Raf Willems (1960) noemt zichzelf voetbalschrijver met een boekenkast. Hij is uitgever en auteur van meer dan 40 boeken over ‘voetbal met een knipoog naar geschiedenis & samenleving’ en schreef voor het Nederlandse weekblad Voetbal International (1995-2000), de krant NRC Handelsblad (2001-2006) en de website Stichting meer dan Voetbal (2008-20014). Sinds 2014 Initiatiefnemer van voetbaldenktank & onlineplatform De Witte Duivel.
De Koninklijke Belgische Voetbalbond opende tijdens deze jaren een traditie van voetbalwedstrijden waarbij een deel moest worden afgestaan ten voordele van ‘liefdadige werken’. En er groeide ook iets moois uit.
Acht landstitels tussen 1958 en 1983 en vier keer tweede. Onder het ijzeren regime van voorzitter Roger Petit. Een autoritaire ‘president’, die wel steeds de ideale mix van Walen, Vlamingen en buitenlandse spitsen zocht.
Hij had het overleefd, die vierjarige ‘doodslag op de Vlaamse Velden’. Zijn broer niet. Hij had hem moeten achterlaten. In Flanders Fields. Hij dacht aan hem. Hij dacht elke dag aan hem.
Voor Van Moer begon dan de grote terugtocht. Hij koos in 1975 voor FC Beringen om er tegen de degradatie aan te hikken en meer tijd te besteden aan zijn café-taverne Wembley op het marktplein in Hasselt.
In de terugwedstrijd, merkwaardig genoeg op Anderlecht en niet op de Heizel, voetbalden we zeer offensief. Ik legde in het middenveld de tegenstander mijn wil op en scoorde het openingsdoelpunt. Tien minuten later besloot Bertini om mij van het veld te schoppen.
Er zaten mannen tussen die niet voor hun sport leefden en na de training gingen pintelieren. Stapjes in de wereld zetten zijn leuk, maar eigenlijk gedroegen we ons niet als profvoetballers.
Haar ouders gaven hun dochter een droom mee: vrijheid. Toen de Taliban in 1996 op een alle brutaliteit tartende wijze de macht grepen, veranderde het leven van Samira in extreme mate.
Na afloop stapte hij richting staantribune van zijn ‘proletenvrienden’ The Jungle. Hij gooide huilend zijn voetbalschoenen in het publiek. Hij bleef ‘one of them’. Voor Jinky op zijn best in Europese avonden en Old Firmclashes was het voorbij.
Dat uitte zich in het typische spektakel van ‘de begrafenisstoet’. De roodzwarte Daringfans staken de draak met Union door ‘doodsbrieven’ in alle bussen van Sint-Gillis te stoppen.
Hij scoorde en bleef zichzelf: der Bomber, die opkeek naar zijn vriend der Kaiser. Samen bouwden ze aan een onwaarschijnlijke erelijst: vier keer Meister, vier keer Pokalsieger, drie keer de Europacup I, één Europacup II, één wereldbeker