Op de luchthavens heerst de Franse slag. Laptop uithalen? Niet meer nodig. Flesje water weggooien? Hoeft niet. Alles passeert. In de stadions zijn de voorbije wedstrijden de veiligheidscontroles ook verslapt. Niet in het oefenkamp van de Duivels in Dedovsk. Ook al zijn het alle dagen dezelfde agenten die om de 24 uur dezelfde Belgische koppen te zien krijgen.
Vandaag kunnen ze hun hartje pas echt ophalen. We moeten immers vanuit Dedovsk naar de luchthaven Vnukovo doorrijden en dat betekent dat we extra bagage bij hebben en dat we dus nog meer ritsen moeten openmaken. Mijn toiletzak, baardtrimmer, mijn medicatie: alle ritsen moeten open. Zelfs de rits aan de binnenkant van de toiletzak. ‘Open please.’ Ik hoor de Rus kirren van de pret. Wat zou hij verwachten? Een opgevouwen Kalasjnikov?
We pikken nog net de persconferentie mee van Dries Mertens en Adnan Januzaj en krijgen krullende tenen van plaatsvervangende schaamte als Driesje de vraag krijgt wat zijn vrouw denkt van zijn geblondeerde haren. Je moet een brave jongen zijn om daar op te antwoorden.
Dan heb ik meer schik in de vraag van NOS-reporter Bert Maalderink, die van Januzaj wil weten of hij op het toilet zat toen de bondscoach de richtlijnen voor de match tegen Engeland meegaf.
Na de laatste woorden van Januzaj gaat het vliegensvlug richting Vnukovo. Plots scheurt de hemel echter open en valt de regen met bakken naar beneden. Gevolg is dat we enkele minuten later stil staan de snelweg. Op een zaterdagnamiddag, weg van het centrum. Gelukkig konden we nog alleen business seats boeken en verloopt het inchecken als een wervelwind.
Foute woordkeuze. We stijgen met een uur vertraging op, maar verder geen vuiltje aan de lucht. De piloot laat weten dat hij de landing gaat inzetten en dat verbaast ons een beetje, want om de haverklap doorklieft er een witte bliksemschicht het zwerk. Dit is dus wat Donald Trump bedoelde met ‘fire and fury’.
Al snel wordt duidelijk dat onze Boeing 737 rondjes draait. We vragen aan beide airhostessen wat er gaat gebeuren. Helaas, ze spreken geen gebenedijd woord Engels. Ik had het kunnen weten, want toen ze met het karretje met drank langskwamen, hoorden ze het in Keulen donderen ( excuus voor de flauwe woordspelingen) toen ik ‘red wine’ zei. Veertig minuten na de mededeling dat hij onze bak op de grond gaat zetten, laat de piloot weten dat hij naar Krasnodar doorvliegt. Zo’n driehonderd kilometer van Rostov.
Wat gebeurt er nu? Gelukkig komt de piloot uit de cockpit en worden we iets wijzer. We mogen het vliegtuig niet verlaten. ‘Ik heb de hele tijd langs het onweer moeten vliegen’, vertelt hij. ‘Zodra het vuurwerk ophoudt boven de Don stijgen we weer op.’
Op onze gsm zien we dat de plaatselijke weerman verwacht dat het klank- en lichtspel tot twee uur vannacht zal duren. Voor één keer lijkt de Russische Frank De Boosere ook juist te zitten. Na een uurtje vernemen we dat er bussen in aantocht zijn om ons naar de aankomsthal te brengen. De tussenstop zal nog even duren.
Alweer een rustige avond verknoeid. Na een vreselijke nacht en een zorgelijke avond kan het nog altijd erger. Geen idee waar en wanneer we een bed zullen vinden.
1 reactie
Pingback: ที่พักรายวัน แถวรามอินทรา