Doelman Wim Coremans over de aai van Alfredo di Stefano en de unieke line-up-foto
Royal Antwerp Football Club – Shakhtar Donetsk. De eerste Bosuilmatch in de Champions League. De tweede in de geschiedenis van ‘De Beker met de Grote Oren’. De eerste was meteen ook het debuut van Antwerp in Europa en die zal nooit meer worden geëvenaard: niet qua tegenstander, niet qua publieke belangstelling. Nooit meer betalende toeschouwers – bijna 60.000 – voor een wedstrijd van The Great Old dan op 31 oktober 1957: toen kwam met Real Madrid de grootste club ter wereld en tweevoudig winnaar van de Europa Cup der Landskampioenen naar de Bosuil. Met in de rangen de legendarische spits Alfredo di Stefano. Die applaudisseerde op zijn manier na een uitstekende parade van de jonge doelman Wim Coremans. Ik sprak met hem tien jaar geleden, in de herfst van 2013 en in functie van het boek ’90 jaar Bosuil 1923-2013’, over de komst van Real Madrid in het toen nog bestaande Stadioncafé.
‘De Bosuil, die zit in mij.’
‘De Bosuil, die zit in mij. Weet u dat ik al 43 jaar in een appartement woon aan de overkant van dit stadion? Ik kom hier nog elke dag een uur of twee koffiedrinken en wat kletsen in het Antwerpcafé. Zo gaat mijn dag voorbij op een aangename wijze. Wat moet een mens anders doen op mijn leeftijd van 75?’ Ik gaf Wim Coremans gelijk. Hij zag er nog goed uit. De ‘zwarte panter’ van destijds oogde scherper dan sommige eersteklassekeepers: 395 eersteklassewedstrijd voor The Great Old tussen 1956 en 1968 en één interland en 23 keer tweede doelman bij de Rode Duivels.
Bod van honderdduizend oude franken op de ‘line-up’ foto geweigerd
Maar vooral dus: de keeper van het Antwerpelftal dat voor het laatst het Belgische landskampioenschap won in 1957. Coremans herinnert zich nog hoe de Bosuil meer dan 40.000 Antwerpenaars verleidde om naar de derby met Beerschot te komen. Maar de match die boven alle andere steeg, ook in België, was die tegen Real Madrid in 1957. Wim Coremans bleef in het bezit van de ‘line-up-foto’. Hij kreeg er ooit een bod van meer dan honderdduizend oude franken voor aangeboden, maar hij weigerde hem te verkopen. Integendeel, hij liet hem op een geheime plaats in zijn huis leggen.
In het gezelschap van Vic Mees, Gento, Kopa en Di Stefano
‘Die foto, dat is toch echt een uniek beeld? Ik deed er ooit één cadeau aan een fan die er bij wijze van spreken zijn arm wilde voor afhakken. Verder bezit niemand hem. Mijn vrouw heeft hem goed verstopt, ik weet hem zelfs niet liggen en maar haar bellen om het te vragen. Hier is hij dus. Ik sta als negentienjarige vooraan in de rij, met naast mij de onze Antwerpse kampioenenploeg 1956-’57: een sterke verdediging rond Louis Lambert; een technisch middenveld met Bob Maertens en Eddy Bertels; een bombardiertype als midvoor, met name Jef Van Gool. Aanvoerder Vic Mees hield de boel bij elkaar en had alles: balvaardigheid, loopvermogen en kopbalsterkte. Zelf was ik een lijnkeeper, een man mét reflexen en goed in de lucht, dankzij mijn lengte. Naast ons elftal begint het pas echt. Kijk naar de vedetten van Real Madrid zoals Gento, Kopa en vooral Di Stefano. Alfredo di Stefano, de Argentijnse spelmaker van de Koninklijke en op dat ogenblik de beste voetballer ter wereld. We bekampten hen in het kader van de Europacup der Landskampioenen. Real Madrid had de eerste twee edities gewonnen en zou ook de volgende drie op zijn palmares schrijven.’
Havenbedrijven schonken arbeiders vrije namiddag
‘Wat die dag het meest kenschetste? De volle tribunes! Nooit meer volk op de Bosuil dan toen: bijna 60.000, op die zonnige donderdagnamiddag in oktober van 1957. De fabrieken van Ford en Opel en de havenbedrijven gaven hun werknemers vrijaf om ons aan te moedigen tegen Di Stefano en co. Ik het wel indrukwekkend om hem de hand te drukken, maar verder had ik geen last van de zenuwen. Hoe meer volk, hoe beter. Plankenkoorts, dat kende ik niet. Een beetje “den track’, dat wel.’
De aai van Di Stefano na mijn save
‘Ik pareerde enkele ballen en plots was daar mijn moment: Di Stefano stormde recht op mijn doel af, maar ik ontfutselde hem de bal. Terwijl ik op de grond lag, streelde hij even over mijn hoofd. De grote Alfredo di Stefano, die enkele seconden met zijn hand door mijn haar ging om zijn waardering te tonen, ik voel het als het ware opnieuw als ik het vertel. Toen kon niets me nog gebeuren, ook al verloren we met 1-2. In Madrid werd het zelfs 6-0. Dat gebaar, die aai van Alfredo, geeft deze unieke foto voor mij persoonlijke waarde.’ Van dien aard zelfs dat Wim Coremans hem aan vrijwel niemand heeft getoond.’
