Frank Vercauteren wordt 60 – RW

           Een zoete herinnering aan Diego Armando Maradona

Frank Vercauteren vierde op 28 oktober zijn zestigste verjaardag. De tijd krijgt zelfs de eeuwig jong lijkende ‘paarse prins van het park’ in de greep. Met Anderlecht won hij tussen 1975 en 1987 ongeveer alles wat er te winnen viel. Dankzij zijn hoge voetbalintelligentie voelde hij – in het bijzonder tijdens Europese avonden – het samenspel aan met Rob Rensenbrink en Juan Lozano, de grootste artiesten van wat destijds nog het Astridpark heette.

Voor de neutrale liefhebber blijft die beslissende ‘kromme bal’ op Erwin Vandenbergh tegen het Argentinië van Maradona op de wereldbeker van 1982 zijn beste moment: 1-0!

Zijn erelijst is indrukwekkend: vier landstitels (1981, 1985, 1986, 1987), één Belgische beker (1976), twee Europacups voor Bekerwinnaars (1976, 1978), twee Europese Superscups (1976, 1798) en één Uefacup (1983) met RSC Anderlecht.

Hij nam deel aan de wereldbekers van 1982 en 1986 en telt 63 interlands achter de naam. In de aanloop naar ‘Brasil 2014’ blikte ik met hem terug op die beruchte openingswedstrijd van de Spaanse Mundial 1982. Aan de vooravond van de 56 ste verjaardag van Diego Armando (30/10/1960) diepen we dat verhaal nog even op.

Maradona? Lachen geblazen!

“België-Argentinië op de wereldbeker van 1982 blijft voor mij de hoofdvogel uit mijn loopbaan. Vergeet niet: voor het eerst in twaalf jaar waren de Rode Duivels er weer bij. En verder: de openingsceremonie, wat in die tijd nog veel meer een evenement was dan vandaag. Tegen de uittredende wereldkampioen bovendien én met het eerste optreden van Diego Armando Maradona. Normaal zou je denken: de spanning was te snijden maar in onze groep gebeurde het omgekeerde. We hielden niet op met lachen. Ik stond een paar keer op de rem: ‘Jongens, we moeten hier stoppen met lachen!’ Dat bleef maar duren, enkele dagen lang. Ludo Coeck trok dat in gang, dat werkte heel aanstekelijk en hij sleurde iedereen mee. We hadden zoveel plezier, je moet ‘fun’ hebben maar ook in de ‘flow’ blijven. Het mag niet ontaarden in iets dat te speels wordt. We lagen op de grond te ‘fikfakken’ en deden niets anders giechelen. Het gevaar dreigde dat we onze concentratie zouden verliezen. Terwijl we die net heel zorgvuldig hadden opgebouwd. Iedereen stond op scherp en was mentaal klaar voor Argentinië. Onze kracht lag in de keuze voor het ‘outsiderschap’. We schoven de favorietenrol graag van ons af maar tegelijk toonden we een verbeten trekje van ‘niet met ons’. In onze groep was voor angst geen plaats. Er werd nooit gepraat over verliezen. We gedroegen ons in functie van de match zeer professioneel. ‘Hoe vangen we Maradona op?’ Bondscoach Guy Thys voerde de discussie met ons: individuele mandekking? Dat betekende dat één man de hele wedstrijd zou worden opgeofferd om hem te volgen.

Individuele zonedekking met een historische gezichtsbedrogfoto

We kozen voor individuele zonedekking: per zone stopten we hem af, maar we spraken af om hem bijzonder kort op de huid te zitten. En de tweede en de derde speler sprongen onmiddellijk bij, zodat hij geen acties kon opzetten. Iedereen nam zijn verantwoordelijkheid en was bereid om de mouwen op te stropen en dat stapje meer te zetten. Vandaar die fameuze foto waarbij hij met de bal aan de voet tegenover een overmacht van vijf Rode Duivels staat. Ik voer de pressing als eerste man uit. Die foto viel bij de vijftigste verjaardag van Maradona (2010) in de prijzen omdat men dacht dat we écht zo stonden opgesteld. De bal belandde echter na een vrije trap in de muur en wij liepen er terug uit. Enerzijds dus gezichtsbedrog maar anderzijds écht wel hét beeld van de match. We hadden niet het idee van Maradona de bal te ontfutselen maar wel hem af te houden. Door Maradona te neutraliseren, schakelden we ook de voeding naar zijn medespelers uit. Binnen ons collectief groeide vooral Ludo Coeck boven zichzelf uit. Hij legde hem ook wel lam vanuit zijn individuele klasse. Maradona liep rond waar hij voelde dat hij het verschil kon maken, als nummer tien zocht hij de vrije ruimte maar Coeck had zowel het inzicht als de verdedigende kwaliteiten – met name een goede tackle – om hem te neutraliseren. Hij onderging ons want hij deelde niets uit, zocht geen ruzie en toonde evenmin zijn frustraties.”

Schreeuwen met Gerets

 “Aanvankelijk gedroegen de Argentijnen zich nochtans erg intimiderend. Dat begon al in de spelerstunnel. Ze begonnen te schreeuwen tegen ons. Ze probeerden ons echt omver te brullen. We schrokken ons een aap maar onze aanvoerder Eric Gerets gaf hen lik op stuk en zette op zijn beurt zijn keel open. Wij volgden dat voorbeeld en er ontstond in die gang een enorme ‘kakafonie’. De Argentijnen keken verbaasd op want dat hadden ze niet verwacht en ze begrepen meteen dat wij voor hen niet wilden onderdoen. We hadden vooraf besloten dat we tot het uiterste zouden gaan om deze match te winnen. Guy Thys begreep dat wij een heel volwassen elftal hadden en gebruikte dat in zijn en ons voordeel: Jan Ceulemans droeg de band bij Club Brugge; Gerets trok de kar bij Standard en ik was aanvoerder van Anderlecht. Er zaten zes of zeven leiders in het team waardoor we mentaal bijzonder sterk konden opveren. We kregen inspraak van Thys en namen vervolgens onze verantwoordelijkheid op. We voelden in deze match meteen aan: ‘We doen mee vandaag’. Er was geen seconde paniek en we dachten ook niet aan het resultaat. Zelfs bij 1-0 in ons voordeel dwongen we kansen af: Czernia, Vandersmissen, ikzelf. We bleven binnen de organisatie en het collectief met de drang naar het doel van Argentinië. Zij namen rondom Maradona het initiatief maar dat droeg onze voorkeur weg. Ik oefende uren op mijn krommende bal én had ook het aangeboren talent op dat gebied. Erwin Vandenbergh wist wat er komen zou en wachtte tot op het juiste moment. Als een spits dat automatisme perfect aanvoelde, was het voor mij een koud kunstje om de bal net achter de defensie én voor de keeper te droppen.”

En zo geschiedde én schreef België ook geschiedenis. Die ontkiemde bij de lachstulpen van Ludo Coeck. En kwam tot volle wasdom bij de kromme bal van Frank Vercauteren. Erwin Vandenbergh rondde het op de hem eigen manier af. De rest is Belgische voetbalhistorie van de bovenste plank: Gooooooooooooaaaaaaaaallll! Remember Rik de Saedeleer. Maar toch vooral Frank Vercauteren, die op 28 oktober 2016 dus de zestig passeerde.

Raf Willems