Duivels dagboek 29 juni Dedovsk: wat een nacht en de avond is nog erger

Wat een nacht! Het is twintig voor drie vanmorgen als we, met bijna drie kwartier vertraging, opstijgen in Kaliningrad. De zon is net ontwaakt en kleurt het wolkendek boven de Oostzee gloedrood.

Ik heb op de luchthaven een kussentje gekocht, mijn beste idee in Rusland. De vlucht duurt korter dan verwacht, dus vermoed ik dat ik wat geslapen heb. De Bombardier heeft bovendien gas gegeven en wat tijd ingehaald.

Ik heb het toestel intussen omgedoopt tot ‘de Jef Mermans’. Ik besef dat daar voor onze jongere lezers enige toelichting bij nodig is. Tot 1945 stelde Anderlecht bitter weinig voor in het Belgische voetbal. Tijdens de oorlog wilde paars-wit daar verandering in brengen en kocht bij Tubantia Borgerhout ( toen een club uit wat nu 1B is) Jef Mermans voor het recordbedrag van 125.000 frank. Omgerekend 3.125 euro, maar in die tijd heel wat meer waard.

Toen hij de eerste keer op Anderlecht arriveerde, werd hem de toegang tot de kleedkamer geweigerd. In zijn autobiografie ‘Mijn voetbal en ik’ legde hij uit waarom. ‘Een paar Anderlechtse afgevaardigden weigerden mij doodeenvoudig de toegang tot de kleedkamer toen ik me aanbood. Een van hen maakte zelfs een sappige opmerking: ‘Ge komt van Tubantia, zegt ge? Dat is zeker de naam van een fanfare. Hier wordt voetbal gespeeld en geen trompet’. Trainer Cassis Adams kwam juist op tijd om de toestand op te klaren en mij de toegang tot de kleedkamer te verschaffen.’

Vijftien jaar later verliet de man die vanwege zijn harde schot en even harde kopstoten de bijnaam ‘de Bombardier’ kreeg het Astridpark. Op zijn CV staan 367 goals in 399 wedstrijden ( hallo Teo?) en twee trofeeën van Belgisch topschutter. Nog belangrijker: met de man uit Merksem begon Anderlecht prijzen te winnen. De eerste zeven titels van Sporting waren in ruime mate zijn werk. Mermans staat met 27 doelpunten in 56 interlands ook nog steeds in de top-10 van de topschutters van de Rode Duivels.

Door het uurverschil tussen Kaliningrad en Moskou landen we een extra uur later. De bus die ons naar de aankomsthal zal brengen, blijft tien minuten voor niets staan. De Nederlandse ‘brooker’ maakt zich boos, maar er stapt een rondborstige dame met ernstige blik op. ‘Life vest missing’, klinkt de mannelijke vrouwenstem. ‘10B.’ Arme Michiel Ameloot (VTM). Uiteraard heeft hij geen zwemvest meegenomen. De Hollander komt helemaal onder stoom en briest dat ze niet kunnen bewijzen dat er onder 10B een zwemvest zat. Gelukkig zijn we niet in zee gestort, want dan had Michiel pas echt een probleem gehad. ‘Rijden’, beveelt onze noorderbuur. Nooit zoveel sympathie gevoeld voor een assertieve Hollander.

Als ik mijn kamer in hotel Novahoff binnenstap, geeft de wekker aan dat het 6 uur 34 is. Overmorgen staat ons weer zo’n uitstap te wachten. Naar Rostov aan-de-Don dit keer, waar het gisteren en vandaag 39 graden is. Adnan Januzaj wordt in de persbus massaal verwenst. Welke onverlaat komt op het onzalige idee om een goal te maken op een WK? Maar hoe erg ik het ook vind dat het hele Belgische perscircus naar Rostov moet verhuizen, je kan een speler niet kwalijk nemen dat hij doet wat een voetballer moet doen: doelpunten maken.

Er is gelukkig ook goed nieuws. De verwachting was dat er vandaag geen media-activiteiten zouden zijn in Dedovsk, maar Stefan Van Loock laat weten dat Thibaut Courtois en Roberto Martinez zullen opdagen. Een goede zaak voor de zaterdagkranten en een bank vooruit voor Stefan.

Het ontbijt is tot elf uur verlengd, maar dat haal ik niet. Slechter nieuws: ik ben vannacht lid geworden van de Bende van de Stotneuzen en op mijn leeftijd is dat niet normaal. Ik beslis boodschappen te gaan doen in de winkelstraat van Nikol’skoye-Uryupino.

Nou ja, winkelstraat. Naast het Zwitsers restaurant is er een ‘Apteka’ ( apotheek) en een supermarktje, met de nadruk op tje en niet op super. Beide zaken zien er net alsof ze de oorlogsjaren hebben meegemaakt en waarschijnlijk is dat ook zo. Met gebarentaal kan ik een extra pak papieren zakdoekjes inslaan. De verkoopster laat met behulp van haar rekenmachientje zien hoe groot de schade is: 100 roebel, minder dan anderhalve euro.

Honderd meter verder, recht tegenover de imposante kerk, staat een kraam waar groenten en vooral fruit worden verkocht. Op miraculeuze wijze kan ik duidelijk maken dat ik een kilo kersen wil en neem zelf nog twee nectarines: 627 roebel, 9 euro, geen idee of dit veel is. Ik geef de verkoper uit Azerbeidzjan 650 roebel en maak duidelijk dat ik geen wisselgeld moet krijgen. Hij geeft me prompt 50 roebel terug, maar dat wil ik niet. Als compromis stopt hij twee pruimpjes bij de kersen.

Met wat fruit in de maag begin ik te tikken. Eerst lees ik op Facebook nog een bericht van mijn vriend Frank, waarmee ik jarenlang op het Rooi naar onze voetballende zonen heb staan kijken. Hij is nog steeds streng. ‘Het was een testmatch die heeft laten zien dat Dendoncker en Chadli een grote strik rond hun shoes hebben gekregen om mee te mogen gaan naar het WK. En Radja moest thuis blijven. Shame on you Martinez. Ander punt is dat Dembélé een grotere voetballer is dan Witsel.’

De discussies kunnen weer beginnen. Aad de Mos had er voor gewaarschuwd. Wie als invaller goed speelt, wil nadien meer.

Gelukkig voor de bondscoach komen niet veel invallers na deze draak in aanmerking voor een upgrade. En ik wil er zo weinig mogelijk bij stilstaan. Dit is de eerste WK-avond zonder voetbal en dat betekent vroeg gaan eten en slapen. Er valt heel wat nachtrust in te halen.
Helaas, rond zeven uur valt het bericht binnen dat ‘Jef Mermans’ zondag niet kan vliegen. De piloot is ziek en er kan geen vervanger worden gevonden. Geen chartervlucht dus. Iedereen moet met een lijntoestel naar Rostov. Een plaats vinden voor meer dan veertig mensen is echter niet vanzelfsprekend. Op zondag zou slechts een handvol mensen kunnen vertrekken. Er is maar één oplossing: op zaterdag vliegen.

Iedereen moet echter zijn werk kunnen doen en dat kan niet als de Duivels zoals geprogrammeerd om half zes trainen. Ik bel met Stefan Van Loock om het onmogelijke te vragen: het programma van de Duivels omgooien.

Zowel technisch directeur Chris Van Puyvelde als bondscoach Roberto Martinez begrijpen de situatie en tonen zich uitermate flexibel. De spelers zullen om één uur in plaats van half twee eten, de training begint om drie uur en de persconferentie met Januzaj en Mertens heeft voor de training plaats. Met Marc Wilmots was dit compleet ondenkbaar geweest. Ik doe dus wat ik zelden heb gedaan: de voetbalbond bedanken.

Daarmee is de kous niet af. Onze persmensen moeten verdeeld worden over zes vluchten vanuit de drie verschillende luchthavens van Moskou. Er moet daarbij rekening gehouden worden met het werkschema van iedereen en niemand mag het gevoel hebben dat de concurrentie bevoordeeld wordt.

Samen met Peter Van Remortel van het reisagentschap, de organisatorische wizard van de VRT Bart De Lathouwers maak ik een reisschema voor iedereen op. De schrijvende pers vertrekt meteen na de persconferentie en werkt op de luchthaven of in het vliegtuig, de fotografen kunnen hun foto’s nog doorsturen en hebben een vlucht in de vooravond, de tv-crews kunnen live gaan in de avondjournaals en vliegen ‘s nachts.

Er is een hotel gevonden voor de eerste extra nacht en er wordt morgenochtend transport geregeld voor de trip naar en van de luchthavens. Voor de terugkeer naar Moskou hopen we dat de ‘Jef’ weer zal vliegen en anders wordt het weer puzzelwerk om iedereen terug te krijgen.