Engeland en Spanje spelen zondag in het Olympisch stadion van Berlijn de finale van Euro 2024. La Roja schakelde dinsdagavond het amechtige Frankrijk van Didier Deschamps uit en Engeland lichtte dinsdagavond in Dortmund Nederland een voetje. Invaller Ollie Watkins trok in de absolute slotfase de Three Lions over de streep (2-1). Het wordt de tweede EK-eindstrijd in drie jaar (Euro 2020 werd in 2021 afgewerkt) voor het team van Gareth Southgate.
75.000 Nederlanders palmden Dortmund in. Op alle mogelijke en onmogelijke plaatsen stonden wagens met een Nederlandse nummerplaat geparkeerd. Vaak versierd met een parkeerbon. Tientallen noorderburen haalden hun fiets uit de koffer en trapten richting BVB Stadion voor een thuismatch. De beroemde ‘Gelbe Wand’ was een ‘oranje wand’. De bekende voetbalschlagers passeerden de revue.
De Engelsen waren in de minderheid, maar lieten zich niet onbetuigd. ‘Football is coming home’, galmde door de schitterende arena, het ‘anthem’ van Euro 96. ’30 years of hurt’ (dertig jaar pijn), zongen ze. Het zijn er intussen al 58. De enige trofee van de Three Lions dateert van het WK 66.
De partij begon sensationeel met een bliksemschicht van Xavi Simons van net buiten de zestien. Pickford was kansloos. Engeland schrok dusdanig dat het zich plots herinnerde dat het kon voetballen. Oranje kwam nog nauwelijks over de middellijn en Bart Verbruggen (ex-Anderlecht) kreeg ruimschoots de gelegenheid zich te onderscheiden.
Even voor het kwartier besloot Harry Kane net over. De doorglijdende Dumfries trapte op zijn voet, net nadat de bal was vertrokken. Veel scheidsrechters laten dit onbestraft, omdat de spits zijn kans had kunnen gaan. De VAR dacht daar terecht anders over en de omstreden Duitse referee Zwyer trad hem bij. Kane voltrok eigenhandig het vonnis van op elf meter: 1-1.
Nederland raakte geen bal. De Engelsen waren heer en meester. Dumfries keerde een poging van Foden letterlijk van de doellijn. De rechtsachter van Oranje trof even later aan de overkant de bovenkant van de lat, maar dat was de enige keer dat Oranje voor de rust nog dreigde.
Phil Foden, voor het eerst de betere Engelse buitenspeler op dit toernooi, herinnerde zich dat hij tot Speler van het Jaar was verkozen in de Premier League en zag zijn poging net onder de kruishoek stranden. De ploegmaat van Kevin De Bruyne bij Man City verplichtte Verbruggen kort voor de pauze andermaal tot handelend optreden.
Oranje werd bijna 45 minuten zoek gespeeld. Hollandse school? Ammehoela. Johan Cruijff zou pijn aan de ogen gekregen hebben van dit voetbal. En dit tegen een Engels team dat op dit EK nog geen deuk in een pakje boter had getrapt. Hadden onze noorderburen hun halve finaleplaats dan toch aan de gemakkelijke speelkant te danken?
Een beeld dat na de pauze enigszins werd rechtgezet. Met Wout Weghorst werd het de betere ploeg. Een karikatuur van een topvoetballer. Een blamage dat hij ooit het shirt van Man United mocht dragen, maar het werkte. De Engelsen voetbalden plots zo lethargisch als de voorbije weken, maar Pickford moest alleen een poging van Van Dijk keren. Rice ontsnapte aan een penalty toen hij bij een corner zijn tegenstander met een loepzuivere ippon vloerde, maar als de bal niet in de buurt is zijn ook videorefs stekeblind.
Tien minuten voor tijd ging Southgate aan het wisselen. Kane werd opnieuw gewisseld en zijn vervanger Ollie Watkins bleek veel scherper dan de spits van Bayern. Hij trof in de draai raak en besliste de partij. De Snollebollekes draaien alleen nog naar links, richting Venlo en verder. Oranje mag echter trots zijn. Het haalde het maximum uit dit EK, in tegenstelling tot de Rode Duivels.
Eén goede speelhelft volstond voor Engeland om de finale te bereiken. Het zou bijzonder sneu zijn voor het voetbal als Spanje zondag zijn titel van 2008 en 2012 niet zou herhalen.
