Euro 2020 kan vandaag echt beginnen. Het voorspel is voorbij. 36 wedstrijden waren nodig om het deelnemersveld van 24 terug te brengen naar zestien. Maar het kan nog erger. In de Copa America moesten twintig matchen afgewerkt worden om twee van de tien landenteams naar huis te sturen.
De eerste ronde van het EK heeft geen echte verrassingen opgeleverd. Het voetbal was niet minder dan vijf jaar geldeden in Frankrijk en dat is knap na een seizoen dat al meer dan een jaar zonder onderbreking aan de gang is.
Natuurlijk mag je het spelniveau niet vergelijken met de Champions League. Interlandvoetbal is heel iets anders dan topclubvoetbal. Bondscoaches krijgen niet de tijd om spelpatronen eindeloos in te slijpen zoals clubtrainers en moeten het doen met het spelersmateriaal dat beschikbaar is. Er kan geen portefeuille opengetrokken worden om spelers te kopen om gaten in het elftal op te vangen. Je krijgt hier dan ook veel meer afwachtend voetbal dan op het kampioenenbal, het walhalla van het voetbal. Dat was twintig, dertig jaar terug nog heel anders. Het talent was toen minder geconcentreerd op clubniveau en bij nationale elftallen werden de beste voetballers van een land samengebracht.
Champions League-team
Italië bracht tot nu het leukste voetbal, maar mijn favoriet blijft Frankrijk. Het is de ploeg die het meest op een Champions League-team gelijkt. Benzema, Rabiot, Varane, Pavard, Kimpembe, Griezmann, Mbappé, Pogba, Kanté en Lloris verdedigen allemaal de kleuren van clubs die potentieel de kwartfinales van het bekertoernooi met de grote oren kunnen bereiken.
Maar ook al is het niveau op het EK lager dan in de CL, interlandvoetbal heeft andere charmes. In de eerste plaats omdat het een land verenigt. Zelfs in België is dit min of meer het geval. Ook niet voetbalfreaks zijn geïnteresseerd en iedereen vergeet even voor welke club hij supportert.
Interlandvoetbal is minder gesofisticeerd dan topclubvoetbal, maar tegelijk ook veel onvoorspelbaarder. In de CL komen slechts een tiental clubs in aanmerking voor een plaatsje bij de laatste vier. Hier kan zowat alles. Kleinere voetballanden als Tsjechoslowakije, Nederland, Denemarken en Griekenland gingen al met de trofee aan de haal. Landenteams zijn zelden absolute top. Slechts één Europees team slaagde er in de loop van de geschiedenis in een tijdje te domineren: het Spanje van Xavi en Iniesta dat de Europese en wereldtitels in 2008, 2010 en 2012 behaalde.
Bedachtzaam, niet briljant
Behalve misschien Italië was nog geen enkel land top op dit EK. Bij Portugal lijkt het middenveld te beperkt. Bij Engeland zitten jonge toptalenten op de bank, maar hun leeftijdsgenoten op het veld konden nog niet imponeren. Spanje speelt een soort van totaalvoetbal zonder plan. Duitsland flakkerde nog één keer op tegen Portugal, maar lijkt compleet aan vernieuwing toe.
En België is eerder bedachtzaam dan briljant. ‘Te oud en te traag’, concludeerde de Engelse topjournalist Rory Smith. Negen op negen, maar zeker geen tien op tien qua spelniveau. Smith heeft een punt: de balcirculatie is niet hoog genoeg bij de Duivels. Het is te vaak breien en breien in de hoop dat Kevin De Bruyne of Romelu Lukaku iets geweldigs doen. Is dat genoeg om Portugal en Italië te overleven? KDB en Big Rom hebben steun nodig en het valt te vrezen dat die deze zomer niet meer zal komen van Eden Hazard. Misschien staat er, zoals op het WK 1986 in Mexico, een jongere op. Ja, wat vers bloed inbrengen lijkt geen slecht idee. Kan Youri Tielemans zijn niveau van de twee eerste matchen optillen of wordt Jérémy Doku het geheime wapen uit Borgerhout?
Kortom, het EK kan nog alle kanten uit. Al zou het mij nog steeds verbazen dat aan het einde van de rit Frankrijk niet op het hoogste podium zou staan.
