‘Burgessgate’. Zoals al te vaak in ons voetbal ligt de amusementswaarde van wat naast het veld gebeurt hoger dan bij wat er zich op de groene rechthoek afspeelt. Het bondsparket is er in geslaagd de hoofdrol op te eisen. En dat terwijl het spanning troef is in de Hocus Pocus League.
Mijn jonge vriend en goede collega Niels Poissonnier legt in Het Laatste Nieuws de link tussen de spanning in de play-offs en de hoge tv-rechten die DAZN betaalt. Het is hét argument van de voorstanders (voetbaljournalisten, clubleiders) om onze competitieformat goed te praten. Maar het slaat nergens op, alleen de voetballiefhebbers lijken dat echter te snappen.
Ja, als je een systeem hebt waardoor de voorsprong van leider Union in exact één week en twee wedstrijden van 23 punten op Racing Genk en 19 op Club Brugge herleid wordt tot vijf wordt het plots heel wat spannender. Van de Grand Canyon naar een molshoop. Het is zo grotesk dat steeds meer voetballiefhebbers er zich tegen afzetten. Dit is hocus pocus-werk. Ronduit oneerlijk. Je moet niet doorgestudeerd hebben om dit te begrijpen. De losers worden beloond (en hoe slechter je het deed hoe meer van je achterstand wegsmelt): het staat haaks op alles waar topsport voor staat.
Dat de competitie zo spannend is, is niet de grote verdienste van het format. Kijk even over het Kanaal: twee ploegen (Arsenal en Liverpool) met evenveel punten, één (Man City) met één punt minder. De waardeverhoudingen tussen de clubs bepalen de spankracht. In Duitsland, Frankrijk, Italië en Spanje zou een halvering van de punten zelfs geen fan op het puntje van zijn stoel krijgen.
In bepaalde omstandigheden wordt de competitie spannender door de kunstmatige ingreep van de halvering van de punten. Dat klopt. Maar als of Union of Anderlecht nu twee keer op rij wint, waren de twee jongste speeldagen ‘much to do about nothing’.
Kunnen we ook even aandacht hebben voor de neveneffecten van de play-offs. Twaalf van de zestien eersteklassers werken nu voor nagenoeg lege stadions in de Europe Play-offs en de Relegation Play-offs. Alleen de namen verraden al dat dit ronduit marginaal is. Het zorgt er mee voor dat de inkomsten tussen de topclubs en de rest alleen toegenomen zijn. Het is geen toeval dat sinds de invoering van de play-offs op de toppers na alle profclubs zijn overgenomen door buitenlanders omdat het water hen financieel tot aan de lippen stond.
En kleinere clubs zijn sowieso zwaar in het nadeel. Zij hebben kleinere kernen en zijn minder goed gewapend voor een seizoen met veertig (een Europees record) competitiematchen.
Clouseau
Over tot de orde van de dag: de schorsing van Christian Burgess. Alles draait nu rond het woordje ‘zal’ in een mail van zaterdag en het preciese uur waarop de clubs (Union en Cercle Brugge) verwittigd werden dat Burgess vorige zondag toch mocht spelen. Wat een kluwen. Zou het niet logisch zijn dat een club ten laatste 48 uur voor een wedstrijd zou weten of een speler al of niet speelgerechtigd is? Hoe kan je je anders op een professionele manier voorbereiden en trainen? Bovendien stond de naam van Burgess in ‘het systeem’ blijkbaar in het rood, wat niet speelgerechtigd betekent.
Vraag is ook waarom het bondsparket het nodig vond om ‘de doos van Pandora’ (om de beeldspraak naar aanleiding van ‘penaltygate’ in Anderlecht-Racing Genk door te trekken) te openen? Christian Burgess is op het veld geen lieverdje, maar dit was zijn eerste rode kaart in ons land en volgens een aantal waarnemers was ze onterecht (niet volgens mij). Zoals ik zondagavond al schreef: waarom beroep aantekenen tegen een schorsing van één effectieve en één onvoorwaardelijke speeldag? Dat is toch niet niks.
Het telefoontje van Phillips Bormans aan bondsprocureur Ebe Verhaegen was ‘not done’. Al mag er toch ook een heel klein beetje begrip zijn voor een clubleider die met peanuts de machtigen het vuur aan de schenen legt en even (flink) uit zijn rol valt als zijn club op klaarlichte dag bestolen wordt (door de halvering van de punten). Het leek alsof de tijd van Roger Petit en Michel Verschueren terug was. Bormans verdient een sanctie, maar dat kan blijkbaar niet omdat hij geen lid is van de bond. Maar hij leidt desondanks een van de belangrijkste clubs van het land. En waarom kon Marc Overmars bij Antwerp dan wel geschorst worden?
Verhaegen heeft vooral voor nieuwe vragen gezorgd. Waarom vond hij het nodig om in beroep te gaan, om te beginnen. Maar ook: waarom bracht hij dit telefoontje meteen naar buiten. Onlangs stuurde de bondsleiding een soort inspecteur Clouseau op pad om te weten te komen wie de schoolrapporten van onze refs had gelekt. Om ‘de onpartijdigheid van het bondsparket’ in de verf te zetten, beweerde hij. ‘Nooit wat vanzelfsprekend is beklemtonen, het doet alleen het tegenovergestelde vermoeden’, zei een illustere voorganger van Niels Poissonnier een paar decennia terug keer om keer.
Complot
Hoe dan ook, het worden spannende dagen en dat zonder play-offs of halvering van de punten. Hoe geraakt de bond hier uit zonder complottheorieën te voeden? Overigens, als de punten in de play-offs dubbel tellen in vergelijking met de reguliere competitie moet de strafmaat dan nu niet gehalveerd worden? Anders word je in de slot van de competitie dubbel zo zwaar gestraft.
Gelukkig ligt de oplossing voor de hand: Burgess zat zijn schorsing tegen Cercle uit en heeft slechts nog een voorwaardelijke schorsing achter zijn naam staan. Tenzij de bond de boel helemaal op stelten wil zetten. Maar – ik durf het bijna niet schrijven – met ‘de eeuwige amateurs’ weet je maar nooit.
