OP ZOEK NAAR EDEN HAZARD: TUSSEN BRAINE EN BERNABEU (9) – RW

Eden Hazard (1991) begon te voetballen in zijn tuin op de leeftijd van pakweg drie jaar, we schrijven de winter van 1994. Dat was eigenlijk het stokoude stadionnetje van de Royal Stade Brainois, gelegen naast het ouderlijke huis. Vijfentwintig jaar later, op donderdag 13 juni in de zomer van 2019, werd hij ingehaald als de ‘nieuwe held’ van Real Madrid, tot nader order de succesrijkste club ter wereld. Tussen de hof van Eden en de grootste voetbaltempel, van Braine tot Bernabeu: een vakantiereeks in tien passages.

PASSAGE 9: EDEN HAZARD VERLEGDE ZIJN LIMIET TIJDENS DE WERELDBEKER VAN 2018

Heeft Eden Hazard een limiet? Dat vroeg ik me in de lente van 2017 af. Toen schreef ik: ‘Eden Hazard staat voor twee cruciale maanden. Bevestigt Le Dix met zijn tweede titel in de Premier League? Breekt hij nadien eindelijk door in de Champions League? En steekt hij in de zomer van 2018 een constante in zijn wereldbekerprestaties?’

Het antwoord op vraag één was ‘ja’, dat op vraag twee ‘neen’. Chelsea kreeg van Barça in de achtste finale een totaalscore van 4-1 op het bord. Op vraag drie kende men vandaag het antwoord maar toen helemaal niet. Met Hazard wist men immers zelden hoe het zou evolueren.

Wat een prestaties tegen respectievelijk Tunesië, Japan, Engeland en vooral Brazilië op La Coupe du Monde 2018 in Frankrijk. Zijn optreden tegen de ‘goddelijke kanaries’ werd door sommige waarnemers uitgeroepen tot ‘the best game ever’ van een Rode Duivel. De aanvoerder heeft diepe indruk gemaakt in Rusland en dat stond in de sterren geschreven. Of toch weer niet?

Zoals gezegd: Eden Hazard bleef immer onvoorspelbaar en op het wispelturige af. Na zijn eerste landstitel in 2014-’15 werd hij uitgeroepen tot ‘beste speler van de Premier League’. Het seizoen 2015-’16 verliep echter dramatisch voor hem: Chelsea werd uitgeschakeld in de achtste finales van de Champions League, eindigde negende in de competitie en miste voor het eerst in twintig jaar Europees voetbal. Na een sprankelende partij met de Rode Duivels tegen Hongarije (4-0) in de achtste finale van EURO 2016 werd hem door de internationale pers het etiket ‘wereldklasse’ toegedicht. Onder meer vanwege zijn elf succesvolle dribbels. Vijf dagen later viel hij – als leider van het elftal – door de mand tegen Wales. Het was dus wachten op de definitieve doorbraak. Zou hij zich de volgende maanden manifesteren als een voetballer van het formaat ‘Messi, Ronaldo, Iniesta’ of bleef hij de eeuwige jongen uit de ‘Tuin van Eden’? Het tweede deel van deze vraag is alvast beantwoord: neen! Hij is volgroeid als voetballer en als mens. Of hij een positief antwoord krijgt op deel één, hangt van de eigen ingesteldheid af. De intrinsieke kwaliteit is alvast aanwezig. Op de Wereldbeker van 2018 heeft hij alvast zijn limiet verlegd.