Raf Willems (1960) noemt zichzelf voetbalschrijver met een boekenkast. Hij is uitgever en auteur van meer dan 40 boeken over ‘voetbal met een knipoog naar geschiedenis & samenleving’ en schreef voor het Nederlandse weekblad Voetbal International (1995-2000), de krant NRC Handelsblad (2001-2006) en de website Stichting meer dan Voetbal (2008-20014). Sinds 2014 Initiatiefnemer van voetbaldenktank & onlineplatform De Witte Duivel.
Ik kreeg het beeld binnen van een jongen die niet altijd even handelbaar was. Mij stoorde het niet, want ik verkies iemand met een moeilijk karakter boven iemand zonder karakter. Hij accepteerde lang niet alles, maar zo gedroeg ik me vroeger ook.
Geef me een nieuwe kans en ik zal tonen wat ik waard ben.’ Twee maanden later ondertekende hij zijn eerste profcontract. Ik heb bijzonder veel bewondering voor de kracht waarmee hij deze tegenslag heeft aangepakt.
Op 20 oktober 1971 versloeg het in Europa nog relatief onbekende Borussia Mönchengladbach het gerenommeerde Inter Milaan met 7-1.
‘De kleine en papi’: spelvreugde of prestatie? Het zwak voor de Engelse school versus de lichte neiging richting Bundesliga. Enthousiast aanvallen of ook al eens de bal in de ploeg houden?
De liefde voor muziek is bij ‘de kleine’ en ‘papi’ intens aanwezig. Zij delen een waarlijk passionele gedrevenheid met elkaar voor ‘arte musica’. Het is zelfs meer dan dat: ‘a way of life’. Zij het dat hun geliefkoosde genres niet verder uit elkaar zouden kunnen liggen.
Ik sprak met het jeugdbestuur van Anderlecht. Daar deed men een beetje smalend: Wat volgt uwe kleinen? Latijn? Ge gaat er toch genen docteur van maken?’ Ik antwoordde kordaat: ‘En als hij nu eens docteur wil worden?’ Het is toch niet omdat men voetballer wordt, dat men een dommerik moet zijn?
De malse, zompige Leiegrond veranderde bij de minste regenbui in een vettige slijkpoel. Als Kevin de akker verliet, zag je alleen nog zijn vlaskop. De rest van zijn lijf zat helemaal onder de smurrie.
Inter won in Milaan met 4-2 en de replay in Berlijn eindigde op 0-0. En zo kon het gebeuren dat het briljantste voetbalballet dat een Duits elftal ooit opvoerde, meedogenloos werd geschrapt uit de annalen.
Na de match eerste de kleine kantine induiken naast het veld, waar men niet binnen of buiten kon van het volk. En dan verder de cité intrekken naar de supporterscafés. We waren semiprofs die er wel alles voor deden en we voelden ons één met de supporters.
De tegenstelling tussen Brazilië en Europa werd samengevat in één gezegde: ‘Wij weten hoe we moeten voetballen, zij hoe ze moeten lopen.’ Gerson betaalde de prijs voor zijn overdaad, maar in de kwartfinale tegen Peru viel dat in het geel-groene voordeel uit