Duivels dagboek 14 juli St.-Petersburg: dit was het dan

Ik logeer weer in de Park Inn. Een verdieping lager dan begin deze week en aan de heel andere kant van het hotel, dus bijna honderd meter verderop, maar het uitzicht is hetzelfde. De woonkazernes ogen even troosteloos.

Mijn dag begint met een gesprekje op Radio 1 met Steffy Merlevede. Ze vraagt me of René Vandereycken gelijk heeft als hij in de krant stelt dat Mexico ’86 straffer was dan 2018. Ik was het de voorbije weken bijna altijd eens met zijn analyses, maar dit keer niet.

Hij heeft wel gelijk als hij zegt dat de generatie van de jaren ’80 ( voorlopig) straffer presteerde dan de Gouden Generatie. Er was immers niet alleen de halve finale van Mexico ’86, maar ook de EK-finale van 1980.

René heeft ook gelijk als hij zegt dat Panama en Tunesië niet veel voorstelden, Engeland een non-match was, de prestatie tegen Japan zeventig minuten waardeloos, Brazilië een hoogtepunt in de geschiedenis van de Duivels en Frankrijk een nogal gewone prestatie.

Maar wat dan gezegd van 1986: verlies tegen Mexico, door Pfaff gered tegen Irak, een gelijkspelletje tegen Paraguay, een uur waardeloos tegen de Sovjetunie. Gevolgd weliswaar door onvergetelijke extra-times, een hard bevochten zege tegen Spanje ( met penalty’s) en een kansloze partij tegen Argentinië.

Vandereycken heeft ook ongelijk als hij stelt dat deze generatie veel meer talent heeft. Misschien puur technisch, maar niet qua mentaliteit en persoonlijkheid. Dat de huidige Duivels bij Europese topploegen spelen geldt maar voor een handvol jongens. En in de jaren ’80 ( toen een club maar drie buitenlanders mocht opstellen) waren er ook heel wat spelers in loondienst bij Europese subtoppers en behoorden Anderlecht, Club Brugge, Standard en zelfs KV Mechelen tot de Europese top. In de jaren ’80 speelden onze clubs vijf Europese bekerfinales, waarvan er twee gewonnen werden.

Hoe dan ook, ik begrijp niet goed de collega’s die vinden dat de match van vandaag niets voorstelt. Iedere oefeninterland of kwalificatiematch tegen dwergen als Andorra of San Marino wordt opgeblazen tot een wereldgebeurtenis en een WK-match om de derde plaats zou niets voorstellen? Terwijl het beeld altijd voor een groot deel afhankelijk is van de laatste match. Winst of verlies zou wel eens een flink verschil kunnen uitmaken qua belangstelling morgen op de Brusselse Grote Markt.

Straks neem ik afscheid van de meeste collega’s. Met een handvol jongens vliegen we morgen heel vroeg naar Moskou terug om ’s avonds naar de WK-finale te gaan.

Aan het einde van dit avontuur, dat toch een beetje op Kuifje in Rusland leek maar dan zonder ( of toch minder) vooroordelen, wil ik nog graag wat mensen bedanken. Jean-Yves van AB Inbev voor de gastvrijheid in het persdorp in Dedovsk, Sanne en Peter van BCD Travel en hun Russische collega Anna, die bijna letterlijk dag en nacht gewerkt hebben om ons door dit enorme land te loodsen. Bart De Lathouwers ( VRT) voor de vlotte samenwerking, Stefan Van Loock en zijn jongens omdat ze er alles aan gedaan hebben om spelers en bondscoach zo toegankelijk mogelijk te maken en Eddy Snelders en Tom Boudeweel voor het fijne gezelschap.

Dit was het dan,  mijn tiende en laatste Wereldbeker. Vanaf maandag ga ik een week lang slapen om de achterstand op te halen.