De winnaar van de Conference League (Chelsea) die de winnaar van de Champions League (Paris Saint-Germain) een draai om de oren geeft (3-0) en clubwereldkampioen wordt. De finale van het WK voor Clubs was de perfecte illustratie van alles wat mis is met het huidige voetbal.
Het was ronduit gênant hoe Gianni Infantino, de man die altijd op de eerste rij wil staan, Donald Trump aan de mouw stond te trekken. De Amerikaanse idioot/clown/narcist/president (schrap wat je wil) bleef na de uitreiking van de trofee gewoon tussen de Chelsea-spelers staan. Uiteraard dacht hij dat alles weer rond hem draaide, ook al was hij tijdens het duel meermaals uitgefloten. De ceremonie van dit evenement verdiende zo’n ontluisterend slot.
Nog veel triester was het gebrek aan sportiviteit van PSG, coach Luis Enrique op kop (hij greep een tegenstander bij de keel). De Franse kampioen bewees de voorbije maanden bij herhaling dat het de beste ploeg van de wereld is. Minder dan een week geleden voetbalde het Real Madrid nog tureluurs. In de finale bleek het echter op. Misschien vooral omdat Chelsea verrassend sterk voor de dag kwam. Terwijl Ousmane Dembélé, de gedoodverfde winnaar van de Ballon d’Or, geen leer raakte, troefde Cole Palmer iedereen af met twee fraaie goals en een assist. De Cole Palmer die door Pep Guardiola bij Manchester City was doorgestuurd en wellicht de gedroomde opvolger van Kevin De Bruyne was geweest. Hoe dan ook, PSG verloor zondagavond in New Jersey flink van zijn pluimen en sympathie (als die er al was voor de club van de Qatari).
Tsunami
Sportieve conclusies ga ik niet trekken uit het toernooi in de VS. Behalve de finale zag ik alleen wat stukjes van enkele wedstrijden uit de groepsfase. In de self-catering in het prachtige Umbrië kon je alleen naar Netflix kijken. Wat ik in de media las, bevestigde alleen wat al lang geweten was. De VS organiseerde immers in 1994 al een echt WK. Wedstrijden die om twaalf en drie uur plaatselijke tijd beginnen, zijn waanzin. Maar aangezien de massa aan tv-kijkers in het rijke Europa zit, kan het niet anders. Later dan elf uur blijft zelfs de Europeaan niet massaal wakker voor voetbal.
De hitte wordt dus volgend jaar weer een groot probleem in de VS en Mexico. Michel D’Hooghe wist het al in 1985 en stuurde toen Hugo Broos met dokter Pannier naar Midden-Amerika om de effecten van temperatuur en hoogte (dit keer niet echt een probleem) te peilen. In 1994 werd voorspeld dat spelers gingen doodvallen op het middaguur, maar iedereen overleefde het.
Veel belangrijker is wat er de komende maanden gebeurt met de spelers die op het WK voor Clubs aan de slag waren. Over een goede maand hervatten alle Europese topcompetities. Vier à zes weken voorbereiding is een minimum, maar zelfs dat kan niet als de spelers vakantie krijgen. Wat uiteraard uitgesloten is. Drie weken rust is het absolute minimum, maar dan begint de competitie één of maximum twee weken later. Er komt een tsunami aan blessures.
Jaloezie
Zelfs Fifa-voorzitter Infantino beseft dat de kalender overvol zit. Zaterdag pleitte hij voor ‘de oprichting van een open, globaal, consultatief en representatief Fifa-panel van spelers’ om de rustperiodes voor spelers te bespreken. Hij vergat alleen FIFPro, de belangrijkste vertegenwoordiger van de spelers met wereldwijd 65.000 leden, uit te nodigen. Een persbericht meldde dat ‘er een consensus bestaat dat er tussen twee wedstrijden altijd minimaal 72 uur rust moet zijn en dat spelers aan het einde van het seizoen 21 dagen vakantie moeten krijgen’. Wat Infantino dus onmogelijk maakt.
Begin dan alvast met dit WK voor Clubs te schrappen, zou elk zinnig mens denken. Maar die vind je bij de Fifa niet. Anders was dit WK er nooit gekomen en zou er geen volgende editie komen. Insiders vrezen al over twee jaar, ook al schermt Uefa-voorzitter Ceferin met een akkoord dat het WK slechts om de vier jaar georganiseerd wordt.
Helaas, dit WK gaat niet meer weg. De Zuid-Amerikanen (vooral de fans in Amerika) vonden het geweldig en hebben het toernooi gered qua belangstelling en ambiance. Er waren nochtans vaak veel lege plekken in de stadions, ook al kelderden de toegangsprijzen op het laatste moment spectaculair. Infantino schermde echter met een gemiddelde van 40.000 toeschouwers en naar verluidt zouden de kijkcijfers wereldwijd (maar niet in Europa) behoorlijk meevallen.
De kritiek van Uefa op dit WK wordt als jaloezie bestempeld. Dankzij Saoedi-Arabië is er geld zat voor dit evenement en dat zal minstens tot 2034 (als het WK in het woestijnland plaats heeft) het geval zijn. Dat Al-Hilal zich (ten koste van Manchester City) bij de laatste zestien plaatste, zal de voetbalinteresse van kroonprins Mohammed bin Salman alleen aangezwengeld hebben. Zozeer, vrezen sommigen, dat ook in het internationale voetbal (lees Saoedi-Arabië) en niet alleen in Europa regels voor financiële fair play moeten worden ingevoerd.
Superleague
Veel voetballiefhebbers hebben dit WK volledig genegeerd en willen er niets mee te maken hebben. Dat zou een vergissing zijn. Neen, je hoeft geen fan te worden. De kans is echter groot dat in Amerika de basis is gelegd van het mondiale voetbal van de toekomst. De Fifa heeft een clubcompetitie met de Europese topteams nodig om financieel even sterk te staan als Uefa en geld te kunnen uitdelen. Het WK voor Clubs is – in het beste scenario – een tussenstap naar een Super League, en gaat dankzij het geld van de ‘sportwashers’ uit Riyad niet meer weg. Bij Fifa wordt het nog steeds betreurd dat Liverpool, Manchester United, Arsenal en Barcelona, vier van de vijf clubs met de grootste wereldwijde aanhang, niet geplaatst waren. Daarom wordt gedacht aan een systeem met coëfficiënten, zodat topclubs bijna niet kunnen ontbreken, en een WK met 48 clubs.
Dat Chelsea en PSG elk met een slordige honderd miljoen euro huiswaarts keren, klinkt bij veel clubleiders als muziek in de oren. Fifa zal hen aan hun kant krijgen, zeker als de Saoedi’s met nog meer petrodollars over de brug willen komen. In Zürich circuleert nu al een plan om de voetbalkalender volledig te hertekenen. Het idee zou zijn om het jaar in drie periodes in te delen: één voor de nationale competities, één voor het internationaal clubvoetbal en één voor interlandvoetbal. De nationale competities leveren Fifa niets op en moeten inbinden. Liga’s met twintig teams zijn niet meer van deze tijd, is de rotsvaste overtuiging.
Klokkenluider
Wij allemaal maar lachen met die dwaze Infantino, maar de vrees is groot dat hij het laatst lacht. Het komende jaar is zijn hoofdkwartier in Trump Tower gevestigd. Het gebouw waar Chuck Blazer twee appartementen bezat (één voor zijn katten). Blazer was het Amerikaanse Fifa-lid dat als klokkenluider voor de FBI werkte en met geheime opnames bijna de hele Fifa-top van Sepp Blatter in 2015 aan de galg praatte en zo Gianni Infantino aan de macht bracht. De man die het komende jaar, samen met Donald Trump, het gezicht van het wereldvoetbal wordt. Of we dat graag hebben of niet.
PS: Infantino beloofde 250 miljoen te verdelen aan clubs die niet in Amerika waren uit solidariteit, iemand nog iets over vernomen?
