ENGELAND-BELGIE 1-1 Groepsfase EK 1980 12 juni 1980: JAN CEULEMANS DE EVENKNIE VAN KEVIN KEEGAN

Zondag ontvangen de Rode Duivels in Leuven Engeland. Het gebeurt niet vaak dat één van de grote voetballanden hier op bezoek komt. Bovendien valt dan wellicht de beslissing over groepswinst in de Nations League. België en Engeland stonden eerder vijf keer tegenover elkaar in een groot toernooi. De twee confrontaties op het WK in Rusland liggen nog vers in het geheugen. Begin deze week brachten we al het relaas van het duel op het WK 1954. 26 jaar later, op het EK ’80, werd het opnieuw een gelijkspel.

In de aanloop naar het EK werden achtereenvolgens Luxemburg, Uruguay, Polen en Roemenië geklopt. Desondanks werden de Belgen bij het vertrek naar Italië kansloos geacht. De opdracht was kolossaal: een groep met Engeland, Spanje en thuisland Italië en alleen de winnaar ging door.

De bond had de lessen van het WK 1970 in Mexico geleerd en zich beter voorbereid dan ooit. Voor het eerst in de geschiedenis werden de Rode Duivels begeleid door veiligheidsmensen in het hotel La Serra in Ivrea, nabij Turijn. Aan de vooravond van hun openingswedstrijd ging het toch weer mis. Er werd tot diep in de nacht aan de bar van het hotel vergaderd over de winstpremies. De spelers dreigden zelfs te staken. Er waren nochtans al weken eerder duidelijke afspraken gemaakt: 30.000 frank (750 euro) voor een gelijkspel, 60.000 frank voor een overwinning. De spelers was bovendien een minimum van 90.000 frank gegarandeerd. In de kranten hadden de Duivels echter gelezen dat de andere ploegen verzekerd waren van 300.000 frank. Ze eisten dan ook 50.000 frank voor een draw en 100.000 frank voor een zege. Bondsvoorzitter Louis Wouters wilde van geen wijken weten. ‘Voor mij is er geen probleem’, vertelde de autoritaire Mechelaar. ‘Dan pakken we in en gaan terug naar huis. En dan worden jullie allemaal geschorst.’

‘Louis Wouters was keihard in zaken’, zei Guy Thys. ‘Ik kon zijn standpunt begrijpen. Voor het toernooi was tussen beide partijen een akkoord tot stand gekomen en dat werd op de helling gezet.’

‘In principe is een akkoord een akkoord’, bevestigde Jan Ceulemans. ‘Maar de verschillen met de andere landen waren te groot.’

De bondscoach had begrip voor het standpunt van zijn jongens. ‘Het getuigt van een groeiend zelfbewustzijn’, meende hij. ‘De weigering van de bondsvoorzitter om een spelersdelegatie te ontvangen werd met prikacties beantwoord. De volgende dag boden de spelers zich in de hal van het hotel een kwartier te laat aan om naar de training te gaan. Ze hadden mij gelukkig van tevoren op de hoogte gebracht, maar enkele bondbestuurders werden radeloos toen geen enkele speler op het afgesproken uur kwam opdagen.’

‘Gelukkig hadden de spelers de juiste reflex om hun acties niet op het trainingsveld tot uiting te brengen’, schreef de bondscoach in zijn autobiografie. ‘Ik had zelfs het gevoel dat door die acties de saamhorigheid en de drang tot presteren nog groeide. Een spanningsveld kan soms een gunstige invloed hebben op de prestaties.’

Wat volgde was een typisch Belgisch compromis. ‘De anciens Vandereycken, Gerets en ikzelf gingen onderhandelen met toenmalig penningmeester Désiré Ruiters’, vertelde aanvoerder Julien Cools dertig jaar later. ‘Ik vond het aanvankelijk ook niet kunnen wat daar gebeurde, maar uiteindelijk werd een deel in het zwart betaald.’

De openingspartij werd in het Stadio Comunale van Turijn gespeeld. Ray Wilkins opende met een lob de score voor de ploeg van Kevin Keegan en Trevor Brooking, maar drie minuten later maakte Jan Ceulemans na een hoekschop gelijk. De Rode Duivels bleken niet meer uit hun lood te slaan. Zelfs niet nadat de West-Duitse scheidsrechter Heinz Aldinger de partij zo’n tien minuten had stilgelegd toen de carabinieri de Engelse hooligans op de tribunes met traangas uit elkaar dreven. Na de rust schaarden de neutrale toeschouwers op de bijna lege tribunes (16.000 toeschouwers) zich achter de Belgen, die de 1-1 probleemloos vasthielden.

De Rode Duivels wonnen nadien van Spanje (2-1) en speelden gelijk tegen Italië (0-0). Ze wonnen daarmee hun groep en plaatsten zich voor de finale tegen West-Duitsland die met 2-1 werd verloren.

België: Pfaff; Gerets, Luc Millecamps, Meeuws, Renquin; Van Moer (55’ Mommens), Vandereycken, Cools; Swat Van der Elst, Vandenbergh, Ceulemans

Doelpunten: 27’ Wilkins 1-0, 30’ Ceulemans 1-1

Zondag ontvangen de Rode Duivels in Leuven Engeland. Het gebeurt niet vaak dat één van de grote voetballanden hier op bezoek komt. Bovendien valt dan wellicht de beslissing over groepswinst in de Nations League. België en Engeland stonden eerder vijf keer tegenover elkaar in een groot toernooi. De twee confrontaties op het WK in Rusland liggen nog vers in het geheugen. Begin deze week brachten we al het relaas van het duel op het WK 1954. 26 jaar later, op het EK ’80, werd het opnieuw een gelijkspel.

In de aanloop naar het EK werden achtereenvolgens Luxemburg, Uruguay, Polen en Roemenië geklopt. Desondanks werden de Belgen bij het vertrek naar Italië kansloos geacht. De opdracht was kolossaal: een groep met Engeland, Spanje en thuisland Italië en alleen de winnaar ging door.

De bond had de lessen van het WK 1970 in Mexico geleerd en zich beter voorbereid dan ooit. Voor het eerst in de geschiedenis werden de Rode Duivels begeleid door veiligheidsmensen in het hotel La Serra in Ivrea, nabij Turijn. Aan de vooravond van hun openingswedstrijd ging het toch weer mis. Er werd tot diep in de nacht aan de bar van het hotel vergaderd over de winstpremies. De spelers dreigden zelfs te staken. Er waren nochtans al weken eerder duidelijke afspraken gemaakt: 30.000 frank (750 euro) voor een gelijkspel, 60.000 frank voor een overwinning. De spelers was bovendien een minimum van 90.000 frank gegarandeerd. In de kranten hadden de Duivels echter gelezen dat de andere ploegen verzekerd waren van 300.000 frank. Ze eisten dan ook 50.000 frank voor een draw en 100.000 frank voor een zege. Bondsvoorzitter Louis Wouters wilde van geen wijken weten. ‘Voor mij is er geen probleem’, vertelde de autoritaire Mechelaar. ‘Dan pakken we in en gaan terug naar huis. En dan worden jullie allemaal geschorst.’

‘Louis Wouters was keihard in zaken’, zei Guy Thys. ‘Ik kon zijn standpunt begrijpen. Voor het toernooi was tussen beide partijen een akkoord tot stand gekomen en dat werd op de helling gezet.’

‘In principe is een akkoord een akkoord’, bevestigde Jan Ceulemans. ‘Maar de verschillen met de andere landen waren te groot.’

De bondscoach had begrip voor het standpunt van zijn jongens. ‘Het getuigt van een groeiend zelfbewustzijn’, meende hij. ‘De weigering van de bondsvoorzitter om een spelersdelegatie te ontvangen werd met prikacties beantwoord. De volgende dag boden de spelers zich in de hal van het hotel een kwartier te laat aan om naar de training te gaan. Ze hadden mij gelukkig van tevoren op de hoogte gebracht, maar enkele bondbestuurders werden radeloos toen geen enkele speler op het afgesproken uur kwam opdagen.’

‘Gelukkig hadden de spelers de juiste reflex om hun acties niet op het trainingsveld tot uiting te brengen’, schreef de. Bondscoach in zijn autobiografie. ‘Ik had zelfs het gevoel dat door die acties de saamhorigheid en de drang tot presteren nog groeide. Een spanningsveld kan soms een gunstige invloed hebben op de prestaties.’

Wat volgde was een typisch Belgisch compromis. ‘De anciens Vandereycken, Gerets en ikzelf gingen onderhandelen met toenmalig penningmeester Désiré Ruiters’, vertelde aanvoerder Julien Cools dertig jaar later. ‘Ik vond het aanvankelijk ook niet kunnen wat daar gebeurde, maar uiteindelijk werd een deel in het zwart betaald.’

De openingspartij werd in het Stadio Comunale van Turijn gespeeld. Ray Wilkins opende met een lob de score voor de ploeg van Kevin Keegan en Trevor Brooking, maar drie minuten later maakte Jan Ceulemans na een hoekschop gelijk. De Rode Duivels bleken niet meer uit hun lood te slaan. Zelfs niet nadat de West-Duitse scheidsrechter Heinz Aldinger de partij zo’n tien minuten had stilgelegd toen de carabinieri de Engelse hooligans op de tribunes met traangas uit elkaar dreven. Na de rust schaarden de neutrale toeschouwers op de bijna lege tribunes (16.000 toeschouwers) zich achter de Belgen, die de 1-1 probleemloos vasthielden.

De Rode Duivels wonnen nadien van Spanje (2-1) en speelden gelijk tegen Italië (0-0). Ze wonnen daarmee hun groep en plaatsten zich voor de finale tegen West-Duitsland die met 2-1 werd verloren.

België: Pfaff; Gerets, Luc Millecamps, Meeuws, Renquin; Van Moer (55’ Mommens), Vandereycken, Cools; Swat Van der Elst, Vandenbergh, Ceulemans

Doelpunten: 27’ Wilkins 1-0, 30’ Ceulemans 1-1