OP ZOEK NAAR EDEN HAZARD: TUSSEN BRAINE EN BERNABEU (10) – RW

Eden Hazard (1991) begon te voetballen in zijn tuin op de leeftijd van pakweg drie jaar, we schrijven de winter van 1994. Dat was eigenlijk het stokoude stadionnetje van de Royal Stade Brainois, gelegen naast het ouderlijke huis. Vijfentwintig jaar later, op donderdag 13 juni in de zomer van 2019, werd hij ingehaald als de ‘nieuwe held’ van Real Madrid, tot nader order de succesrijkste club ter wereld. Tussen de hof van Eden en de grootste voetbaltempel, van Braine tot Bernabeu: een vakantiereeks in tien passages.

PASSAGE 10: A LA RECHERCHE DU EDEN HAZARD

De zoektocht naar Eden Hazard. Ik kwam er niet meer van los. Toen bondscoach Georges Leekens hem in juni 2011 op het uur wisselde tijdens EK 2012-kwalificatieduel met Turkije, pleegde Hazard een daad van verzet: hij stapte van het veld, dwaalde even door de catacomben en volgde doodleuk zijn familie naar de hamburgertent. Ongezien! Ongeveer elke journalist doopte de pen in vitriool. Ik verdedigde hem in een open brief in een krant.

Heeft Eden Hazard last van vedetteneigingen? Neen, zeker. Waar blijven ze, de verhalen van uitspattingen in discotheken, van nukkigheden richting media, van conflicten met ploegmaats? Is hij een egoïstische speler? On the contrary.

Lees de statistieken en stel vast: de nummer één inzake assists bij Lille. Dat betekent dat hij in eerste instantie in dienst van het elftal voetbalt. Dat geeft cijfermatige onderbouwing aan zijn fabuleuze bewegingen die je op You Tube kunt bewonderen. Deze filmpjes zijn fragmenten van dribbels en passeerinstincten tijdens duels op het hoogste niveau. Van getrukeerde jonge leerkunst is dus geen sprake.

Leeft Hazard in zijn eigen wereldje? Misschien, maar mag dat dan niet meer? Hij lijkt het type van de in zichzelf gekeerde mens. So what?

Wat is uiteindelijk de maat der steeds terugkerende dingen in het hedendaagse voetbal? Techniek, snelheid, intelligentie, persoonlijkheid, de natuurlijke nonchalance. Ziedaar de sleutel tot spektakel. Een nationaal elftal heeft als taak het publiek te vermaken. Het liefst met zin voor enthousiast, aanvallend en vloeiend voetbal en vervolgens door resultaat te boeken. Laten we ervan uitgaan dat Hazard over exceptionele talenten beschikt, dat schreef ik bij mijn zoektocht naar hem in 2012. Ik maakte me toen de bedenking dat België – op het veld, waar het er echt toe doet – niet eerder een meer volwassen voetballer heeft gekend op zijn twintigste levensjaar. Met de hamburger als ultieme vlegelstreek!

In augustus 2012 bekeek ik de training in het Koning Boudewijnstadion, naar aanleiding van de oefeninterland tussen België en Nederland. Na afloop werd Hazard bestormd door zo’n vijftigtal schoolkinderen. Hij zette geduldig handtekeningen. Ik wilde hem vragen of hij misschien in mijn notitieboekje ook zijn handtekening zou willen zetten…Maar ineens was hij weg, nog voor ik bij hem raakte. Ongrijpbaar zoals altijd. A la recherche du Eden Hazard. Niet gevonden, maar verloren tijd was het zeker niet geweest. Een hamburger, graag. Waar is die verdomde hamburgertent aan de Heizel als je ze nodig hebt?