St.-Petersburg, 20 juni 2021
Beste Paul,
Uit mijn EK-dagboek heb je inmiddels wellicht begrepen dat er meer gevlogen dan gevoetbald wordt. Ik geraak helaas meestal niet in slaap op het vliegtuig maar dat heeft ook voordelen, ik heb eindelijk tijd om je brief te beantwoorden.
Je zong de lof van Romelu Lukaku, een speler waarvoor ik altijd een zwak heb gehad. Om de heel eenvoudige reden dat ik ook het geluk heb gehad Big Rom te zien voetballen toen hij pas een jaar of tien, twaalf was. Mijn zoon is een jaar ouder dan Romelu en voetbalde bij de jeugd van Berchem Sport. Als vader was ik uiteraard zijn vaste chauffeur. Op een akelig vroege zondagmorgen speelde hij uit bij Rupel Boom. Terwijl de jongens zich aankleedden, zat ik in het cafetaria van een koffietje te genieten toen Raoul Peeters – op dat moment de trainer van het eerste elftal van de Rupelboys – naar me toekwam. ‘Je gaat straks wat zien’, zei hij. ‘We hebben hier een speciale speler lopen.’
Hij had niet overdreven. Romelu leek op alle vlakken een reus tussen kabouters, ging de bal aan de eigen backlijn ophalen, stak het veld over en scoorde. Toen ik langs de zijlijn Roger Lukaku herkende, werd alles duidelijk. De zoon was als voetballer een zeer verbeterde versie van de vader.
Een paar jaar later, Romelu moet intussen dertien, veertien geweest zijn, zag ik hem opnieuw spelen. Dit keer samen met broer Jordan, bij de jeugd van Wintam. Mat alle respect, wat deed hij bij Wintam? Nadien belandde hij gelukkig bij Lierse. Dat had vijf jaar eerder moeten gebeuren. Zijn basistechniek zou een stuk beter geweest zijn en hij zou een nog completere speler geweest zijn.
Ik moet bekennen dat ik lang aan hem heb getwijfeld. Romelu was als spits het tegenovergestelde van een spits waar de bal met een touwtje aan zijn schoen vasthangt. Man United bleek ook een verkeerde keuze. Hij was letterlijk en figuurlijk geen speler voor de Red Devils, de echte dus. Old Trafford vergeeft geen technische onvolmaaktheden, zeker niet in een periode toen de herinnering aan al het zilverwerk nog vers in het geheugen lag. Lukaku moest bovendien concurreren met Marcus Rashford, een kind van het huis.
Inter was een uitstekende stap. Lukaku had er geen echte concurrent en kreeg alle vertrouwen. Antonio Conte dient geloofd omdat hij van Big Rom een andere speler maakte. In veel matchen doet hij mij nu weer denken aan dat jongetje van Rupel Boom.
Lukaku toont nog maar eens aan dat het voor een voetballer belangrijker is voor de juiste trainer en de juiste club te kiezen dan veel geld te verdienen. Hetzelfde geldt omgekeerd ook voor clubs. Ploegen winnen zelden matchen, wat coaches ook mogen beweren. Voetballers winnen matchen. Of denk jij dat de Rode Duivels Denemarken zouden geklopt hebben zonder de inbreng van Kevin De Bruyne aan de zijde van Lukaku?
Hoe dan ook, Lukaku bevalt me ook zeer als mens. Hij is een echte leider, die letterlijk een vuist maakt tegen racisme. Dat de UEFA overweegt om de eindfase van dit EK van Wembley te verschuiven naar Boedapest is een kaakslag voor jongens als Lukaku. Hongarije werd in de kwalificatiefase door UEFA gestraft voor racisme, in deze eindronde was er een homofoob spandoek te zien in het Ferenc Puskas-stadion en werd er gefulmineerd tegen spelers die voor de aftrap op de knie gingen. In die context voor Boedapest kiezen, is een keuze voor een vol stadion en dus veel geld. Een EK in Hongarije is nauwelijks beter dan een WK in Qatar.
Vriendelijke groeten,
François
