NIEMAND WEET… VOOR ZIJN KV MECHELEN, MONOLOOG VAN LUDO CLIJSTERS OVER BROER LEI – RW (2)

Op 4 januari 2019 is het tien jaar geleden dat Lei Clijsters overleed. Onder zijn aanvoerderschap won KV Mechelen in 1987 de Beker van België, in 1988 de Europacup der Bekerwinnaars en in 1989 de Europese Supercup en het landskampioenschap. In 2013 schreef ik met Thijs Delrue het boek ‘KV Mechelen 25 jaar na de Europacup. ’t Is de club van geel en rood’.

Ik sprak toen met Ludo Clijsters over Lei. Ter nagedachtenis aan Lei brengen we dit verhaal in twee afleveringen.

“Niemand weet, niemand voelt, niemand ziet

wat ik met mijn tranen doe

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denken moet

Ik kende jou zo goed’.

Niemand Weet – Johan Verminnen 1984

1

“Niemand weet dat Lei ontzettend joviaal, spontaan en open kon zijn bij vrienden en familie. Zo bracht hij zijn oudste broer Jan – die op televisie al eens met een opvallende groene broek verscheen – gedurende weken mee naar KV Mechelen. Jan stond alleen in het leven en zat thuis met een gebroken bovenbeen dat helemaal in het gips stak. Lei haalde hem elke dag op. De club had voor hem een rolstoeltje klaar gezet, zodat hij zich steeds in goed gezelschap bevond.

Op KV voeldeLei zich volkomen thuis. Hij droeg de gewone ‘dagelijkse’ medewerkers van KV op handen: Inge van het secretariaat, Myriam van het spelershome, de terreinverzorger, de materiaalmeester,… Hij liet hen verstaan dat ze even belangrijk waren als Aad de Mos of John Cordier. Dat motiveerde hen en creëerde een wij-gevoel, dat uitmondde in de apotheose van Straatsburg.

Naar de buitenwereld reageerde hij helemaal anders, hij schermde af wat hij fijn vond. Hij kon bijzonder nors zijn in een professionele omgeving maar kinderen – op de voetbalkampen – lachten zich een kriek met hem. Hij testte mensen heel lang vooraleer hij met hen in zee ging. Hij onthield wat enkele maanden eerder iemand tegen hem had gezegd. Als hij dan een vraag stelde in een andere context en hij kreeg een tegenstrijdig antwoord, dan blokte hij het contact af. Als iemand hem probeerde te misbruiken, zocht hij dat wel uit en dan sloot hij de deur. Daar was hij zeer rechtlijnig in en hij begreep zelf wel dat deze koppigheid hem meer dan eens parten speelde.”

2

“Niemand weet …alhoewel… dat Lei een intens gevecht voerde met de pers om Kim en ook Elke te beschermen tegen de tol van de roem. Men verweet hem arrogantie maar hij deed het zowel om hen te vrijwaren voor de vele valkuilen richting top – hij kiende het profiel van andere jonge tennisspeelsters zoals de even aan lager wal geraakte Capriati uit – als om correct om te gaan met de media. Dat is tegelijk bijzonder moedig en moeilijk geweest. Hij wilde een lijn trekken, maar vanuit correctheid. Hij wou geen onderscheid maken in deze of gene richting. Elke mediagroep behandelde hij op dezelfde wijze, zeker in de eerste jaren. Anders kon Kim nooit haar programma uitvoeren. Als zij door de mallemolen van de pers zou zijn gedraaid, dan was het afgelopen met haar. Dat hebben bepaalde perslui hem bijzonder kwalijk genomen. Zij toonden op den duur zelfs geen enkele vorm van respect meer, zoals bij het huwelijk van Kim. Sommigen speelden het spel echt vuil en publiceerden pertinente leugens. Ik heb reeds uitgelegd waarom Lei geen mensen meer wilde, kon en mocht ontvangen tijdens zijn ziekbed. Velen zouden hem graag nog bij het leven een laatste groet hebben gebracht. Ook tijdens zijn ziekte meed Lei de media, die boodschap had hij duidelijk omlijnd.”

3

“Niemand weet dat Lei in 1974 werd uitgeroepen tot beste voetballer van Europa in de categorie van Uefa’s (16-18 jaar). Voor Karl-Heinz Rummenigge en Simon Tahamata.

Hij had met Club Brugge de Belgische landstitel gewonnen, ten nadele van het Lierse van …Jan Ceulemans. Hij kreeg de kans om tot de selectie te behoren van het nieuwe elftal dat Ernst Happel aan het vormen was. Hij botste met hulptrainer Thieu Bollen, die hem vanuit Opitter naar Brugge had getransfereerd. Die was van oordeel dat Lei een deel van zijn premies moest afstaan. Lei weigerde. Hij zei: ‘Ik ga aan niemand  betalen om in het eerste elftal te kunnen spelen. Als ik goed genoeg ben, dan moeten ze mij opstellen.” Zo ging dat toen, trainers en makelaars en sommige bestuursleden verdienden op die wijze ook aan voetballers. Club Brugge liet hem vertrekken, omdat Happel hem afwees, na het advies van Bollen. Tegen de zin van de fans want in het Brugsch Handelsblad verscheen een scherp artikel tegen deze beslissing: ‘Club liet haar beste jeugdspeler vertrekken.’ Zelfs een petitie van supporters kon het tij niet keren. Voor een jongen van achttien!

De keuzeheren omschreven hem als ‘onhandelbaar’. Happel verklaarde jaren later het feit dat hij Lei had genegeerd als de ‘grootste fout in zijn trainersloopbaan.’ Lei pikte deze aanpak dus niet. Hij had dat rechtvaardigheidsgevoel ingestampt gekregen door zijn ouders.

Dat benadeelde hem, maar hij trok het zich niet aan. Lei wilde niet afhankelijk zijn van iemand die hem trachtte een loer te draaien. Mocht Lei zich soepel hebben opgesteld, dan had hij die vier beste jaren uit de geschiedenis van Club Brugge vanop de eerste rij kunnen beleven, met twee Europese finales tegen Liverpool en drie landstitels. In de plaats daarvan verdedigde hij de kleuren van de Limburgse tweedeklassers Patro Eisden en SK Tongeren. Daar had hij geen seconde spijt van. Hij relativeerde niets op dat gebied. Vervolgens trok hij er ook een streep onder.”

4

“Niemand weet dat hij in zijn drukste momenten me een keer of twee per maand opbelde en uitnodigde om rondom tien uur in de avond te gaan in een restaurant waar we de tafels voor ons alleen hadden. Dan babbelden we over het leven. Als broers, thuis was het altijd lachen en gieren met de zes kinderen, soms ook wel hard discussiëren. We bleven wel vrienden en hielpen elkaar steeds. We waren broers, meer dan broers. We waren vrienden, Lei en ik.”

Toen KV Mechelen haar kapitein herdacht voor de bekermatch tegen Anderlecht in januari 2009 met de mannen van 1988 in een cirkel op het veld, de uitvoering van The Last Post en Gunter Neefs’ versie van You’ll Never Walk Alone met dat Verdiaanse stemmenkoor van het Malinwasfeervak werd het de familie Clijsters allemaal te machtig. Thuis voor het televisietoestel van Ludo gierden de emoties door keel en lichaam. Dankbaar voor wat KV voor Lei had betekend.