Geboren: 3 november 1955
Nationaliteit: Belg
Positie: polyvalente verdediger
Clubs:
1974-1981: Standard
1981-1982: Anderlecht
1982-1985: Servette Genève
1985-1988: Standard
1988-1990: FC Sion
Trofeeën:
Beker van België: 1981
Kampioen van Zwitserland: 1985
Beker van Zwitserland: 1984
Interlands: 55 (0)
De Ardennees Michel Renquin kwam uit een gezin met zes kinderen. Hij voetbalde bij Jeunesse Football Club Wibrin in tweede provinciale. Een veld om te trainen was er niet, maar de 16-jarige Renquin trof 26 keer raak in het eerste elftal.
Hij mocht met een provinciale selectie naar Brussel om als sparringpartner op te treden voor de nationale Uefa-junioren. Door omstandigheden werd hij als verdediger opgesteld en opgemerkt door bondscoach Raymond Goethals. Hij kon aan het einde van het seizoen kiezen tussen Standard en Anderlecht en opteerde op advies van Goethals voor de Rouches, omdat hij daar als jonge speler eerder een kans zou krijgen. Constant Vanden Stock probeerde vergeefs hem van gedacht te doen veranderen.
Op Sclessin kwam hij als gevolg van een rist blessures al meteen in het eerste elftal. Robert Waseige gaf de rechtsvoetige Renquin het advies om het als linksachter te proberen. Op die plaats zou hij het tot international kunnen schoppen.
Een juiste voorspelling. Nauwelijks twee jaar nadat hij in provinciale voetbalde, draafde hij op in zijn eerste interland. Het was ook de eerste van bondscoach Guy Thys. Renquin was ondanks de nederlaag tegen Nederland (1-2) in de wolken. ‘Ik beschouwde het als een enorm privilege dat ik tegen een monument als Johan Cruijff mocht spelen’, zei hij. Hij was echt fantastisch.’
Concentratiekamp
Renquin kon, ondanks het ontbreken van een echte opleiding in zijn jeugdjaren, verdomd goed voetballen. Hij was bikkelhard, maar hield er ook van te dribbelen in de eigen backlijn. Hij was temperamentvol, sommigen noemden hem een driftig baasje. Vaak recalcitrant en koppig. Soms was hij gewoon een belhamel. In zijn laatste seizoen bij Standard bracht hij de Hitlergroet na zijn uitsluiting in de kwartfinale van de Uefacup bij FC Keulen.
‘Een domme reactie’, besefte hij later. ‘Maar die Engelse scheidsrechter, Carpenter, benadeelde ons de hele wedstrijd. Mijn vader had vijf jaar in een concentratiekamp doorgebracht en tijdens de wedstrijd kwam me alles voor de geest dat hij verteld had: de Duitse arrogantie, het publiek dat als een bende nazi’s zat te joelen, het grote leed dat de Duitsers tijdens WO II in de Ardennen veroorzaakten. Bovendien had de ref een snorretje, zoals je weet wel wie, zodat plots al mijn stoppen doorsloegen.’
Hij werd voor zes Europese wedstrijden geschorst. In de aanloop naar het nieuwe seizoen weigerde hij te poseren voor de traditionele ploegfoto om een transfer af te dwingen. Hij tekende een voorcontract met Club Brugge, maar belazerde blauw-zwart en tekende voor Anderlecht.
Tomislav Ivic had het niet echt begrepen op de Ardennees en na één seizoen verdween hij alweer richting Zwitserland. Bij Servette Genève boekte hij zijn grootste successen. Hij excelleerde op het EK 1980 tegen Kevin Keegan en Karl-Heinz Rummenigge, maar kwam op het WK 1982 pas in actie als rechtsachter na het uitvallen van Eric Gerets.
Renquin miste het EK 1984 omdat hij nog twee wedstrijden met Servette moest spelen (de bekerfinale en een barragematch voor de titel). Op het WK 1986 begon hij opnieuw als bankzitter. Pas tegen Paraguay, in de derde wedstrijd, kwam hij weer in de ploeg. Bij de Rode Duivels speelde hij bijna altijd als linksachter, soms al voorstopper, in nood als rechtsachter, maar zo goed als nooit op zijn lievelingspositie van libero.
