Café Derby in Liverpool – tijdelijk gesloten

 Nico van Dyck 

Nog voor corona toesloeg, stond de ‘Goodison derby’ van 16 maart met stip genoteerd als eerstvolgende uitmatch die ik zou doen. Het gebruikelijke enthousiasme om precies deze wedstrijd bij te wonen had nog een extra boost gekregen omdat de kans er op een bepaald moment inzat dat Liverpool FC zich uitgerekend bij de buren tot kampioen kon kronen. Een tijdelijk stopgezette competitie besliste daar echter anders over. Maar hier is de ‘derby’ terug en kijk: Everton staat nog eens boven Liverpool.

Een half jaar later gaan de zenuwen in en rond “L4” (de Liverpool-postcode voor het district Walton, waarin zich zowel Anfield als Goodison bevinden) opnieuw richting zenit, want het is tijd voor de eerste burenstrijd van het nieuwe seizoen. Het is wel alsof de coronaduivel ermee gemoeid is, maar net wanneer de eerste ‘derby’ van het nieuwe seizoen gepland is, staat de stad Liverpool opnieuw voor een lockdown. Enerzijds zijn de gelijkenissen met de vorige confrontatie redelijk treffend: geen supporters in het stadion, geen supporters in de pubs, (nog) geen titel te winnen of verliezen. Anderzijds kan het belang van het treffen nu zaterdag moeilijk overschat worden.

Na vier overwinningen op rij staat Everton alleen op kop en dat moet zo ongeveer 35 jaar geleden zijn. Met aankopen als de van Napoli overgekomen Allan en vooral James Rodríguez, zegge en schrijve de eerste wereldster op Goodison sinds Paul Gascoigne op het allerlaatste eind van zijn voetbal-Latijn, en spits Calvert-Lewin die blindelings lijkt te scoren, zien de Bluenoses hun ploeg al moeiteloos meedoen voor de hoofdprijs in de Premier League.

Ze lopen zodanig over van vertrouwen dat ze een door geslepen vos Ancelotti geleide ploeg een voorsprong van 3 punten op Liverpool niet meer uit handen zien geven — ook al staan er nog 34 matchen op de agenda. Een Liverpool dat zijn laatste match nota bene met 7–2 verloor van het vorig seizoen maar net aan de degradatie ontsnapte Aston Villa. Een Liverpool met een ‘vliegenvanger’ als Adrián in doel en een aantal toonaangevende spelers die positief getest hebben op Covid-19. What could possibly go wrong, Everton?

In de rode hoek

Een gewond dier. Zo kunnen we Liverpool FC momenteel best beschrijven. Want ja, die 7–2 deed pijn en ongeacht de omstandigheden — een cadeau van de keeper, drie knotsgekke capriolen — is dat een uitslag die voor een club als Liverpool onaanvaardbaar is. Maar hoeft het per se allemaal kommer en kwel te zijn?

Verre van. Op die uitschuiver in Villa Park na zijn de Reds redelijk tot bijzonder goed aan de competitie begonnen. De 4–3 thuis tegen Leeds mag dan al eens een gefronste wenkbrauw opgeleverd hebben, wie de ploeg van Marcelo Bielsa niet moeiteloos in de competitie ziet meedraaien met vrij en vrank gespeeld voetbal, mag zijn hand opsteken. Nadat Man City 1–1 gelijkspeelde op Elland Road (al het tweede puntenverlies voor de andere titelpretendent dit seizoen), zal Pep Guardiola zijn handjes alvast in de eigen broekzakken houden.

Met Chelsea (uit) en Arsenal (thuis) sloten de troepen van Klopp het pittige openingsdrieluik op even overtuigende als indrukwekkende wijze af met een 9 op 9. Hoewel beide Londense clubs af en toe wel eens konden dreigen, kwamen de drie punten voor Liverpool nooit in het gedrang.

En die 7–2? Tja, daar zal iemand de rekening voor moeten betalen. En wie is daar meer geschikt voor dan de Bitters van de overkant van Stanley Park? U weet wel, het kleine broertje dat nu al drie jaar na elkaar van de daken schreeuwt dat het “the summer transfer window” gewonnen heeft.

Summer transfer window champions

Het is ons onbekend hoe de trofee eruitziet die je krijgt wanneer je supporters van oordeel zijn dat hun club tijdens een mercato beter gepresteerd heeft dan grote broer. Natuurlijk is het mooi dat je na vier wedstrijden 12 punten telt, maar een blik op de tegenstanders doet toch enigszins relativeren (het altijd wispelturige Tottenham, verder West Brom, Palace en Brighton). Nu goed, laat dat de pret voor de Evertonians niet drukken.

Onafhankelijk van wie voor beide clubs allemaal en in welke toestand uit de voorbije periode van Zuid-Amerikaanse kwalificatiematchen voor het WK van 2022 of de overbodige Nations League komt, zal er zaterdag op het scherp van de snee gebikkeld moeten worden.

Dan zullen we misschien zien of Liverpools topaankoop, Thiago Alcántara, voldoende hersteld is van zijn coronabesmetting om Evertons nieuwe wonderboy James een poepje te laten ruiken. “Cha-mès” weet u nog, ooit getransfereerd naar Real Madrid na een fabelachtig doelpunt op een Wereldbeker, om vervolgens te pendelen tussen de bank van Real en een uitleenbeurt bij Bayern.

En natuurlijk zijn we benieuwd naar welke manager aan het langste eind trekt. Jürgen Norbert Klopp, die uiterlijk vrij gelaten overkwam na het Villa-debacle, maar zijn spelers ongetwijfeld de levieten gelezen heeft en aast op een reactie om “Sie” tegen te zeggen.
Of de eerbiedwaardige Carlo Ancelotti, de coach die voor de rest van zijn leven een eitje te pellen heeft met Liverpool, nadat hij met het grote Milan ooit een 3–0 uit handen gaf tegen een team met Djimi Traore in zijn rangen. Zo… hebben we Istanbul toch nog eens kunnen vernoemen.

Non-event in juni

Om even terug te komen op de titelwinnende afloop van vorig seizoen: het uitstel van de derbymatch op 16 maart was natuurlijk geen afstel. Toen op 21 juni de competitie voor de ‘Champions-elect’ hervatte met precies die match van midden maart, had Manchester City vier dagen voordien zijn inhaalwedstrijd tegen Arsenal gewonnen. Door de puntenwinst van City kon Liverpool op die zondag in juni nog geen kampioen worden en verloor de wedstrijd tussen Reds en Blues het extra snuifje peper dat de match had kunnen kruiden. Geen kampioenenmatch.

Om alle misverstanden te vermijden: samen met de wedstrijden tegen Manchester United vormt het jaarlijkse dubbele treffen tegen de Toffees een kwartet van matchen die ik net als iedere rechtgeaarde roodgezinde Scouser maar op één ding wil zien uitdraaien: drie punten voor de Mighty Reds. De rivaliteit met ManU manifesteert zich dan vooral in termen van meer nationale titels en Europese bekers willen winnen, terwijl de houding tegenover Everton er eerder een is in de zin van “allez, probeer nog eens een match te winnen van ons, het is nog maar X jaar geleden”.

Maar goed, in juni van dit jaar kon ik gerust leven met een gelijkspel in “the ground that’s made of wood” (een van de koosnaampjes waarmee Liverpool-supporters het krakkemikkige stadion van de stadsgenoot aanduiden). Kampioen spelen zouden we dan later wel doen.

Door een samenloop van omstandigheden die niet weinig met Kwaremont 6,6% te maken had, gaf ik er op 21 juni de voorkeur aan om — na een fietstocht met gelijkgestemde zielen in de voormiddag — te blijven hangen op een zomers terras. Liever dan in de zetel neer te ploffen om naar een match in een troosteloos leeg stadion te kijken. Ik zag die zondag dus geen seconde van de 0–0 en afgaande op alles wat ik nadien kon lezen, had ik exact 0,0 gemist.

Ondergetekende kan u verzekeren dat het komende zaterdag anders zal zijn, want ik verwacht vuurwerk. Rood vuurwerk welteverstaan. Klokslag 13u30 zit ik voor de buis. De Guinness staat al klaar.