Het ‘Zwitsers model’. Dat is één van de twee voetbalcompetitieformats dat nu op tafel ligt binnen de Pro League. Een model dat is afgekeken van de huidige formule in de Champions League waarbij er weliswaar één klassement is, maar waarbij niet elke club twee keer tegen mekaar speelt (wel minstens één keer, in tegenstelling tot in de CL). Het zou dus perfect kunnen dat pakweg Cercle – Club of STVV – Genk niet op de kalender komt.
Quasi iedere rechtgeaarde voetbalfan die ik heb gehoord of gelezen, huivert bij dergelijk format. Onnodig ingewikkeld, kleinere clubs die hun match van het jaar zien verdwijnen, een onfair spelsysteem, … Men wil krampachtig toewerken naar én minder wedstrijden én het behoud van play-offs en dan komt men dus met dergelijke onwaarschijnlijke formules op de proppen. Dit terwijl het merendeel van de voetbalsupporters gewoon nog steeds de voorkeur lijkt te geven aan hoe het vroeger was en zoals het zowat in heel Europa is: een reguliere competitie met 16 of 18 clubs zonder play-offs.
Compromis
In het huidige profvoetbal weten we echter dat de verkoop van abonnementen en tickets niet meer het meeste geld oplevert voor de profclubs. Dat doen de TV-rechten. Logisch dus dat de TV-rechtenhouder meebepaalt hoe een competitieformat eruitziet. Op die totaal oneerlijke puntenhalvering na, kunnen de meeste fans intussen wel ergens leven met het bestaan van play-offs. Het levert een extra dosis spanning op. Voor mij persoonlijk hoeven die Play-offs niet.
In een competitie met 16 of 18 clubs zonder play-offs kom je op 30 of 34 wedstrijden uit en op het einde van de rit is de eerste kampioen. Tijd genoeg dus om nog om inhaalwedstrijden te spelen, om de winterbreak te verlengen of om zelfs de beker op te waarderen en die wedstrijden in het weekend te spelen. Maar goed, er moet ergens een compromis zijn. Mét play-offs dus. Dat compromis kan dan zijn: 16 clubs en Champions Play-offs met vier. Dan kom je uit op 36 wedstrijden. Dat zijn er al vier minder dan in het huidige format.
Maar het ‘Zwitsers model’ dat nu op tafel ligt, is eigenlijk een dikke middenvinger tonen aan de talloze voetbalfans in ons land. Niemand vráágt achter zo’n competitieformule. De televisie is zeker belangrijk, maar clubs moeten beseffen dat fans dat oók zijn. Misschien hoe langer hoe minder op financieel vlak, maar zeker wél op vlak van beleving. Halflege stadions trekken ook geen sponsors aan. En die fans zijn vaak zodanig verliefd op hun clubkleuren dat ze veel pikken. Maar naar mijn mening zal dit op een gegeven moment toch ‘genoeg’ zijn.
Koers
Een andere vraag is of de invulling van de Pro League er in de toekomst niet anders moet uitzien. Zou het niet beter zijn dat een onafhankelijk orgaan -waarin mensen met kennis van zaken zetelen- de koers van ons voetbal bepaalt? Want wie is de Pro League? Dat zijn de besturen van de profclubs. Dat zijn dus vaak buitenlandse investeringsgroepen en al even vaak passanten. Is het dan logisch dat zij de koers van ons voetbal op langere termijn bepalen? Ikzelf heb de afgelopen jaren de buitenlandse eigenaars van KV Oostende meegemaakt. Is het dan een gezonde situatie dat figuren als Paul Conway of Gauthier Ganaye een stem krijgen in dergelijk debat? Liggen zij echt wakker van een langetermijnvisie voor ons voetbal? Om nog maar te zwijgen over het meervoudig stemrecht dat nog steeds geldt in de Pro League.
Ik weet dat ikzelf hier niets zal aan veranderen, maar mijn stem laten horen in wat voor veel voetballiefhebbers toch een belangrijk debat is, doe ik met overtuiging. Intussen schrijven wij met KVDO – na het tragische verlies van KV Oostende – in de schaduw van dit alles een nieuw verhaal. Eentje waar de klemtoon ligt op authenticiteit en lokale verankering. Eentje waarbij zo’n 600 fans mee de verplaatsing maakten naar het stadion van Blankenberge voor de ‘Noordzeederby’. Ver weg van puntenhalveringen en Zwitserse modellen.
Willen we met KVDO echter in de toekomst ooit nog de stap zetten naar het profvoetbal, dan kom je toch algauw weer in het vizier van de buitenlandse investeringsgroepen. Toch in 1B zoals het er vandaag uitziet, met buitensporige licentievoorwaarden voor clubs die de sportieve stap vanuit eerste amateurklasse- sorry, eerste nationale- willen wagen. Ook dringend tijd om dat aspect in vraag te durven stellen.
Stilstaan is achteruitgaan. Dus openstaan voor nieuwe ideeën en formats is nooit verkeerd. Maar krampachtige, gering gedragen beslissingen nemen om toch maar bepaalde agenda’s te kunnen pushen, zal nooit een positief resultaat op de lange termijn opleveren.
Laat dus het gezond verstand zegevieren dames en heren van de Pro League 😉
Bram Keirsebilck
