Duivels dagboek 3 juli Nikol’skoye-Uryupino: harakiri in Rostov

Ik kan niet anders dan op gisteravond terugkomen. Wat een memorabele match. De Rode Duivels in een ware Houdini-act. Als bij mirakel ontsnapt aan een debacle. Reden waarom we toch vooral opgelucht moeten zijn.

Gisteravond heb ik ook de vreemdste persconferentie uit mijn carrière meegemaakt. Van Akira Nishino. De verliezende bondscoach maakt er zich meestal van af door twee, drie vragen te beantwoorden. Zeker als de nederlaag de uitschakeling betekent.

De Japanner staat de media echter gedurende bijna een half uur te woord, alsof het therapeutisch werkt. Hij is ongewoon eerlijk en bekent dat hij zo naïef is geweest om in de blessuretijd op zoek te gaan naar een derde goal en zo op een dodelijke counter te lopen.

Als Nishino uitgepraat is, volgt er een spontaan applaus van de journalisten. Nooit meegemaakt en zeker niet na een nederlaag. Alsof de wereldpers Japan wil bedanken voor het onverwachte spektakelstuk. Of de coach een hart onder de riem wil steken om te voorkomen dat hij harakiri zou plegen. Dat had zijn ploeg in Rostov al in de laatste minuut gedaan.

Op weg naar de luchthaven is het opmerkelijk stil in de Belgische persbus. Mentaal heeft iedereen rekening gehouden met een terugvlucht morgen naar Brussel. Ik heb mezelf bij 2-0 getroost met de gedachte dat ik donderdagavond in het Sportpaleis naar Paul Simon kan gaan luisteren. De goal van Chadli betekent dat ik na Elvis Costello ook Simon zal mislopen. Maar niets gaat boven een match van de Goddelijke Kanaries.

Op de luchthavens liggen supporters te slapen in wat platte ballen lijken. Alles gaat vannacht bijzonder snel. Een kwartier nadat we ingecheckt zijn, hangen we al in de lucht. Geen ‘Jef Mermans’ dit keer, maar een SSJ-100 met 88 plaatsen voor 42 persmensen. Een Russische jet, wat toch enig wantrouwen wekt, maar als de Duivels het duel met Japan overleefd hebben is dit een avond dat niets fout kan gaan.

We landen vanmorgen om kwart over vijf in Moskou. De zon schijnt, maar het is erg fris: elf graden. Wat een verschil met Rostov. Een uur later lig ik eindelijk in bed en het is iets na elf als ik mijn tanden sta te poetsen.

Er zijn geen media-activiteiten voorzien in Dedovsk, maar Stefan Van Loock heeft geregeld dat Roberto Martinez een uurtje uittrekt voor de Belgische pers. We wachten de bondscoach op in het restaurant van de Golf Club, naast het spelershotel. De hemel ziet intussen zo grijs als het voetbal van de Duivels in het eerste uur tegen Japan. Dit is qua weer de minste dag sinds we in Rusland zijn. Op het terras is het te fris, zodat we naar binnen trekken.

Terwijl we zitten te wachten, wordt op een groot scherm België-Japan herhaald. Martinez is twintig minuten te laat en duikt letterlijk 22 seconden voor het derde doelpunt van Nacer Chadli op. Als het geen toeval is, is het meesterlijk geënsceneerd.

Geweldig overigens dat Martinez dit wil doen. Ik heb in mijn carrière geen drie coaches meegemaakt die aardigere mensen zijn dan deze man. Alleen al daarom wens ik hem alle succes toe. Alleen is hij een betere mens dan coach.

Martinez beseft dat hij bij 2-0 op straat stond en heeft begrip voor de scherpe reacties. ‘Kritiek hoort bij deze job’, zegt hij. ‘Ik ben ook al analist geweest. Ik weet hoe het werkt.’

Hij laat uitschijnen dat hij voor Brazilië weinig gaat veranderen aan zijn ploeg van Japan. ‘Wij zijn een aanvallend ingestelde ploeg en kunnen dat niet plots veranderen. Als we echt goed spelen, maken we een behoorlijke kans tegen Brazilië. Op dit WK hebben de favorieten het moeilijk. Zoals wij tegen Japan. Tegen Brazilië zijn zij de favoriet.’

Snel terug naar het hotel om Zweden-Zwitserland te zien. Een taxi wacht ons op. De chauffeur wil dat we meteen weten dat hij geen Rus is, maar een Armeniër. Zijn Engels wordt iedere kilometer iets beter. Hij wil weten uit welk land we komen en wat we in Rusland doen.

‘Pers? New York Times? Russen hebben geen geld’, gaat hij verder. ‘Poetin heeft geld. Poetin is maffia.’