Een ode aan Wilfried Van Moer (2)

EEN ODE AAN WILFRIED VAN MOER (2)

Bij zijn onverwachte overlijden brengen we een ode aan Wilfried Van Moer (1 maart 1945- 24 augustus 2021), een van de beste middenvelders uit de Belgische voetbalgeschiedenis.

Op 13 mei 1972 stond er geen maat op Wilfried Van Moer. Hij bracht zijn beste periode bij de nationale ploeg en leidde de ‘Witte Duivels’ naar de eindronde van het Europees Kampioenschap. Dat zou minder dan een maand later plaatsvinden in eigen land. Jammer genoeg voor België zonder haar beste speler want die werd door Bertini met opzet van het veld geschopt.

BELGIË – ITALIE 2-1, KWARTFINALE EK 1972, 13 MEI 1972, ASTRIDPARK ANDERLECHT

Schitterende Wilfried Van Moer wordt met opzet beenbreuk getrapt

Wilfried Van Moer was het boegbeeld van een generatie. Tussen 1969 en 1971 leidde hij als strateeg Standard naar drie opeenvolgende titels en naar talrijke Europese topmatchen. Ook bij de Rode Duivels verwierf hij het leiderschap. Vier beenbreuken kregen hem niet klein. Hij was de beste Belg op de wereldbeker van Mexico 1970 en had een belangrijk aandeel in de kwalificatie voor de eindronde van het EK in 1972. Die miste hij noodgedwongen omdat de Italiaanse maffioso Bertini hem in de vernieling trapte tijdens de terugwedstrijd van de kwartfinale in Brussel.

Pakken om te pakken

‘Mijn slechtste herinnering? De aanslag van Bertini tijdens België – Italië in de kwartfinale van het Europees Kampioenschap in 1972.  Bertini trapte me doelbewust een dubbele beenbreuk Ik heb hem vaak vervloekt maar wat baat hem om dat te blijven doen? Hij heeft mijn carrière gehypothekeerd. Ik was op dat moment in topconditie. Door hem miste ik de eindronde van het EK 1972 dat plaatsvond in eigen land. We werden uitgeschakeld in de halve finale door West-Duitsland. België eindigde derde. Met mij erbij had het resultaat er misschien anders uitgezien. Wie weet zat er zelfs een buitenlandse transfer in. We draaiden echt op volle toeren met de Witte Duivels en ik voelde me in topvorm op dat ogenblik. Vergeet niet dat Italië op dat ogenblik de vice-wereldkampioen was van 1970 en in 1968 Europees Kampioen was geworden. Ginder deden we niets anders dan verdedigen. We speelden erger catenaccio dan de Italianen maar bondscoach Raymond Goethals kon de ploeg bijzonder goed neerzetten. In de terugwedstrijd, merkwaardig genoeg op Anderlecht en niet op de Heizel, voetbalden we zeer offensief. Ik legde in het middenveld de tegenstander mijn wil op en scoorde het openingsdoelpunt. Tien minuten later besloot Bertini om mij van het veld te schoppen.

Pakken om te pakken, met als resultaat een kuitbeenbreuk. Goethals smeekte me om nog te blijven staan tot aan de pauze. Hij wilde me dan een zogenaamde ‘pikuur’ laten geven. Standardvoorzitter Roger Petit zat echter in de tribune en begreep de ernst van de situatie. Hij greep in en stuurde me meteen naar de kliniek. Het begin van een lange lijdensweg. Ik herhaal: zo miste ik de halve finale tegen West-Duitsland, op de Bosuil in mijn thuishaven Antwerpen. De Witte Duivels bezaten – met Devrindt, Van Himst en Lambert – zeker de kwaliteiten om aanvallender te spelen maar Raymond Goethals koos voor de behoudende aanpak. Zijn theoretische uitleg klonk hilarisch, zijn trainingen stelden weinig voor, maar op tactisch meesterschap stond geen maat. Bewegingen uittekenen op een bierkaartje die je dan moest uitvoeren zonder bal. Discussiëren in zijn eigen Brussels taaltje met de spelers: ‘Kom es hiej jom.’ Hij was de top en bleef op tactisch gebied iedereen de baas, met zijn angstige aanpak. Zelfs Italië zoals bleek.’

Gianni Rivera, vedette van AC Milan, zag de bui al hangen: ‘De Belgen zijn de moeilijkst te manoeuvreren tegenstanders van Europa geworden.’

Tijdens de heenmatch in Italië (0-0) stuurde de scheidsrechter de hyperventilerende Goethals wandelen. Hij weigerde en de carabinieri voerden hem af naar de neutrale zone. In de tweede partij plaatste hij als een schaakgrootmeester de pionnen vakkundig op het bord. Na de pauze bleef Bertini – die onbegrijpelijk aan de uitsluiting ontsnapte – wijselijk in de kleedkamer. Vervanger Capello had aanvallende intenties maar Goethals liet zelfs rechtsbuiten Semmeling diep terug plooien. De beroemde flankaanvaller brak geen potten en doelman Piot toonde zijn maturiteit in het strafschopgebied.  Aanvoerder Paul Van Himst voltooide met zwierige klasse een collectieve tegenaanval op negentien minuten voor het einde: 2-0. Vier minuten voor tijd milderde Italië na een strafschop. De Witte Duivels baanden zich voor het eerste een weg naar de halve finale van het EK maar zaten tevens in zak en as. Het land miste Wilfried Van Moer.

O Belgisch voetbal | Raf Willems