Cercle Brugge, ooit een baken van rust en sereniteit, lijkt de weg kwijt te zijn.
Soms kan je de strategie van verenigingen niet goed volgen. Cercle Brugge stuurde een paar weken geleden de eerder zo succesvolle trainer Miron Muslic door, onder meer omdat het powerplay-voetbal dat groen-zwart speelde niet meer aansloeg. Nochtans had Muslic alleen maar dat uitgevoerd wat de vorige technische directeur, Carlos Avina, hem destijds had opgedragen: hoog drukken zetten en de tegenstander opjagen. Het paste bij de filosofie van Muslic en het hoorde volgens hem ook zo te zijn voor een jonge ploeg als Cercle: naar voren voetballen, ver van de eigen goal, agressief, actief, dynamisch. In dat proces, zo zei hij, konden er nog stappen worden gezet. Op voorwaarde althans dat de kern werd behouden.
Dat laatste was niet het geval. Steunpilaren als Leonardo Da Silva Lopes en vooral Félix Lemaréchal, heel belangrijke middenvelders binnen het concept, vertrokken en werden niet bepaald door hoogvliegers vervangen. De machine stokte, ook al omdat de tegenstanders steeds beter een antwoord wisten op die manier van voetballen. Muslic vond geen nieuw recept, de relatie met het bestuur raakte vertroebeld. De breuk kwam niettemin verrassend en een van de redenen voor het ontslag was dat Muslic na de Europese wedstrijd in Reykjavik de greep op de groep was kwijtgeraakt. Dat is lachwekkend want van hogerhand was tegen de zin van Muslic beslist dat Cercle die wedstrijd met een halve B-ploeg zou spelen. Zo tast je de autoriteit van een trainer aan en ondermijn je zijn geloofwaardigheid ten aanzien van de spelers. Muslic, die zijn emoties doorgaans goed kan controleren, probeerde zich naar buiten te beheersen, maar het was duidelijk dat het vuur bij de passionele Bosnische Oostenrijker langzaam maar zeker doofde. Muslic voelde zich in zijn hemd gezet. Zijn vertrek moet voor hem ergens een bevrijding zijn geweest, ook al gingen de spelers nog steeds mee in zijn verhaal.
GLAD IJS
Nu is er met Ferdinand Feldhofer een nieuwe Oostenrijkse trainer aangesteld. Een blamage voor de Belgische trainer is het dat een totaal onbekende coach zonder het minste palmares hier nu een kans krijgt. Je vraagt je af hoe een vereniging bij zo iemand terechtkomt. En waarom Jimmy De Wulf als jonge Belgische trainer geen kans kreeg om door te schuiven, zoals Club Brugge en Anderlecht dat eerder met Nicki Hayen en David Hubert al deden, deels ook door omstandigheden. Op grond van welke kwaliteiten kon Feldhofer de verantwoordelijke mensen bij Cercle overtuigen? Anderzijds is het zo dat Muslic bij zijn komst, aanvankelijk als assistent-trainer, ook geen adelbrieven kon voorleggen. Maar dat soort meevallers zijn echt wel uitzonderlijk.
Cercle Brugge begeeft zich nu op glad ijs. Vooral ook omdat het voetbal dat Feldhofer predikt identiek is aan dat van zijn voorganger. De ex-verdediger staat voor een intensieve speelstijl met hoge pressing. Net zoals Muslic dus. Welke garantie is er dat Feldhofer met dit materiaal de trein toch weer op de rails krijgt? Of zou moederclub Monaco straks de reddingsboei gooien en een aantal nieuwe spelers doorsluizen? Aan de gevolgen van een degradatie wil niemand bij Cercle denken.
Op dit moment lijkt het absoluut niet duidelijk wat de bedoeling is bij Cercle. De supporters al helemaal niet. Zij schaarden zich massaal achter Muslic die hen memorabele momenten bezorgde en bij hen goddelijke status bereikte. Zij richtten hun pijlen op technisch directeur Rembert Vromant. Als het Belgisch voetbal iets mist dan zijn het bestuurders die in alle omstandigheden rationeel denken en niet meedrijven op de golven van de euforie. Vromant, eerder werkzaam bij de KBVB, presenteerde zich vorige zomer bij zijn aanstelling op een zeer degelijke manier. Hij wilde vooral de visie van Cercle verderzetten en het specifieke karakter van de vereniging koesteren. Maar wat is daar nu van overgebleven?
Bij de voorstelling van Ferdinand Feldhofer bejubelde Cercle bij monde van CEO Alexander Vantyghem de strategie die de voorbije jaren werd gevolgd. Op een rustige manier wilde hij ook zo de achterband sussen. Maar ergens waren het ook holle woorden. Want de realiteit is dat er in de afgelopen vijf en een half jaar geen enkele trainer zijn contract uitdeed en er zeven keer van trainer werd gewisseld. Dan bewandel je kronkelige paden en trek je niet de rechte lijnen die de club nastreeft. Laat staan dat je de sportieve continuïteit verzekert.
