Duivels dagboek 4 juli Nikol’skoye-Uryupino: herfststemming in Dedovsk

Dit wordt een heerlijke dag om maar wat rond te lummelen. De training begint pas om kwart voor vijf en vanavond is er geen voetbal op tv. Het weer werkt echter niet mee. Het is frisjes en het regent. De slechtste dag in drie weken. Ideaal om de achterstand aan krantenlectuur bij te werken. Meer fysiek getrainde lichamen haasten zich naar het kuuroord van ons hotel.

Vorig jaar heb ik op zoek naar een hotel voor de Belgische pers negen hotels bezocht en allemaal hadden ze een fitness center en een overdekt zwembad. Hotel Novahoff is volgens kenners uitzonderlijk op dat vlak.

De fitnessruimte heeft een overvloed aan professionele toestellen en er staat zelfs een echte boksring. Wellicht hadden Colombia en Engeland daar beter uitgemaakt wie mag doorgaan. In het wellness-gedeelte kan je zelfs een wijnbad nemen. Al heb ik geen flauw vermoeden waar dat goed voor is.

Novahoff ligt in Nikol’skoye-Uryupino, op 35 kilometer ten noordwesten van het Kremlin. Hier wonen rijkere Moskovieten in riante villa’s met hoge hekken. Naast het hotel is zelfs een compound, een omheinde leefgemeenschap in beschaafd Nederlands. Zoals onder andere in Saoedi-Arabië, waar ik vijf jaar geleden voor de krant op bezoek ging bij Michel Preud’homme. Het enige verschil is dat er hier slechts een slagboom staat en je in Riyad tussen de betonblokken moet zigzaggen om binnen te geraken.

Novahoff telt bovenal vijf zwembaden, waarvan één gevuld is met water uit de Dode Zee waar je dus op kan drijven. Vorige week was ik flink gechoqueerd toen twee Vlaamse fotografen me vertelden wat ze in het zwembad hadden meegemaakt. Toen een gekleurde jonge man van RTBf-radio de magische kracht van het water van de Dode Zee wilde ervaren, stapten de vier Russen die aan het zwemmen waren van de wiedeweerga uit het bad.

Het is riskant één voorval te generaliseren, maar de kans is reëel dat het racisme zich in Rusland niet beperkt tot de voetbalstadions. Het zou wel eens een probleem van de hele maatschappij kunnen zijn.

Op de sociale media zie ik weer overal opmerkingen over Peter Prendergast opduiken. Dat supporters boos zijn op de Jamaicaan na de afgekeurde goal in 2002 van Wilmots tegen Brazilië kan ik begrijpen. Niet dat voetbaljournalisten niet de intellectuele eerlijkheid aan de dag leggen om de fase correct in te schatten. Het is zeer twijfelachtig of een videoref zestien jaar terug had ingegrepen na de beslissing van Prendergast. Veel scheidsrechters zouden de goal goedgekeurd hebben, maar het was beslist geen ‘clear error’. Je mag nu eenmaal bij een kopbal je voorarm niet in de nek van de tegenstander leggen.

De Rode Duivels werden niet benadeeld in Japan, maar bevoordeeld door de refs. In hun eerste match tegen Japan (2-2) werd een goal van de thuisploeg onterecht vanwege buitenspel afgekeurd en in de volgende partij, tegen Tunesië, had Eric Deflandre altijd een strafschop tegen moeten krijgen.

Intussen is bekendgemaakt dat Bart Verhaeghe om drie uur een persconferentie geeft, zodat we ons spoorslags naar Dedovsk begeven. In het persbusje wordt opgemerkt dat dit de laatste tocht naar Dedovsk zou kunnen zijn. De kou, de regen, de airco die plots warme lucht verspreidt je zou er mistroostig van worden.

Het gevoel wordt nog versterkt doordat het hek dat het veld afschermt er wat kaduuk bij staat. Alsof het elk moment kan of moet afgebroken worden. Ook het feit dat Vincent Kompany, voor de eerste keer in deze WK-campagne en als enige speler naar de persconferentie komt, geeft het gevoel van een afsluiting.

Het zal toch niet waar zijn zeker? Een uur later is het herfstgevoel helemaal weg. Bart Verhaeghe heeft ons helemaal omgepraat. Van nu af stralen we alleen positivisme uit.