Duivels dagboek 23 juni Moskou

De dag begint met een telefoontje naar huis. Mijn vrouw is jarig. Om de twee jaar moet ze, al 38 jaar lang, haar verjaardag zonder mij vieren. Nooit heeft ze daar over geklaagd. Geweldige vrouw.

Vier uur voor de aftrap van België-Tunesië vertrekt de persshuttle naar het Spartakstadion. Het is alweer aanschuiven op de Ring richting Moskou, maar alles bij elkaar valt het dit keer mee. Het is dan ook zaterdag en vooral in de andere richting is het veel drukker. Moskovieten op weg naar hun datsja ( buitenverblijf)?

De chauffeur van het busje is dezelfde als gisteren en heeft begrepen dat we zijn lievelingszender van gisteren, FM Muzak, niet erg konden pruimen en heeft voor Radio Monte Carlo gekozen. Frans- en Engelstalige nummers op een Russische zender met de naam van de hoofdstad van het prinsdom Monaco. Zou dit station eigendom zijn van de Russische voorzitter van AS Monaco en dus ook min of meer van Cercle Brugge? Hoe dan ook, onze chauffeur is de koning te rijk als we onze duim opsteken.

Mijn gedachten gaan naar de match tegen Tunesië op het WK 2002: 1-1, omdat de scheidsrechter een huizenhoge strafschopovertreding van Eric Deflandre door de vingers zag. De Rode Duivels jammerden om de afgekeurde goal van Marc Wilmots in de 1/8^ste finales van het WK 2002 tegen Brazilië, maar als de ref zijn werk had gedaan tegen Tunesië waren ze toen al uitgeschakeld geweest. Dat was ook het geval geweest als de grensrechter niet ten onrechte voor buitenspel had gevlagd en een Japanse goal had afgekeurd (2-2).

In mijn lessen op de Erasmus- en Arteveldeschool probeerde ik de studenten te doen nadenken over objectiviteit in de voetbaljournalistiek. Ik vroeg hen wat de namen Röthlisberger ( penaltyfout op Weber tegen Duitsland op WK ’94), Prendergast ( Brazilië op WK 2002) en Collina ( niet gefloten penalty op Mbo Mpenza in Bulgarije in voorronde Euro 2004) hen zegden. Zowat de hele klas wist het meteen: scheidsrechters die de Belgische ploeg benadeeld hadden. Hoewel dat in het geval van de Jamaicaan Prendergast voor discussie vatbaar was.

Dan vroeg ik hen of de namen Mark Shield ( Australië), William Mattus ( Costa Rica) en Karen Nalbaldyan ( Armenië) een belletje deden rinkelen. Je kon een speld horen vallen. En laat me eerlijk zijn: ik moest elk jaar die namen zelf ook weer gaan opzoeken. Overigens ook nu.

Shield was de man van België-Tunesië en Mattus van België-Japan in 2002. Nalbaldyan was de fluitenier die in 2003 in Andorra de 0-1 van Wesley Sonck goedkeurde, hoewel hij kort voordien al had afgefloten.

We herinneren ons de refs die ‘onze’ ploeg benadelen, maar vergeten meteen hen die ‘ons’ bevoordelen. Want dat eerste is een schande en dat tweede vinden we normaal.

Tegen Tunesië speelt de ref hoegenaamd geen rol. De Rode Duivels leveren hun visitekaartje af en de zon schijnt na de regenbui opnieuw. Aan het Spartakstadion bewaren we alleen goede herinneringen. In het pershotel is de sfeer ’s avonds opperbest. Tijdens de pasta bibberen we mee met de Duitsers., die aan het einde uiteraard winnen.