De wekker loopt af op kwart voor zes. Geen uur om op te staan. Voetbaljournalisten werken vooral ’s avonds. Dit wordt een lange dag. Gewapend met maar liefst twaalf documenten (voor accreditatie, toegang in Rusland en corona-toestanden) en mijn reispas trek ik voor het eerst in 16 maanden naar Zaventem.
Een EK voetbal in elf steden. Niet evident. UEFA-voorzitter Aleksander Ceferin vloekt al jaren over de erfenis die Michel Platini hem naliet. Verschillende talen, verschillende belastingstelsels, meerdere munten, visa en dan nog de afstanden. Baku, de hoofdstad van Azerbeidzjan (de Rode Duivels kunnen er belanden als ze tweede in de groep worden) ligt dichter bij Bagdad en Teheran dan bij de tien andere EK-speelsteden.
Grenspolitie
Een EK-voetbal in tijden van corona. Helemaal niet evident. Zeker niet als je ook nog eens naar Rusland moet. Het is nu de beurt aan de pers om te vloeken. Onze chartervlucht met Brussels Airlines (de Duivels vliegen dezer dagen met een toestel uit de Baltische staten) verloopt vlekkeloos, op de turbulentie bij de landing na. De problemen beginnen pas nadien. Een tiental persmensen geraakt niet voorbij de grenspolitie, ondanks hun visum. Blijkbaar staan hun namen niet op de lijst die UEFA heeft doorgestuurd. Twee uur later mogen de meesten dan toch Rusland in, maar twee man (een Vlaamse journalist en een RTBF-cameraman) worden bijna vijf uur opgehouden op de luchthaven.
Na een paar uur wachten, wordt beslist dat de rest van de groep naar het accreditatiecentrum zal rijden. Daar wacht een nieuwe koude douche. Bijna de helft van de pers heeft blijkbaar niet alle voornamen opgegeven. Dat blijkt een zwaar vergrijp. Dit keer zijn het niet de Russen die dwarsliggen, maar UEFA. Hun dossier moet opnieuw behandeld worden in het Zwitserse Nyon. ‘Over twee uur terugkomen’, luidt de onaangename boodschap.
Probleem is echter dat iedereen de online-persconferentie van Roberto Martinez en Thibaut Courtois en de training op Matchday -1 moet bijwonen. Allen naar het Petrovsky Stadium, het oude stadion van Zenit. Een vervallen voetbaltempel, maar de grasmat ligt er perfect bij. De jongens die hoopten zonder accreditatie binnen te geraken, zijn eraan voor de moeite. Voor hen zit er niets anders op dan geduldig wachten op een brug over de Neva-rivier. De talrijke waterscooters die over het water racen, zorgen voor wat afleiding.
Raspoetin?
Zij die wel toegang krijgen, gaan op zoek naar een toilet. Na lang vragen en zoeken, maakt een poetsvrouw een toilet open dat zelfs dertig jaar geleden de naam urinoir niet verdiende. Waarschijnlijk hebben Stalin en Lenin hier nog geplast. Of wie weet, Raspoetin.
Een (mislukte) poging om met de gsm op wifi te geraken, lokt een reactie van Proximus uit: ‘Je zit al aan 10 euro extra voor mobiele data in het buitenland. Aan 60 euro extra zetten we je internetverbinding in het buitenland tijdelijk uit.’
Na een kort telefoontje met perschef Stefan Van Loock geeft onze nationale provider al opnieuw acte de présence: ‘Beste Proximus-klant, ter info: deze maand heb je het bedrag van je gsm-bundel al met (meer dan) 50 euro overschreden.’
Dit gaat wel heel hard en tot overmaat van ramp is er geen internet in de oude voetbaltempel. Geen werkruimte, geen internet. Een EK onwaardig. Een oudere politieman komt ons melden dat we ons mondmasker weer moeten opzetten. We zitten meters van elkaar in de open lucht en in het straatbeeld zijn mondmaskers even schaars als bars zonder wodka.
Horen jullie mij?
En dan begint eindelijk de persconferentie. Althans voor de gelukkigen die een soort van mobiele router bij hebben. Om de haverklap klinkt het desondanks ‘horen jullie mij?’. Voetbaljournalistiek in 2021. Niet evident.
Om half zeven betreden de Rode Duivels het oude Petrovsky. Er is een strakke wind komen opzetten. Na een kwartiertje worden we vriendelijk doch nadrukkelijk verzocht het oude pand te verlaten.
In het hotel worden we opgewacht door een thermometer. De temperatuur wordt niet aan het voorhoofd maar aan de pols gemeten. De sandwich van vanmorgen op het vliegtuig smeekt inmiddels om gezelschap. Het panoramisch restaurant op de zevende verdieping is echter volzet. Het wordt een spaghetti in de bar. De dag eindigt toch nog vrolijk. De Squadra Azzurra is ontketend. Arrivederci catenaccio: 3-0 tegen de stugge Turken. Het eerste statement van het toernooi. Hopelijk is de toon gezet.
