien, komt helaas niet meer terug.  En de tijd dat amper 4000 man de weg naar Mambourg vond hopelijk evenmin. Maar er valt niet naast te kijken dat Sporting Charleroi zijn publiek aan het terugwinnen is. Het fysieke ‘en bloc’ voetbal van Felice Mazzu lijkt de fans erg te bekoren al werden de Zebra’s in de eerste helft tegen Genk voetbaltechnisch overdonderd.

Maar wanneer de thuisploeg met z’n gezicht naar zijn twaalfde man mag spelen, die de spelers als het ware naar zich toezuigt, is het voor de bezoekers alle hands aan dek, al gaf Genk het woensdag in ruime mate ook wel zelf uit handen.

Dan ontpopt Mambourg zich opnieuw tot die brullende vulkaan van weleer en stijgt de ploeg boven zichzelf uit. Het is geen toeval dat Charleroi thuis nog niet heeft verloren en met 17 op 21 een fraai rapport kan voorleggen. Met dank aan onder meer Mazzu, zijn doelman Penneteau, zijn sterke verdediging (slechts 9 goals geïncasseerd) zijn controlerende en infiltrerende middenvelder Marcq en flankspeler Tainmont. Maar ook aan zijn 12^de man en zelfs aan het bestuur waar na jaren van interne strijd en familievetes de rust eindelijk is teruggekeerd. Met de jonge, ambitieuze, flamboyante maar verstandige  Mehdi Bayat aan het roer lijkt de club opnieuw in goeie handen en op weg om de oude tijden aan de Boulevard Zoé Drion helemaal terug te brengen.

Stefan Van Loock.