Filip en Peter, jullie kennen mekaar van bij Extra Time (mijn reactie is een vervolg op een open brief van mij na een uitzending van dit programma vier jaar geleden) en maken je zichtbaar zorgen over de gezondheid van onze vaderlandse voetbalcompetitie. Marc, ik wil oprecht geloven dat je het als voorzitter van de Pro League goed voorhebt met het Belgische voetbal, net als de meeste clubbestuurders. Daarom getroost ik mij de moeite te pogen jullie te overtuigen van de kwaliteiten van de grootste bankzitter, de fan.
Jullie verontwaardiging omwille van de spreekwoordelijke bom onder het Belgische voetbal is gemeend. Daar ga ik vanuit. Jullie oproepen aan de voetbalsupporters wil ik daarom counteren met een oproep vanuit de tribune: heren, ga alstublieft het gesprek aan met de grootste speler in de vaderlandse competitie, de fan. Als er iemand een stabiliserende factor kan zijn voor het Belgische voetbal, dan is het wel de hondstrouwe supporter. Hij is de enige waarvan je met 100 % zekerheid kan zeggen dat hij er zal staan wanneer zijn club haar donkerste tijden kent. Dezer dagen zijn het de fans van KV Mechelen die zich in het oog van de storm bevinden en met hun spandoek voor de wedstrijd zondag lieten ze het aan voetbalminnend België weten: ‘Wij zijn Malinwa’. Me dunkt dat veel supporters van andere clubs met hen meevoelen. Zij weten immers ook dat het morgen hun beurt kan zijn.
Exact vier jaar terug in de tijd. Supportersprotest bij KRC Genk en een poging tot overleg met de fans vanwege haar bestuur. Ontevreden supporters van Standard Luik uiten hun ongenoegen op de tribunes – op een weliswaar behoorlijk ongelukkige manier. Mooi oogde het niet, maar, Peter en Filip, in Extra Time schonken jullie er wel aandacht aan. Het had wat diepgravender gemogen, maar het was alvast meer aandacht dan supporters gewend zijn. Maar dan … In de studio gingen de begrippen fanparticipatie en hooliganisme zowat als synoniemen over de tongen. In de perceptie van een buitenstaander zal er alleszins geen verschil geweest zijn. Bijzonder jammer. Omdat zelfs het kleinste beetje onderzoek voor de nodige nuance had kunnen zorgen – als Antwerp-fan legde ik mijn oor te luisteren bij respectievelijk een Genk- en een Standard-supporter, allebei maatschappelijk geëngageerde heren die bezwaarlijk verweten kan worden met geweld te dwepen. En ook jammer omdat het hypocriet is de grootste stakeholder te verwijten zich ongepast te uiten, wanneer je hem niet als volwaardig gesprekspartner bejegent. Dat geldt overigens niet alleen voor de media, maar evenzeer voor iedereen die de lakens uitdeelt in het Belgische voetbal.
In die optiek betreur ik ook de oproep aan de fans om de scheidsrechters te sparen in hun spreekkoren. Ja, hun gezangen gaan er soms over, maar het enige kanaal afsluiten waardoor de fan zich kan laten horen? Dat getuigt van een cynisme dat alles wat van de tribunes rolt tot – toegegeven, minder toonvast – koorknapengezang herleidt. Soms moet een mens een olifantenhuid hebben. Indien dat nodig zou blijken, wens ik het de refs van harte toe. Zij vervullen immers een onmisbare taak in het spel en hebben een niet te onderschatten voorbeeldfunctie. Maar om het in postverkiezingstaal te zeggen, we moeten niet flauw doen. Flauw deed bijvoorbeeld de scheidsrechter zaterdag op de Bosuil niet. Hij bedacht publiekslieveling Ivo met een terechte gele kaart, waarop het Antwerp-legioen hem prompt bedankte met de repetitief gescandeerde oneliner ‘Hij is een vriend van Vertenten’, gevolgd door de deugnietenvraag ‘Wat is de prijs van een Rolex?’ Ref Boterberg leek niet van zijn melk – misschien kon hij zelfs lachen om de plagerijtjes van die kwajongens – en het hart van de fans was bij deze gelucht. Voetbalkous af. Laten we dus niet al te snel naar betutteling grijpen.
Oproepen tot applaus en erehagen? Echt? Dat is een instant gemakkelijkheidsoplossing, waarbij de fan nog maar eens gemuilkorfd wordt. Zitten en zwijgen. En niet te vergeten, consumeren. Mijnheer Coucke, zou de Pro League de zaken niet beter structureel proberen aan te pakken? Erken eindelijk dat de fan meer is dan louter een consument. In marketingmiddens is het een duur woord, maar de enige échte authenticiteit verdwijnt zienderogen uit onze stadions. Nochtans hoeft een bezielde fanbeleving niet haaks te staan op de belangen van ondernemers en investeerders. De voorbije jaren werd in ijltempo de soms rauwe maar altijd oprechte ziel uit de stadions verdrongen om plaats te maken voor een mak en gedwee cinemapubliek. Nog even en je hoort achter je op de tribune “Ssst!” omdat je te luid op je popcorn knabbelt. En dat terwijl een voetbalclub die haar identiteit niet verloochent, met haar aantrekkingskracht tegelijk een financieel interessant project én een geweldige kapstok voor sociale projecten allerhande zou kunnen zijn. Een prachtig maar jammer genoeg zeldzaam voorbeeld is de KAA Gent Foundation met haar door uw Pro League gelauwerde communitywerking.
Wat heeft al mijn gepredik over het miskennen van de fan met de huidige gebeurtenissen te maken? Alles. Want een gezonde voetbalcompetitie begint met respect voor de fan, wat betekent dat hij er structureel bij betrokken worden. De fan is immers de enige constante in een voetbalclub, hoe lang sommige voorzitters ook mogen zetelen. Winst heeft voor de fan niets te maken met euro’s. En een voetbalfan volhardt ook wel een poosje zonder, daar kunnen we jullie in mijn geliefde Hel van Deurne Noord alles over vertellen. Alle anderen, van eigenaars en investeerders tot de helden die sommige spelers worden, zijn niets anders dan passanten. Noodzakelijke passanten, begrijp me niet verkeerd. Zelfs makelaars hebben hun rol in het voetbal, maar, daar zijn we het, vermoed ik, over eens, die rol moet heel duidelijk afgebakend worden.
In alle eerlijkheid en los van het feit dat er al te veel gepubliceerd is over wantoestanden achter de schermen van het voetbal om naïef te zijn: jullie verontwaardiging verraste me niet, want ze is oprecht. Jullie welgemeende toenadering tot de voetbalfan daarentegen, die zou me wel verrassen. Aangenaam. Benieuwd of jullie de moed hebben om het roer echt om te gooien. Marc, om je geen rad voor ogen te draaien, daar zullen waarschijnlijk meer dan vijf minuten moed voor nodig zijn. Politieke moed mag er ook zijn, maar dat is een ander verhaal. Zoals je al zei bij Van Gils en Gasten, daar werkt men er ook aan, maar we mogen er niet op wachten. Peter en Filip, probeer de fan eens te zien als meer dan louter garnituur op een heerlijk weekendje voetbal en geef hem het platform dat hij verdient. In jullie rol aan de zijlijn hebben jullie daar de ruimte voor, misschien is het zelfs jullie professionele plicht. Hopelijk kunnen we dan binnenkort weer met zijn allen volop genieten van de belangrijkste bijzaak ter wereld.
Met rood-witte groet
Steffen Peelmans
voormalig bestuurslid Antwerp Community Trust (ACT as ONE)
P.S. Ook de Koninklijke Belgische Voetbalbond mag zich aangesproken voelen.
2 reacties
Pingback: Bul Armory firearms
Pingback: PG Game สล็อตแตกบ่อย