Met de Ivo Van Damme Memorial, tegelijk de finale van de Diamond League, is een eind gekomen aan een druk internationaal atletiekseizoen. Jakob Ingebrigtsen, gehoor gevend aan een plotse ingeving, breide er een dag later een vervolg aan in een halve marathon in Kopenhagen maar dat kwam hem duur te staan: de Noorse wonderloper, voorlopig nog specialist van de middenafstand, is zijn aureool van vermoedelijke alleskunner kwijt.
Gelukkig maar, vinden sommigen, het echec (34e) bevestigt de menselijke beperktheid. De vierde plaats van Ingebrigtsen in de olympische 1500 meter (weliswaar gevolgd door een zege op de 5000 meter en een indrukwekkend wereldrecord op de 3000 meter) had al aangegeven dat hij kwetsbaar is. Ingebrigtsen wordt volgende donderdag 24.
Atleet van het jaar is natuurlijk Mondo Duplantis. Zijn overwicht is verpletterend maar niet ongezien: Sergei Boebka verbeterde liefst zeventien keer het wereldrecord. Duplantis, met vooralsnog tien wereldrecords op zijn naam, torst hoge verwachtingen. Maar hij heeft tijd zat, koning Mondo is pas 24.
Wie atlete van het jaar wordt is nog onzeker. Sydney McLaughlin, met alweer twee wereldrecords op de 400 meter horden en een olympische titel? Waarschijnlijk wel, al worden haar toptijden wat overroepen, vind ik. Of gaat die onderscheiding naar Sifan Hassan dankzij haar olympische triple, brons op de 5000 en de 10.000 meter, goud op de marathon?
Weegt dat op tegen de erelijst van Beatrice Chebet: opnieuw wereldkampioene veldlopen, wereldrecordhoudster op de 10.000 meter en olympisch kampioene op de 5000 en de 10.000 meter? Chebet is 24. Kenners van de Afrikaanse vrouwenatletiek voorspellen dat op de lange termijn Ethiopië Kenia zal voorbijstreven. Ze verwijzen daarbij naar de razendsnelle emancipatie van de Ethiopische vrouwen. Voorlopig handhaaft Kenia zich als topland, met Chebet en Faith Kipyegon als vaandeldraagsters.
Over ontwikkelingen gesproken: wat is er gaande in de 800 meter voor mannen? Begin 2024 waren vijf atleten een of meerdere keren onder 1.42 gedoken, nu zijn het er dubbel zoveel. Dat weerspiegelt zich uiteraard op de wereldranglijst all time: tien van de eenentwintig (de Belg Eliott Crestan) toptijden werden afgelopen maanden gevestigd. Ik denk dat er meerdere redenen zijn: de superschoenen, natuurlijk, nieuwe fysiologische inzichten, het toenemende gebruik van bicarbonaat (een legaal middel dat de verzuring vertraagt) en dies meer. De vraag is niet meer of het wereldrecord, 1.40.91 op naam van David Rudisha, weldra, wellicht volgend jaar al, zal worden verbeterd, maar door wie.
Wat viel er nog op van half mei tot vandaag? De opkomst van jonge sprinters zoals Letsile Tebogo, uit Botswana, en Julien Alfred, uit Saint-Lucia, de enorme populariteit van de 1500 meter voor mannen (Ingebrigtsen tegen de rest van de wereld, een jonge, weinig bekende Amerikaan, Cole Hocker, voorop), het wereldrecord hoogspringen van de Oekraïense Yaroslava Mahuchick, het eerste verlies van de Marokkaanse steepleloper Soufiane El Bakkali in drie jaar, de progressie van landen als India en Pakistan en de charme van de Britse Keely Hodgkinson, de olympische 800 meterkampioene.
En de Belgen? Die speelden sinds de Spelen geen betekenisvolle rol meer, tenzij in het voorprogramma van de Ivo Van Damme Memorial, met het afscheid van de broers Borlée: 34 jaar, net geen wereldtop maar gepassioneerd, volhardend en dus zeer verdienstelijk.
