Anderlecht-archivaris Franky De Meyer leverde de beelden voor het boek Eeuwige 25 Anderlecht. Het is dus zeker zijn boek. Hij bezocht de nog levende paars-witte legendes het voorbije jaar om hen het boek persoonlijk te overhandigen. Hij werd overal hartelijk ontvangen. In deze rubriek brengt hij om de veertien dagen het verhaal van zijn bezoeken. Eeuwige 25 Anderlecht is hier te koop.
Marc Degryse. Voor ik Suzy Coeck ging opzoeken, sprak ik een boodschap in op zijn voicemail. Toen ik haar straat inreed, rinkelde mijn telefoon. Ik zette me snel aan de rechterkant van de baan en zag op mijn scherm de naam ‘Marc Degryse’ verschijnen. Ik hoorde hem toezeggen dat hij me graag wilde ontvangen en hij vroeg me wanneer het mij deze week paste. Ik antwoordde dat ik als gevolg van de ‘vroege shift’ enkel in de late namiddag of avond kon komen.
Eenvoudige supporter
Marc liet er geen gras over groeien en noteerde een afspraak de dag nadien. Tijdens de autorit begon het besef door te dringen dat ik bezig was om ontmoetingen te beleven die ik levenslang zou koesteren. Na mij jarenlang te verdiepen in het verzamelen van mijn Anderlechtfotocollectie, voelde ik dat mijn monnikenwerk vruchten begon af te werpen. Zonder dat dit ooit mijn bedoeling was geweest. Toen ik aanbelde flitste het door mijn hoofd: “Zie mij hier nu staan met mijn boek, als eenvoudig Anderlechtsupporterke uit Desteldonk.”
Ik werd zeer warm onthaald door Marc en in zijn woonkamer begonnen we te babbelen. Hij toonde veel interesse in mijn levensverhaal als Anderlechtfan. Ik liet hem A 4-foto’s zien van mijn Anderlechtkamer. Ik vergeet nooit zijn gelaatsuitdrukking toen hij me vroeg of dit echt bij mij thuis was. Het was een zalig gevoel om te horen dat hij tussen zijn tanden floot: “Dat meen je niet.” Daarna keek hij aandachtig naar de map die ik over hem had samengesteld. De verhalen kwamen spontaan boven.
Marc schrok ervan dat ik zoveel had meegemaakt. Vooral de uitwedstrijden spraken mij sterk aan, want ik deed de verplaatsingen met de trein, dat spreekt vandaag nog steeds de verbeelding. Ik zei hem ook dat ik nooit zal vergeten dat hij de absolute toptransfer is geweest van Meneer Constant. Die had naar eigen zeggen nachten wakker gelegen van de negentig miljoen Belgische franken (ongeveer 2, 25 miljoen euro) die hij in 1989 aan Club Brugge betaalde.
Gouden jaren met de kleine
Achteraf bleek dat een gouden zet want in de zes jaar dat Marc bij Anderlecht speelde, leidde hij ons liefst vier keer naar het landskampioenschap (1991, 1993, 1994, 1995), één keer de beker (1994) en won ook de Gouden Schoen (1992). Ik haalde mijn mooiste herinnering aan hem op en vertelde dat ik nog steeds kippenvel kreeg aan zijn doelpunt in 1991 tijdens de terugmatch tegen PSV. Na 0-0 in Eindhoven vloerde hij in Brussel met een afstandsschot de Nederlandse keeper Hans van Breukelen.
Het ging om de zogenaamde match van honderd miljoen, want de winnaar kwalificeerde zich voor de allereerste groepsfase van de Europacup der Landskampioenen. Ik stond met mijn pa achter het doel, in Vak X, en zag het allemaal gebeuren. Anderlecht won met 2-0 en Marc zette dus het stadion in lichterlaaie. In de periode onder coach Boskamp – van 1992 tot 1995 – volgde ik geregeld de training en was er dus getuige van dat die hem vaak de kleine noemde.
Peruzovic
Het was voor Marc ook een verrassing dat ik had opgemerkt dat zijn ouders vaak aanwezig waren op de trainingen. Ik zie het nog voor me want het waren eenvoudige mensen. Marc las aandachtig zijn pagina’s in het boek. Hij vertelde me zijn kant van het verhaal over het ontslag van coach Luka Peruzovic. Hij nam daarvoor de verantwoordelijkheid op zich.
Hij was het niet eens met de omschrijving dat hij ‘zijn vriend Boskamp’ naar Anderlecht zou gehaald hebben. Hij legde me uit dat hij na het ontslag van Luka bij hulpcoach Jean Dockx polste naar de nieuwe trainer. Die antwoordde hem enkel dat hij er zeer tevreden mee zou zijn. En hij bevestigde me dat het inderdaad klikte tussen hem en Boskamp, maar dat hij er verder voor niets tussenzat. Bij het afscheid stelde Marc voor dat zijn zoon in de tuin een foto zou nemen van ons. Hij kocht ook nog enkele exemplaren van de Eeuwige 25 Anderlecht. Hij wenste me veel succes en liet me verstaan dat ik hem in functie van mijn fotocollectie steeds mocht bellen. Op de terugweg naar huis genoot ik na van onze ontmoeting.
