Bouw je team rond de tandem Dembélé-De Bruyne, waarde Roberto Martinez! – RW

Af en toe de gelijkhebber uithangen, dat lucht op. Dit schreef ik naar aanleiding van de openingswedstrijd van het EK 2016 in Frankrijk: een pleidooi voor Moussa Dembélé, mijn all-time-favoriete Rode Duivel van deze generatie! Ik herhaal dit graag op dit ogenblik: 4-1-4-1 lijkt me de ideale veldbezetting voor de Rode Duivels, met Moussa Dembélé op de 1, als defensieve spelmaker. Vervang de naam van de bondscoach in onderstaande brief: ‘waarde Marc Wilmots’ wordt ‘waarde Roberto Martinez’ en het mijn schrijven behoudt zijn actualiteitswaarde.

 Soms moet je keuzes maken in het leven. Bij België-Italië als openingsmatch van het EK 2016 lijkt dat moment nu aangebroken voor onze bondscoach. Laat me eerst een mooie herinnering opdiepen.

Kijk eens, waarde Marc Wilmots, de interlandprestatie die mij in 2016 het meest bekoorde was die van de Mannschaft tegen…datzelfde Italië op 29 maart. Bij een 4-0 stand redde de Squadra in de laatste minuut de eer. Nadat zij eerder volkomen zoek was gespeeld door zowel de wervelende combinaties als de diepe ballen van de offensieve vijfhoek Kroos-Götze-Hector-Özil-Müller. Wendbare spelers met een verrassing in de benen. Daarom begrijp ik de keuze voor het trage, controlerende en weinig opbouwende middenveldtrio Nainggolan-Fellaini-Witsel niet. Gooi Dries Mertens in de groep en bouw je team rond de tandem Moussa Dembélé-Kevin De Bruyne. Inderdaad: techniek, snelheid én creativiteit! Dààr dwing je de Azzuri mee op de knieën, zoals Duitsland overtuigend heeft aangetoond.

Dembéléiaans: schoonheid vanuit de driehoek simpel-stijlvol-efficiënt. Dat zijn ze, de balletjes die Moussa Dembélé rond de middencirkel in de loop van zijn Tottenham-teamgenoten kan leggen, waaruit die kunnen scoren. Zou er een speler in de Premier League een meer pure balbehandeling bezitten dan Moussa Dembélé? Zijn voormalige coach bij Fulham, Martin Jol, stak over hem de loftrompet: ‘He’s the best player on the ball I’ve ever seen’. En een gespecialiseerde Tottenhamwebsite noemde hem ‘The Silent Force’, de stille kracht die zijn team bevrijdt met de unieke combinatie balbezit-dribbel: ‘He prefers to keep the ball and dribble. With a passing accuracy of over 86%. He prefers the short, incisive and well-timed pass following a dribble to release teammates.’ Soms loopt zijn passeerdimensie op tot het Xavi- en Iniestagehalte van 97 procent. Over hem toonde een clubstatisticus aan dat hij zelfs Gareth Bale beter deed functioneren. En deze Dembélé zou geen plaats hebben bij, pakweg de Rode Duivels?

Mocht ik het daar voor het zeggen hebben, ik bouwde mijn elftal rond de tandem Dembelé-De Bruyne. Met de eerste als creërende centrale middenvelder, als vertragende rustbrenger vanuit defensief oogpunt. Dembélé is gemaakt voor de 4-1-4-1: lees de één tussen de vier achter en de vier midden. Dat is de spelstijl van de creatieve elftallen van Pep Guardiola bij zowel Barça als Bayern geweest. Zet Dembélé op die positie, verwacht goals noch assists van hem maar wel technische defensieve zekerheid. Bij hem is de bal in goede voeten, met Dembélé op deze ‘1’ voelt men zich veilig. In de wetenschap dat hij tijdens zijn meest lucide ogenblikken met een ingeving voor de dag kan komen genre ‘het dribbelen van zes tegenstanders’ om vervolgens te scoren. De hem kenmerkende driehoek efficiënt-stijlvol-simpel leidt tot Dembéléiaanse schoonheid.

En daar zou Kevin De Bruyne van profiteren. Meer zelfs: door hem de positie van de ‘tien’ te gunnen zou hij tot volle ontplooiing kunnen komen.

‘Elke bal op Kevin’ en dan ben je heel moeilijk te verdedigen, vertelde Johan Boskamp me tijdens het WK van 2014. Hij is één van die spelers met het zeldzame vermogen om een actie vooruit te denken. Voor hij de bal krijgt, heeft hij al gezien wat hij ermee gaat doen. En het belangrijkste van al: hij kan zijn gedachte ook tot in de perfectie tot uitvoering brengen. Soms heeft een mens eens geluk in het leven. Als bij toeval zat ik op een zachte lenteavond in mei 2009 op de tribune bij KRC Genk – Sporting Charleroi. Ik ontdekte daar een zeventienjarige die de wedstrijd van zijn doorbraak realiseerde. Hij spel leek voor hem een vorm van vermaak. Vrij vertaald naar wat de beroemde filosoof Johan Huizinga als ‘de spelende mens’ definieerde – als voorwaarde tot schepping en cultuur én vrijheid – zag ik daar: ‘de spelende jongen’. Vanuit een natuurlijke soepelheid leek hij alomtegenwoordig én zijn onverstoorbare zelf. Ik had dus geluk: ik zag Kevin De Bruyne spelen. Hij, KDB, die vandaag al in de categorie is beland van mensen die men omschrijft met het drieletterwoord van hun initialen.

 Moussa Dembélé-Kevin De Bruyne. Wordt het geen tijd voor deze voetballende centrale middenveldas, waarde Marc Wilmots?

Dat schreef ik dus toen bij aanvang van het EK 2016, ik herhaal het hier maar dan met de begin- en slotwoorden: ‘waarde Roberto Martinez’. Benieuwd wat u, beste lezer, hiervan denkt. Af en toe eens de gelijkhebber uithangen, dat lucht op.