Gisteren maakten we een triestige, maar wat mij betreft, te verwachten uitschakeling van onze nationale ploeg mee.
Kort na de aanstelling van Martinez in 2016 was ik al geen fan meer van hem. Niets kon me overtuigen, noch zijn palmares, noch zijn houding en het slijmballen met belangrijke mensen van het Belgisch voetbal. Hij heeft met dit laatste er wel munt uit geslagen, want hij kreeg er nog een goed betaalde job bij. In mijn commentaren sinds zijn komst zul je terugvinden dat ik mij toen al niet kon vinden in zijn werkwijze. Alleen de laatste tijd kwamen meer en meer mensen er achter dat hij niet de geschikte persoon was om onze Rode Duivels naar successen te leiden.
Men sprak toen bij zijn aanstelling al vlug dat hij kon werken met een gouden generatie. Ik ging daarmee akkoord, want zo’n hoop topspelers hadden ze in België op dezelfde moment, nog nooit samen gekregen. Het was In 2018 op het WK het moment om een grote titel binnen te halen. De Bruyne had onlangs nog gelijk, toen hij zei dat ze ‘toen’ de ploeg hadden om hun grote slag te slaan. Maar tevergeefs, er werd gefaald. Hallo, trainer! Twee jaar later op het EK was het weeral ontgoochelend falen voor de titel.
Iedereen heeft een mening, maar ik had het ook altijd moeilijk met zijn opstelling. Steeds met vijf achteraan, steeds hetzelfde systeem, dat is doorzichtig voor de tegenstrevers met als gevolg, geen prijs. En ondertussen werd de generatie ouder en enkele namen verdwenen.
Zoals ik al zei was er de laatste tijd meer en meer twijfelende commentaar door de vele supporters, maar ook door de media die het moeilijker kregen met zijn geslotenheid. Zijn lijst voorgeselecteerden die niet werd bekendgemaakt en waar al negatieve verrassingen in zaten, werd niet positief beoordeeld. Bij de definitieve lijst waren er een paar namen die ontbraken of betwistbaar waren. Natuurlijk waren de slechte vorm van Hazard en de blessure van Lukaku een serieuze hinderpaal. Maar voor de matchen waren de opstelling en de vervangingen telkens een bron van discussie. Ik heb al meermaals gezegd dat trainers meer punten verliezen dan winnen door hun eigen zin uit te voeren en zich niet aan te passen aan hun beste spelers. Het bleek in de eerste twee matchen die van niet schitterend tot slecht waren. Dan moet een coach ingrijpen, maar alles bleef in hetzelfde stramien. En dan nog, Onana viel in de eerste wedstrijd in en als hij dan daarna geschorst was, zei Martínez dat hij onmisbaar is. Waarom start hij de eerste wedstrijd dan niet, ni zeveren hé zeg. Het gevolg was dat ze in de laatste wedstrijd tegen de sterkste tegenstander kwamen met één verplicht doel, ze ‘moesten’ winnen. Het werd hun beste match maar het lot besliste anders. Is het toevallig dat die goede wedstrijd werd gespeeld met vier man achteraan. Volgens mij niet. En waarom haalt hij Trossard naar de kant en brengt hij Lukaku en Doku te laat in. Alweer voer voor discussie. Maar het zijn vijgen na Pasen. Hadden ze in de eerste twee matchen even goed gepresteerd, dan moesten ze nu nog niet in het vliegtuig terug naar ons koude België.
Men hoorde en las de laatste weken steeds meer verwijten voor Martínez. Het ging van ‘mooiprater’ naar ‘slijmbal’ of ‘Pipo’ en ‘gladder dan een gladde paling’. Hij kreeg alsmaar meer kritiek in de media waar hij blijkbaar moeilijk kon mee omgaan. Ook de naam Van Gaal werd nog eens boven gehaald, ook mijn favoriet trouwens, omdat we met hem misschien al wel een prijs gepakt hadden. En als de Spanjaard echt zo goed zou zijn als hij zichzelf beweerde, dan was hij al lang naar Engeland of naar zijn thuisland vertrokken, waar allicht nog meer te verdienen zou zijn. Maar neen, want die Martínez waar een Spaanse topploeg volgens de pers eens interesse voor had, dat was een speler en geen trainer. Er was ook de veel herhaalde opmerking dat België nummer één stond op de wereldranglijst. Maar het is als een wielrenner die kermiskoersen wint maar in de klassiekers of grote rondes geen prijs rijdt. Hij zal niet als beste worden bestempeld. Als je de matchen tegen Estland, Kazachstan, Wit-Rusland, Gibraltar, Cyprus, IJsland, San Marino, Finland, Burkina Faso, Panama en Bosnië optelt dan kom je aan meer dan 25 zeges, gemakkelijke punten blijkbaar. Tegen Spanje, Frankrijk, Italië of Nederland won hij nooit, dacht ik. Raar dat je dan op één staat.
Maar nu geeft hij zijn job als trainer dus zelf op. Hij wou weemoedig doen, maar als je de omhelzingen met de spelers na de wedstrijd bekijkt, zie je veel verschil. De lange omhelzingen of de korte handjes schudden betekenen iets. Of spelers ‘echt’ ontgoocheld zijn dat hij weg is zullen we misschien binnen tien jaar weten, als ze voetballer af zijn. Want dan komen vaak de tongen los.
Het tijdstip van ontslag lijkt goed, want als hij zich haast kan hij volgende week met de stoomboot van Sinterklaas mee om terug naar huis te varen.
Ik ben benieuwd wie zijn opvolger wordt. En dat ze in de media niet direct beginnen met te zeggen dat er nog grote talenten staan te popelen om zich te bewijzen. Het is niet als er talent in zit dat het er altijd uitkomt. Eerst kijken wie van deze groep nog verder doet en laat de jongeren langzaam meegroeien. De Belgen zullen vanaf nu terug blij zijn als ze op een tornooi mogen meedoen in plaats van te zeggen dat ze voor een titel gaan. We zien wel …
Daag, Roberto Martínez!
Share.
