Het wordt vanavond Engeland tegen Europa. Op het oude continent lijkt iedereen achter Italië te staan. De Squadra Azzurra wordt de hemel in geprezen, de ploeg van de Drie Leeuwen daarentegen voetbalt laf. Het Engelse voetbal is rot, het calcio is het nieuwe walhalla. De schone tegen het beest? Of toch niet?
Arrogant
Ja, er is veel mis met het Engelse voetbal, ook al is de Premier League de populairste en wellicht sterkste voetbalcompetitie van de wereld. Geld bepaalt er echter alles. De vaak Amerikaanse eigenaars begrijpen niets van ons voetbal en nemen beslissingen die ons doen steigeren. Maar liefst zes topclubs schaarden zich achter het erg foute idee van een Europese Super League. Wat in Amerika werkt, moet ook hier werken, dachten ze.
Mis uiteraard, maar bij de meeste clubeigenaars leefde het geloof dat een gesloten competitie – zoals in de VS – ook hier zou zorgen voor een gelijk speelveld. Zij willen – en kunnen – immers niet mee in het financiële opbod van clubs die eigendom zijn van gigarijke oliestaten (Manchester City, Abu Dhabi; PSG, Qatar).
Net als Frankrijk (naar waar we nochtans zo graag op vakantie gaan) wordt Engeland op het oude continent als een arrogant land beschouwd. De Brexit heeft de sympathie voor de Britten zeker niet vergroot. Alleen de Schotten liggen in de bovenste lade, vooral omdat ze van de Engelsen af willen.
Pijn
De dominantie van de Engelse clubs in het Europese bekervoetbal wekt vooral jaloezie op. Het voorzichtige voetbal van de Drie Leeuwen, het thuisvoordeel en de discutabele strafschop tegen Denemarken hebben niet geholpen. En dan is er nog ‘Football is coming home’. Een liedje, dat volstrekt verkeerd begrepen wordt. Geschreven door Skinner en Baddiel, twee komieken die het voorbeeld waren voor het magistrale Megascore van Marc Uytterhoeven op de betaalzender Supersport. Ironie van voor tot achter en van boven tot onder: ’30 years of hurt’ klonk het in 1996, dertig jaar na de WK-winst. Dertig jaar van pijn en mislukkingen. Nu dus al ruim vijftig jaar.
Nee, op veel vlakken is het Engelse voetbal een voorbeeld en al zeker dit nationale elftal. De ‘community working’ van de Engelse clubs is een voorbeeld voor de wereld. Lees of luister op De Witte Duivel maar naar Roger Reade. En het team van Gareth Southgate mag op dat vlak op de eerste rij staan.
In de jaren ’70 en ’80 was de vlag van St. George en met de Drie Leeuwen symbool voor extreemrechts. Het National Front was de drijvende kracht achter het hooliganisme, dat een bedenkelijk hoogtepunt kende op 29 mei 1995 op de Heizel. Er zijn nog altijd idioten die fluiten bij een vreemd volkslied, maar de doorsnee Engelse voetbalfan gedraagt zich tegenwoordig fatsoenlijk.
Voorbeeldige spelers
En de spelers zijn een voorbeeld voor al hun vakgenoten. Ze staan al hun EK-winstpremies af aan de NHS, de nationale gezondheidszorg, dwongen af dat de regering haar beleid bijstelde en voor eten en boeken voor arme kinderen zorgde (Marcus Rashford) en komen steevast op voor sociale gelijkheid.
Het verhaal van dit elftal roept gelijkenissen op met het ‘Black, Blanc, Beur’-verhaal van Frankrijk in 1998. Een kleurrijk elftal met roots in de hele wereld: Jamaica (oa Sterling, Philips en Walker), Sancho (Trinidad & Tobago), Saka (Nigeria), Rashford (Saint Kitts). Een jong team dat zich niet achter het karretje van eerste minister Johnson laat spannen.
Integendeel. Bondscoach Gareth Southgate pakte voor dit EK met een brief uit die elke politieke recuperatie onmogelijk maakte. Of hij een grote coach is, durf ik betwijfelen, maar dat hij een grote persoonlijkheid is, staat vast. Southgate sprak zich jaren terug al tegen de Brexit uit en maakte de voorbije weken ook al duidelijk dat hij niet gediend is van het beleid van de Tory-regering.
Southgate zou zijn elftal aanvallender kunnen laten voetballen. Daar kan geen twijfel over bestaan. Maar veel heeft te maken met die ’50 years of hurt’, de vrees om alweer te mislukken.
Schuldenlast
Met het Italiaanse voetbal is in ieder geval veel meer fout dan met het Engelse. Racisme is er nog steeds een gigantisch probleem. Vraag het Romelu Lukaku maar. Ook financieel zit het niet goed in de Serie A. Inter, de kersverse landskampioen, zit in financiële nesten en moet spelers verkopen. Voorzitter Stephen Zang doekte in februari Jiangsu FC, de regerende Chinese kampioen, van de ene dag op de andere op vanwege de schuldenlast van de Nerazzurri. Suning Holdings, de eigenaar van de club, is intussen voor 23 procent in handen van de Chinese staat, die niet meteen een toonbeeld is op gebied van mensenrechten.
En dan is er ook nog Juventus. De Oude Dame was wellicht dé drijvende kracht achter de alom gehate Europese Super League. Voorzitter Andrea Agnelli beseft dat Italiaanse clubs financieel niet meer kunnen concurreren met de Premier League en heeft de Super League nog steeds niet afgezworen. Hij blijft samen met zijn collega Florentino Perez van Real Madrid roepen dat het de enige oplossing is om het voetbal van een catastrofe te behoeden.
Meedogenloos
Op Euro 2020 tonen de nationale teams van Italië en Engeland een onverwacht gezicht. Wat ooit catenaccio tegen kick and rush was, heet nu aanvallend tegen laf voetbal. De Azzurri hebben dit EK kleur gegeven. Een echte verrassing is dit niet helemaal. In de Serie A wordt al jaren best offensief gevoetbald.
Hoe dan ook, Roberto Mancini verdient alle lof voor de manier waarop hij zijn ploeg op dit EK liet aantreden. Het was echter vooral tegen de zwakkere teams dat hij de aanvalstrom roerde. In de slotfase van het duel tegen België haalde hij zijn artiesten bijna allemaal één voor één naar de kant en tegen Spanje leek de aanpak van de Squadra toch wel heel sterk op het voetbal dat al in de jaren ’60 en ’70 uit de Laars kwam.
En o ja, laat ons ophouden om Chiellini als de toffe peer van het EK voor te stellen. Giorgio heeft gevoel voor humor en is een uitstekende, maar ook meedogenloze verdediger waar veel spitsen een nare herinnering aan over hielden. Zijn bijnaam is niet voor niets King Kong.
Dus laat ons zonder vooroordelen naar de finale kijken en dat de beste ‘on the day’ de titel mag pakken.
