ANDREA PIRLO: IK DENK, DUS IK SPEEL VOETBAL (2) – RW

Slaagt voetbalfilosoof als coach bij Juventus?

Onmiddellijk na de uitschakeling van Juventus tegen Olympique de Lyon in de achtste finale van de Champions League raakte bekend dat Andrea Pirlo de nieuwe coach wordt van La Veggia Signora. Zal hij slagen op het hoogste niveau? Als voetballer deed hij dat alvast wel, op een bijzondere wijze. Een portret uit mijn nieuwe boek 111 Legendarische Voetbalhelden sinds 1920 dat volgende week verschijnt. Lees vandaag deel 2.

In 2006 eigende Pirlo zich een plaats toe op het wereldpodium. Bondscoach Marcello Lippi velde een duidelijke oordeel over hem: de belangrijkste voetballer van de Squadra Azzurra.

Pirlo beschrijft in zijn herinneringen zeer accuraat zijn strafschop in de wereldbekerfinale 2006 tegen Frankrijk. Hij neemt er zijn tijd voor, de beschrijving duurt liefst 3,5 pagina’s. Het begint met de twee woorden die Lippi hem toefluistert na het laatste fluitsignaal: ‘Jij eerst!’.  Hij wist wat dat betekende:  de eerste in een penaltysessie van een wereldbekerfinale zijn, betekent niet noodzakelijk goed nieuws. Je wordt beschouwd als de beste, maar tegelijk schuift de coach ook alle verantwoordelijk in je nek. Hij weet ook dat je bij het missen van de penalty door iedereen met de nek zal worden aangekeken.

Hij beschouwde het samenzijn rond de middencirkel als een sadistisch groepsritueel. De aangeduide speler krijgt een ervaring die je niemand toewenst: vijftig meter overbruggen als een verschillende belevenis, de angst slaat je om het hart. Het trok de vergelijking met een ter dood veroordeelde die naar de elektrische stoel gaat.

‘Het was mijn beurt en ik acteerde op instinct. Ik zou hem in het midden van het doel liften, een beetje met krommend boogje want Barthez zou per definitie een hoek kiezen. Ik koos om traag naar de stip te wandelen. Ik wilde uiteindelijk elke seconde voelen. Zoals steeds, gunde ik de keeper geen blik maar richtte mijn blik op de wijde horizon. In plaats van Barthez zag ik fotografenflitslichten. Ik hoopte dat ze me niet zouden verblinden. Ik droeg de bal naar de stip en keek even naar de hemel om hulp te vragen. Mocht God bestaan, dan  zou hij zeker geen Fransman zijn. Ik haalde diep en langdurig adem en ik voelde op dat moment wat het betekende om Italiaan te zijn. Nooit durfde ik vermoeden dat het moment voor ik een penalty zou trappen mijn geest zo’n prachtig inzicht zou geven. Je gevoel werd gedeeld door miljoenen landgenoten. Deze strafschop hielp me definiëren tot wie ik ben. De man die het risico op fouten zo quasi mathematisch had geminimaliseerd dat hij wist dat hij de bal door het midden achter de vallende Barthez diende te trappen.’

Bij het einde van zijn loopbaan bekende hij dat zijn stelstijl een geheim herbergde. Zijn waarneming van het spel was anders. Het was voor hem een kwestie van gezichtspunt, van een zo breed mogelijke kijk, vanuit de bekwaamheid om het grotere plaatje te zien.

Hij bestudeerde instinctief de ruimte voor hem om te zien waar hij de bal kon schuiven. Het was voor hem meer een zaak van geometrie dan van tactiek.

Hij voelde ook nooit enige stress. De dag van de wereldbekerfinale bracht hij al slapende en met het spelen van Play Station door: ‘ In de avond ging ik het veld op en won ik de wereldbeker.’  Andreas Pirlo.