Back in the USSR, of in ieder geval wat daar van over blijft. Er is wel wat veranderd sinds vorige week. Voor we bij de grenspolitie aankomen, moeten we nog maar eens getest worden. Terwijl we ons minder dan 72 uur voor aankomst in St.-Petersburg al hadden moeten laten testen. De regels zijn verstrakt de dag nadat de Rode Duivels hier wonnen. Een verband moet niet worden gezocht. Het zijn de coronacijfers die de verkeerde kant uitgaan in het land van Poetin.
Het was vanmorgen alweer om half zes opstaan en dat voor iemand die normaliter om half twee gaat slapen. Ik was dan ook nog niet meteen wakker. Op het viaduct van Wilrijk realiseerde ik mij dat ik op weg was naar Tubeke. De automatische piloot dan maar uitgeschakeld en rechtsomkeert gemaakt. Van de A12 naar de E19. Gelukkig is het op Zaventem nog altijd behoorlijk rustig.
Rondjes boven het vaderland
De nachtelijke of vroege vluchturen beginnen hun tol te eisen. Er is alvast beslist niet meer meteen na een wedstrijd terug te vliegen. Dit is niet vol te houden en bovendien ook praktisch bijna onmogelijk. Toen we een week geleden ’s nachts uit St.-Petersburg terugkeerden, moest de piloot met de handrem op vliegen en finaal nog enkele rondjes boven het vaderland draaien. We mochten immers niet voor half zes landen. Zaventem moet tot dan kunnen slapen.
De persgroep is nog compleet. Iedereen is alweer met glans geslaagd in de covidtest. Mijn teller staat intussen op vijf in tien dagen en dat voor iemand die al meer dan een maand geleden voor de tweede keer is gevaccineerd. De mensen van de VRT worden zelfs bijna elke dag getest, omdat zij soms dichter bij de spelers komen en er geen risico’s kunnen worden genomen met Onze Jongens. Als je na het EK mannen (het is telkens een mannenvlucht op één dame van de voetbalbond na) met grote neusgaten tegen het lijf loopt, weet je meteen wie hun werkgever is.
Reispas vergeten
Even zag het er naar uit dat de persgroep vanochtend met een man minder op stap zou moeten gaan. Eén van de collega’s had vrijdag zijn reispas op de charter uit Kopenhagen laten liggen. Het toestel stond alweer in Warschau aan de grond toen hij tot dat besef kwam. Gelukkig vloog de piloot zaterdag naar Amsterdam en was hij zo vriendelijk om voor koerier te spelen. Op Schiphol werd het probleem opgelost.
Daardoor miste hij wel het optreden van Kevin De Bruyne in Tubeke. De voetbalbond was zo vriendelijk in te gaan op ons verzoek om KDB en Axel Witsel in Tubeke voor de pers (ik schreef bijna de leeuwen) te gooien en niet op Matchdag -1 in St.-Petersburg. Dat laatste is een virtuele persconferentie, vaak geplaagd door technische problemen en met veel buitenlandse journalisten die vragen stellen waarop de Belgische pers al lang het antwoord kent. In Tubeke is er ook meer tijd en meer menselijk contact. Ik ben ervan overtuigd dat de spelers dit ook leuker vinden.
KDB bewees overigens dat hij ook naast het veld een kanjer is geworden. Geen vraag kon hem uit zijn evenwicht brengen. Meer, hij leek er echt schik in te hebben. Een ‘citizen’ die klaar is om het land te dienen.
Een ijsje
We hingen vanmorgen dus al in de lucht toen de Rode Duivels nog in Tubeke aan de ontbijttafel zaten. Ze trainden in het thuiskamp, omdat de grasmat van het Petrovsky Stadium er vorige week toch niet al te fris bij lag. De virtuele persconferentie heeft vanavond vanuit het spelershotel plaats.
Op weg naar ons hotel stelden we vast dat de Russen in de boosheid volharden. Het aantal mondmaskers is nogal altijd schaars. We logeren opnieuw in het poepsjieke hotel Indigo. Ik neem een lichte lunch in de bar samen met Eddy Snelders. Eddy kan echter niet aan een ijsje weerstaan. Hij krijgt er een gratis spektakel bij. Een rookgordijn voor tegenstanders van een zwaarder kaliber dan Finland.
