Een jaar geleden werd de komst van de European Super League door het massale protest van de voetbalfans afgewenteld. Deze maand staat een club uit een stadje met 51.000 inwoners (minder dan Seraing of Doetinchem) in de halve finale van de Champions League. Een voetbalsprookje, heet dat. Hoewel, voor Villarreal is het allemaal niet zo uitzonderlijk. Twee jaar geleden won de Spaanse club de finale van de Europe League tegen Manchester United. Collega Jurriaan van Wessem, een expert van het mediterrane voetbal, schreef toen dit stukje.
De opdracht is duidelijk: “Een finale moet je winnen.” Raul Albiol is een van de spelers die in Gdansk het veld opstapt en zich zal verwonderen wat hij zal meemaken met dat clubje uit een stad van nog geen 55.000 zielen, dat niet eens een provinciehoofdstad is, maar vanavond een hoofdprijs in het Europese voetbal kan winnen. Na het bereiken van de finale van de Europa League door Arsenal in de halve finale uit te schakelen zei de voormalige verdediger van Valencia, Real Madrid en Napoli, die vanwege schoolgaande kinderen terug wilde naar zijn vaderland en onderdak vond in Vila-real: ‘Hier kun je alleen maar gelukkig mee zijn. We hebben een lange weg afgelegd naar de finale, met veel wedstrijden en veel inspanningen en ontberingen. De club heeft heel veel gedaan gedurende al die jaren en al die inspanningen worden beloond met deze reis naar Polen.’
Vanavond staat Villarreal in de finale en alleen al als ik deze regel tik staan de tranen in mijn ogen, want het is gewoon heel mooi dat een nietszeggende club uit de derde klasse van het Spaanse voetbal 25 jaar later een finale in het Europese voetbal kan spelen. Dat is toch de droom van iedereen die ooit aan een sport begint, in elk afgelegen dorp. Ik kwam er 24 jaar geleden voor het eerst langs op weg naar het klassieke Sagunt (prachtig stadje met een Romeins theater en een mooie akropolis zoals het hoort bij een oorspronkelijke casus belli, van een Punische oorlog). Een paar jaar later keerde ik terug in Vila-real, want in dat stadje was opeens een voetbalclub die de Primera Division speelde en zowaar bij zijn eerste optreden won bij het Barça van Van Gaal. Craioveanu voor de eeuwigheid.
Bij Eurosport voelde ik als producing director de plicht om guilty pleasures te promoten, want het voetbal bestond echt niet alleen uit topclubs. Voor Portugal koos ik Boavista, voor Nederland Roda, voor Frankrijk Lens en Bastia en voor Spanje Superdepor en vanaf 2000 Villarreal. De Yellow Submarine verdiende die extra aandacht ook. De club kocht een geweldige held van het Argentijnse voetbal, Martin Palermo, die met Boca Juniors een WK-finale tegen Real Madrid besliste door in de eerste vijf minuten twee keer te scoren. Hij bracht me naar Vila-real, deze week twintig jaar geleden. Ik kwam na een vlucht uit Parijs via de trein aan op het station, dat ik een paar jaar eerder als een flits aan me voorbij had laten gaan. Ik stapte uit in een dorp waar niks gebeurde en niemand was. Over twee uur zou er afgetrapt worden in de Primera Division. Ik liep de meest logische weg naar het stadscentrum en na tweehonderd meter kwam ik op een plein waar een winkel open was. Twee kinderen in het shirt van de voetbalclub zaten op de stoep voor de ingang. Ik vroeg of zij wisten waar het stadion was. Ze wezen me de weg door het stadje, dat voor de rest uitgestorven was. Een kwartier later stond ik op een plein bij het stadion. Er was nog niks te doen. Ik liep nog een rondje door de wijk en kwam een ruim kwartier later terug. Opeens begon het plein vol te stromen, gingen de kroegjes open en was er leven zoals dat hoort bij een voetbalstadion. Ik haalde mijn kaart op en stapte de wereld binnen van een veredelde dorpsclub. Eigenlijk wist ik toen al dat deze club ooit een Europese finale zou gaan spelen.
En vandaag is het zover. Met Dani Parejo, de uit Valencia verjaagde stilist, en met trainer Unai Emery, die toch maar vier keer eerder deze finale speelde sinds 2014, met Paco Alcacer, wiens vader bezweek aan een hartaanval op de tribune toen zijn tienerzoon in Mestalla in een oefenwedstrijd zijn eerste goal maakte voor zijn club Valencia, met voorzitter Fernando Roig, wiens broer uit Mestalla een kwart eeuw geleden uit Mestalla werd verjaagd door de boze aanhang. Villarreal is toch een beetje als het mooie buurmeisje waar je nooit serieus naar keek …
Endavant Villarreal !!!! Het enige juiste antwoord op de Superleague. Voetbal is alleen leuk bij een open competitie, als een anoniem clubje uit een nikszeggend stadje in een kwart eeuw een Europese finale kan spelen. En het had echt sneller gekund, want vijftien jaar geleden stond Villarreal in de halve finale van de Champions League. De godsdienst heeft Lourdes, laat het voetbal vanaf morgen Vila-real hebben.
En dan nog even over die bijnaam ‘Submarino’ – in mei 1969 speelde de lokale club een promotiewedstrijd naar de derde klasse. In deze week draaide in de bioscoop van het stadje de film Yellow Submarino van the Beatles. De kleur van de onderzeeër correspondeerde met de clubkleuren en het lied was te vrolijk om te negeren. Sindsdien heeft de club deze bijnaam als eerbewijs aan de popgroep uit Liverpool: Submarino Amarillo.
Kortom: Endavant Submarino !!!!!
