DUIVELS DAGBOEK 20 JUNI DEDOVSK

De ochtendtraining is geschrapt. Fysieke testen hebben uitgewezen dat de Rode Duivels vermoeid zijn. Alsof we dat niet al hadden gezien tegen Panama.

Mij hoor je niet klagen, dit betekent heerlijk kunnen uitslapen. Helaas, mijn lichaam is nog steeds niet aangepast aan slapen bij klaarlichte dag en om half zes lig ik alweer te woelen. Dat biedt de mogelijkheid om wat bij te lezen. Maar eerst volgt er nog een koude douche. Letterlijk.

Ik vind op de witteduivel.com een stuk van Henk Mees dat zowel boeiend als een tikje hilarisch is. Jan Boskamp en Aad de Mos zwaaien, in onvervalste Stattler- en Waldorf-stijl, met de botte bijl richting Rode Duivels.

Die twee zijn altijd goed om een trap tegen de schenen te geven. Vooral Aad vind ik een heerlijke man. Toen KV Mechelen in de Europese beker voor bekerwinnaars Atalanta Bergamo uitschakelde, schreef ik in mijn chapeau (journalistentaal voor inleiding) dat KV de finale bereikte ondanks De Mos.

Een dag later zei hij: ‘Wij moeten eens praten.’ De week nadien nodigde hij mij uit voor een etentje in het Bootshuis, aan het strand van Hofstade. Ik bereidde mij voor op een ongemakkelijk gesprek en dacht bij elke gang: nu gaat het komen. Maar nee, Aad ging vooraan afrekenen en kwam dreigend (dacht ik) boven me staan en liet me verbluft achter: ‘Doe zo verder. Dat houdt me scherp.’ Nooit nadien nog meegemaakt.

In het seizoen nadien kondigde hij voor een thuismatch in de Europacup ( ik weet niet meer tegen wie) een grote verrassing aan. Ik ging aan het puzzelen en dacht dat Erwin Koeman een rij achteruit zou worden geschoven om libero te spelen. Dat vond Aad knap en van dan af nodigde hij me na de laatste training voor een Europees duel uit om samen de ploegopstelling door te nemen.

Een traditie die hij bij Anderlecht verderzette. Soms moest ik mij in allerlei bochten wringen om tijdig in het afzonderingsoord in St.-Martens-Latem te geraken, maar zo’n buitenkansje om de tactiek te kennen laat een journalist niet liggen.

En rood-geel of paars-wit heeft er nooit nadeel van ondervonden. Al die onzinnige geheimdoenerij en verhalen over buitenlandse coaches die de kranten uitpluizen om te weten wat onze jongens van plan zijn. Belachelijk, want trainers zeggen ten eerste dat ze geen kranten lezen en ten tweede dat ze niet geloven wat er in staat.

Intussen gaat het van kwaad naar erger in het hotel. De elektriciteit en het internet zijn ook uitgevallen. De schade valt mee, omdat we verwacht worden in de Moscow Country Club. Aan de oever van het meer staan vier spelers – en niet de minsten, lees Hazard, De Bruyne, Carrasco en Dembélé – een uur ter beschikking van de media.

In dit schitterend decor kunnen zowel de journalisten als de fotografen en de cameramannen hun hartje ophalen. Een geweldig initiatief van perschef Stefan Van Loock ( ook al een originele witte duivel) en zijn mensen. Absoluut voor herhaling vatbaar. En er is nog meer goed nieuws. De elektriciteit en het internet in het hotel doen het weer, zodat ik dit stukje kan versturen.