EEN ODE AAN CAFE DEN TILT, HET AUTHENTIEKE MALINWACAFE MET VEERTIG JAAR ROZEKE ACHTER DEN TOOG – RW

Vandaag in Gazet van Antwerpen gelezen: een mooi portret van Rozeke, ‘die al veertig jaar pintjes tapt in Den Tilt en ze denkt nog niet aan stoppen’. Den Tilt is één van de meest authentieke supporterskroegen van Vlaanderen, een klassiek ‘Malinwacafé’. Ik schreef er in 2013 een column over voor een Nederlandse medium, ter kennismaking, die ik graag nog eens bovenhaal. Ziehier dus mijn ‘Ode aan Den Tilt, het authentieke Malinwacafé met veertig jaar Rozeke achter den toog!’

Laat ik het deze week eens hebben over de fan- en funpower van Malina, als voorbeeld voor de rest: ze deden het gewoon zelf, in passie en strijd! Op 26 februari 2013 bezocht ik Café Den Tilt. Ik vierde er in goed gezelschap de tiende verjaardag van de ‘redding van KV Mechelen’. Ook ik verlies mijn objectiviteit als het gaat om ‘de club van geel & rood’. Ik hoop dus dat KV Mechelen altijd zichzelf blijft herinneren aan de basisbeginselen van 26 februari 2003. In dat geval mag ze zich op de borst slaan als voorbeeld voor andere noodlijdende clubs.

Café Den Tilt! Geen authentieker voetballokaal in de Lage Landen dan deze ruim honderd jaar oude-kroeg-met-stoof aan het Mechelse Vrijbroekpark. Op 26 februari 2013 krijgt daar het beroemde blonde stadsbier Gouden Carolus een extra kraag schuim en schalt het onsterfelijke en uit 1926 stammende Toe Malinois Vooruit door de boxen: “De club zal zegepralen, ‘t is de club van geel & rood. Trotseert de hinderpalen, door dapperheid in nood!’ Over de Koninklijke Voetbalclub van Mechelen, in de volksmond Malinois/Malinwa.

Met wat geluk ontmoet je er Mark Uytterhoeven, de grensverleggende, onnavolgbare en prettig-gestoorde televisiemaker. Of je loopt er de Rotterdammer Piet den Boer tegen het lijf, de man die KV Mechelen in 1988 – 1-0 tegen het Amsterdamse Ajax – de Europacup der Bekerwinnaars schonk.

Misschien tref je er zanger Patrick Riguelle aan de toog, de beste Vlaamse rockstem. Hij stak de oude hymne in een nieuw kleedje op de CD The Yellow Red Dream, een prachtige verzameling voetbalgezangen.  Zeker zie je er de aan blues verslaafde Henk Van Nieuwenhove, chef van Hattrick, het Open Stadionproject van KV Mechelen.

Op die dag, 26 februari, in 2003 realiseerde het comité Red KV – op initiatief van Mark en Piet, met hulp op de achtergrond van Henk en Patrick – de enige doelstelling die in de merkwaardige naam verscholen zat: inderdaad, de redding van KV.

Met de onuitputtelijke kracht van de fan power.

Tot op dat ogenblik strompelde KV Mechelen langs het klassieke kromme voetbalpad van die tijd, richting financiële ramp. De liquidatie dreigde, verplichte degradatie naar derde afdeling voorkwam de ondergang. Maar ziet, duizenden verstokte supporters wandelden de mars van de hoop en beantwoordden Uytterhoevens motto: we doen het gewoon zelf! Met een schenking van 1000 Euro per persoon of als geelrode vriendengroep.

Ik luisterde dus in die herberg Den Tilt naar de verhalen van Mark, Piet, Patrick en Henk. En trok een conclusie uit hun passie en strijd, naar de slotsong van de plaat: passie en strijd, liefde voor altijd, voor Malinwa. Volgens Uytterhoeven voelen de fans zich sinds 2003 de morele eigenaar van de club. Het principe van supportersinspraak staat voor altijd gebeiteld in het organigram: ‘Geen industrieel als voorzitter, dat is een achterhaald idee. En evenmin een cent zwart geld. Wel een nieuw soort voetbalvereniging waarbij de fans het gevoel krijgen: de Kavee is van ons.’

Piet den Boer aanvaardde het ambassadeurschap van The Foundation. De voormalige vedette inspireert het verhaal van meer dan voetbal: ‘Als voetballer wordt men aardig betaald. Daar mag best iets tegenover staan. Wie sociaal kwetsbaar is, moet voor het voetlicht. En profspelers krijgen automatisch een podium, dus heren, gebruik dat!’

Patrick Riguelle belichtte de muzikaliteit – heart and soul – van KV Mechelen:

‘Een liefde voor altijd, KV Mechelen is een levenslied met recht-uit-hart-sentimenten. De fans zingen ook in de juiste toon. Er is geen agressiviteit tegen de andere ploeg, wel applaus voor de eigen spelers. De Harmonie – het ensemble van blazers en slagwerkers – van KV Mechelen verbindt de generaties. Ze mixt de stijl van de jaren twintig van de vorige eeuw met die van vandaag. Ze stapt het veld op, stopt ter hoogte van de KV Kop en dreunt dan Toe Malinois Vooruit af. Iedereen joelt mee en verkeert in een staat van opperste geluk. Dan volgt het ingetogen You’ll Never Walk Alone en daalt een soort stilte over het volk. De sjaals in de lucht, de kroppen in de kelen. Passie en strijd, liefde voor altijd, voor Malinwa.’

Henk Van Nieuwenhove trekt een parallel tussen blues en voetbal: gevoel, belevenis, emancipatie.

‘Als hoofd van het sociale departement begrijp ik dat de mensen waarmee wij werken – thuislozen, gedetineerden, drugsverslaafden, asielzoekers – in vele gevallen fans zijn van KV die door allerlei tegenslagen aan de onderkant van de samenleving zijn beland. We voetballen elke week in de gevangenis. We organiseerden er ook een muzikale happening met de Harmonie en de Belgische blueslegende Roland. Hij musiceerde een reeks Prison Songs, nummers die in de gevangenis werden gecomponeerd. Bij zijn bekendste lied ‘Goodnight Irene’ klommen gedetineerden mee op het podium om te jammen.

Fan Power en communitywerking versterken elkaar. Het legioen is het sociale netwerk van een club. Wie denkt dat die club overleeft op basis van sponsoring en televisiegelden, dwaalt en begrijpt niets van voetbal. De belangrijkste schakel in het raderwerk is de supporter.’

Aan het eind van de avond laat ik mijn geest graag benevelen door een Mechels jeneverken. Er blijft genoeg helderheid in mijn hoofd aanwezig voor een gemotiveerde uitsmijter: het model KV-Mechelen is een voorbeeld voor noodlijdende clubs. Dankzij de fantastie van ‘fan- & funpower’: In passie en strijd, we doen het gewoon zelf.

 Dat komt men te weten na een bezoek aan Café Den Tilt, die warme voetbalstaminee – al was het op een ijskoude 26 februari 2013 – aan het Vrijbroekpark: Toe Malinois Vooruit!’

Dat schreef ik dus op 26 februari 2013, bijna zeven jaar geleden alweer. Intussen is er veel spreekwoordelijk water door de Dijle gestroomd, maar de klassieke warme ambiance van Café Den Tilt is gebleven. En onbetaalbaar. Een bezoek meer dan waard, zou ik zeggen.