WK Brief 11 van RW aan FC: Een ode aan Jimmy Hogan, Wiel Coerver, Laureano Ruiz en…Manuel Neuer! We are all Jimmy Durmaz!

Nijlen, 24 juni 2018

Beste François,

Dat was inderdaad genieten van de Rode Duivels gisteren. Ik heb zelden ‘de nationale ploeg’ – zoals Jan Ceulemans ze altijd noemde – zo’n hoog spelniveau weten demonstreren op een wereldbeker tegen een zogenaamd ‘gemakkelijke’ tegenstander. En ik heb ze sinds 1970 allemaal ‘televisiegewijs’ gevolgd. Destijds hadden ‘we’ last met El Salvador, Irak, Zuid-Korea en Tunesië. En geraakten ‘we’ in kwalificatiewedstrijden vaak slechts met de hakken over de sloot tegen Cyprus, Faröer of Letland.

Mijn standpunt, François, is dat we dit toch tot het erfgoed van Martinez mogen rekenen: hij leerde – met steun van het opleidingsteam rond Bob Browaeys, ook zij verdienen pluimen op de hoed – de Rode Duivels schitteren tegen ‘bescheiden’ opponenten. Dankzij sterke positionele offensieve bewegingen  en het goed ‘openen in de ruimte’. Het combinatiespel vooraan kan nog steeds beter want de Belgische goals vallen nog steeds voornamelijk door individuele acties. De hamvraag voor de nabije toekomst klinkt luid, luider, luidst: kan België nu ook een toptegenstander verslaan? Dat was dé kracht van de intelligente generatie Ceulemans: winnen van Dalglish, Platini, Maradona, Belanov, Gullit en andere internationale vedetten. Misschien dat het in 2018 écht kan? De topfavorieten Argentinië, Brazilië, Duitsland, Frankrijk en Spanje worstelen met zichzelf. Kroatië – met het fantastische trio Modric-Rakitic-Perisic  – overtuigde mij het meest. Mijn Nederlandse facebookvriend Bertus behoorde enkele jaren geleden als talentopleider tot het ‘kamp Cruijff’ bij Ajax. Geen uil, met andere woorden, integendeel iemand met recht van spreken als het over technisch voetbalinzicht gaat. Hij stuurde me na de 5-2 tegen Tunesië volgend bericht: ‘Dembélé en Tielemans in de plaats van Carrasco en Witsel en België wordt wereldkampioen.’ Benieuwd wat jij daarvan denkt, François. Jouw vriend én Witselfan – ik reken mij niet meteen tot dit gezelschap – Dirk Deferme zal het er vermoedelijk niet mee eens zijn.

Ik ben blij met de doorbraak van Romelu Lukaku. Ik heb al een decennium sympathie voor hem, zeker sinds zijn overstap naar mijn favoriete club Manchester United. Maar om hem nu meteen het niveau toe te dichten van Neymar, Messi, Ronaldo zoals tijdens Villa Sporza gebeurde? Laten we normaal blijven doen beste jongens & meisjes.

Gisteren was voor mij zuchten geblazen François. Ik heb mij met het boek ‘Weltmeister’ – verschenen in onze Voetbalbibliotheek De Witte Duivel – geopenbaard als ‘Mannschaftminded’ nadat Joachim Löw in 2006 het roer overnam. Vooral sinds het WK van 2010 in Zuid-Afrika zorgde hij voor een echte ‘Fussball Wende’ in Duitsland. Hij veranderde met jonge spelers de cultuur van de Mannschaft.  De ‘oude Duitse deugden’ kracht en inzet werden vervangen door creativiteit en inzicht. Löw ziet het voetbal als een avontuurlijke ontdekkingstocht naar het ‘perfecte spel’.

In 2009 wonnen Neuer, Boateng, Hummels, Khedira en Özil het EK bij de U21. Toni Kroos  en Thomas Müller behoorden tot de brede selectie. Löw liet hen debuteren in 2010. Anno 2018 bepalen zij nog steeds het gelaat van de Mannschaft nadat ze vier internationale toernooien in de benen hebben waar drie keer de halve finale werd behaald en in 2014 de gouden medaille werd gewonnen. Geen land kwam in de buurt van deze resultaten. Ik denk dat ze over hun hoogtepunt heen zijn, François. En dat de vervangers van het gouden kwartet van 2014 Lahm (intelligentie), Schweinsteiger (leiderschap), Klose (‘torinstinct’) en Götze (genialiteit) minder kwaliteit bezitten: Kimmich, Draxler, Werner, Brandt lijken het voorlopig niet waar te maken. Is de wissel van de wacht op komst? Zal Löw voor het eerst de kwartfinale niet overleven?

Die kans is bijzonder groot, zo beantwoord ik zelf de aan jou gestelde vraag. En toch hou ik hier nog eens een pleidooi voor de ‘Duitse school’. Ik doe dat aan de hand van het pas verschenen boek ‘Trainer, wann spielen wir? Spielformen für den Fussball von heute und morgen’. Het is van de hand van Peter Hyballa, die ook geregeld te gast is op de Nederlandse televisie. Hij is vandaag één van de belangrijkste opleiders van coaches binnen de DFB.

Het boek boeit zeer omdat het een dieptebeeld geeft van de hedendaagse Duitse kijk op de offensieve spelevolutie. Het wordt echt opmerkelijk omdat het een ode brengt aan vier figuren die de positieve kijk op het voetbal de voorbije eeuw via hun onderricht in een baanbrekend stadium hebben gebracht.

Ik stel ze in sneltreinvaart even voor.

Jimmy Hogan was een Engelsman met Ierse roots, zijn standbeeld staat voor het stadion van Burnley. Hij verwierp het Engelse kick-and-rush en koos voor het Schotse ‘passing game’. Hij maakte een kleine eeuw geleden een ontwikkelingsreis door Centraal-Europa. Vanuit het devies: ‘making friends with the ball’. De geest was belangrijker dan de benen: fantaseer over het vasthouden van de bal; geef een zuivere pass; zoek de vrije speler op; wees meester over de ruimte. Hogan legde de basis voor het Wunderteam van Sindelar (Oostenrijk 1931-1934) en de Magic Magyars van Puskas (Hongarije 1950-1954). En van de Mannschaft van Netzer en Beckenbauer die in 1972 in Brussel op indrukwekkende wijze het EK won. De toenmalige bondscoach Helmut Schön was in zijn jeugd een leerling van Hogan geweest en schreef de zege aan zijn methodes toe.

Wiel Coerver coachte in 1974 het Feyenoord van Willem van Hanegem en Jan Boskamp naar het landskampioenschap en de Uefa Cup. Maar hij vond zijn echte roeping bij de jeugd. Hij onderzocht de techniek van grootmeesters als Pelé, Beckenbauer, Cruijff, Zico en Maradona en hij leerde wereldwijd jongeren die te imiteren. Coerver was de Hogan van zijn tijd.

Johan Cruijff wordt opgevoerd als de ontwerper van La Masia bij FC Barcelona. Dat is een klein beetje te veel eer. Marti Perarnau, de biograaf van Guardiola, vatte het ooit plastisch samen: ‘Pep heeft de oogst binnengehaald en Cruijff de gewassen vastgezet maar de zaadjes werden gepland door Laureano Ruiz.’ Het is goed om te weten dat Ruiz, sneller dan Cruijff, de invoerder van…de rondo is geweest. Hij sprokkelde inspiratie bij…de taal. Hij vergeleek het onderricht van het voetbalspel met het leren van de taal. Wil men een taal kennen, men werkt met woorden. Tracht men het voetbal te beheersen, men bezigt de bal. Ruiz richtte het huis van La Masia in met twee simpele basisregels: het gevoel voor de bal en de looplijn met het hoofd omhoog. Hij schreef later het boek The Spanish Soccer Bible. Zou Roberto Martinez hem kennen, François?

En last but not least? De meevoetballende doelman! Das Torwartspiel! Er wordt geschreven over het belang van de ‘participerende keeper’ en men trekt een lijn van Yashin naar Neuer. Er wordt verwezen naar een citaat uit het weekblad Die Zeit: ‘Neuer habe das Spiel des letzten Mannes revolutioniert.’ Ik geef hen gelijk. Voor mij is Neuer de veelzijdigste doelman van zijn tijd en de compleetste van de 21 ste eeuw. Maar vooral: een noodzakelijke factor in het ‘balgeoriënteerde’ opbouwende spel dat de Mannschaft het voorbije decennium heeft gedemonstreerd.

Ik treed deze ode aan Jimmy Hogan, Wiel Coerver, Johan Cruijff – maar eigenlijk dus Laureano Ruiz – en Manuel Neuer volmondig bij.

En zo ik eindig dus weer bij het belang van ‘de kunst van het keepen’, François. Je ziet: men kan er eenvoudigweg niet omheen.

Benieuwd naar je reactie.

Hartelijk,

Raf

P.S.: We are all Jimmy Durmaz! Je weet dat ik dit schrijf bij elke keer dat een voetballer racistisch wordt bejegend door supporters. Durmaz is geboren in Zweden uit ouders van Aramese afkomst.

Hij kreeg doodsbedreigingen en racistische wartaal over zich heen omdat men hem verantwoordelijk achtte voor het winnende Duitse doelpunt. Gelukkig stond de hele Zweedse selectie als één man achter hem. Ik herhaal hier dus: We are all Jimmy Durmaz!