PLOEG VAN DE WEEK: Union, dat ook op de Bosuil geen krimp gaf en op weg is naar zijn twaalfde landstitel
SPELER VAN DE WEEK: Mohammed Fuseini, de Ghanees die twee keer scoorde en het nieuwste goudklompje van Union lijkt te worden
BELGIE
Een thriller tot de slotspeeldag, heet het. Echt? In het voetbal kan alles, maar is er nog iemand die denkt dat Union dit keer de titel laat liggen? Een overwinning in eigen huis tegen het zieltogende AA Gent volstaat. De Brusselaars hebben 25 punten op 27 behaald. Geen moment gaven ze in deze eindronde de indruk aan het wankelen te kunnen worden gebracht. Niet één keer kwamen ze op achterstand. Negentien keer werd er gescoord in negen matchen en doelman Moris werd slechts twee keer gevloerd.
De Buffalo’s behaalden drie punten in deze play-offs, troffen slechts drie keer raak en moesten de bal al 29 keer (!) uit het eigen net halen. De hele club snakt naar het einde van het seizoen. Maar om toch nog een slagje om de arm te houden: de enige puntenwinst in deze nacompetitie kwam er in een uitwedstrijd (op Antwerp).
Zelfs de grootste Club-fans gaven zaterdagavond de hoop zo goed als op. Op de sociale media werd de Great Old ervan beschuldigd over zich heen te laten lopen. Volkomen ten onrechte. Antwerp is op dit moment niet in staat meer weerwerk te bieden tegen een onverbiddelijke machine die de titel ruikt. Na de vroege goal van Fuseini was de wedstrijd al voorbij. En kon die onterechte beschuldiging een dag later niet evenzeer gemaakt worden in het Lotto Park? Anderlecht stond tegen Club Brugge ook al heel snel met beide armen in de lucht.
Het ziet er dus naar uit dat Union met één punt voor Club zal eindigen. Met dank aan de puntendeling, waardoor het twee punten achterstand op blauw-zwart als bij wonder zag verdwijnen. Oneerlijk? Absoluut, maar de Brusselaars waren al een paar keer zelf slachtoffer van het oneerlijke format. Sinds de terugkeer bij de elite vier seizoenen terug greep de club uit het Dudenpark drie keer net naast de titel. Als het bij de vierde keer, dankzij de regels, dan toch lukt, kan dat alleen maar gerechtigheid worden genoemd.
Ook al vond ik dit het minst leuke Union van de vier jongste jaargangen. Het voetbal was te veel gebaseerd op een onverbiddelijke en genadeloze defensie, een stel zwoegende middenvelders – die ook wel kunnen ballen – en een stel spitsen die om beurt een periode van grote efficiëntie beleefden.
Loef
Het unieke van de prestatie is echter dat de oudste Brusselse club vier jaar op rij van coach wisselde en dit seizoen een kans gaf aan Sebastien Pocognoli, die nauwelijks trainerservaring had. De start van de campagne was allesbehalve overtuigend en bij veel (top)clubs was de coach al de wacht aangezegd. Union bleef kalm en besefte dat ieder seizoen de uitblinkers naar het buitenland verschepen zeker in de beginfase voor problemen kan zorgen.
Straf is dat Union met het kleinste stadion en het kleinste budget de reuzen van ons voetbal de loef afsteekt. Op papier is dat buitengewoon hoopgevend voor al onze profclubs. Bijna allemaal hebben ze een groter budget dan Union. Iedereen kampioen? Helaas niet. Union heeft ook iets wat de anderen, zelfs de topclubs, niet hebben: Brighton & Hove Albion. Als de club na negentig jaar weer de titel pakt, is dat in ruime mate te danken aan pokerspeler (letterlijk) Tony Bloom. Hij loodste Union terug naar de hoogste klasse en als geel-blauw zelden of nooit slechte transfers lijkt te doen – ook al zijn het telkens weer onbekende en (vrij) goedkope jongens – is dat te danken aan het fabuleuze datasysteem en het scoutingsapparaat van The Seagulls. Zij sturen spelers die net niet zwaar genoeg wegen voor de Premier League, of nog een overgangscompetitie nodig hebben vooraleer de top te beklimmen, richting Dudenpark.
Gelukkig hebben we Union, want anders zou onze competitie zo saai geworden zijn als de Duitse. Ondanks play-offs en halvering van de punten. Club Brugge zou het Belgische Bayern geworden zijn. En gelukkig is er Union om het wat spannend te maken, want deze play-offs hebben wel heel nadrukkelijk duidelijk gemaakt dat de rest van onze voetbaltop niet zwaar weegt.
Racing Genk bracht maandenlang het leukste voetbal van het land en had geen last van Europese verplichtingen, maar bleek finaal toch over een te jonge en te smalle kern te beschikken om de strijd tot het einde vol te houden. De Limburgers zullen wellicht weer een paar toptalenten (moeten) laten vertrekken.
De overige topclubs hebben het pas echt zwaar. Anderlecht wil wel (op en naast het veld), maar kan niet (op en naast het veld). Bovendien wordt het elke dag moeilijker werken met een ongeduldige achterban. Sinds de jaren ’60 is de aanhang verwend met frivool voetbal én een uitpuilende prijzenkast. Tegenwoordig is het zwoegen om aan te pikken bij de top en maken de financiële regels een mirakel zo goed als onmogelijk.
Voor de rest is het helemaal miserie troef. Het is zeer de vraag of Antwerp, in deze voor voorzitter Gheysens penibele tijden, een topspits als Vincent Janssen kan behouden. Een aantal spelers (doelman Lammens op kop) staat al uitdrukkelijk in de etalage om voor inkomsten te zorgen. De Bosuil heeft sinds enkel dagen het mooiste gat van het land en dan bedoel ik niet die fraaie bomenrij achter de oefenvelden. Ook al deed het een beetje pijn om de harde banken van de oude tribune, waar ik in de jaren ’70 zo veel zondagen op gezeten heb (de volgende zaterdag zat ik op het Kiel), te zien verdwijnen. De kranen geven echter hoop op betere tijden. De fans morren echter al over de hogere abonnementsprijzen en een terugkeer van het boerenjaar 2023 lijkt niet voor de nabije toekomst.
Auf Wiedersehen
Bij AA Gent is het pas echt zorgentijd. De club van Sam Baro heeft niet het geld om aan te sluiten bij de echte top, ook al mocht het na zes jaar nog eens meedoen in PO 1. Voor de Buffalo’s is de titel uit 2015 al helemaal een mooie, maar verre herinnering. Dat komt echt niet snel meer terug, terwijl de verhuis naar het mooiste stadion van het land én dat kampioenschap voor een serieuze verbreding van de aanhang zorgde. Velen blijken echter successupporters, die hun ploeg in ‘baro tijden’, sorry barre tijden, in de steek laten.
En dan is er nog Standard. Ooit een club die naast, en geregeld boven, Anderlecht en Club Brugge stond. Nu nog een hoopje ellende. Komt het ooit goed met de financiële situatie van de Rouches? En is Marc Wilmots sportief de reddende engel? Sinds zijn passage bij de Rode Duivels viel er nog nauwelijks wat te vieren en bij Schalke, misschien nog meer zijn club dan Standard, was het al na negen maanden ‘Auf Wiedersehen’.
Neen, het was geen speeldag om vrolijk van te worden. En dan heb ik het nog niet gehad over het afscheid van het eigen publiek van Jan Vertonghen en Toby Alderweireld (mooi dat Roberto Martinez er bij was) als voetballer. Twee reuzen uit onze voetbalgeschiedenis. Ook Sven Kums mag in dit rijtje opgenomen worden.
Treurnis
Hopelijk zorgt de slotspeeldag toch nog voor onverwacht voetbalplezier. Ik vrees echter dat de prijzen uitgedeeld zijn. Drie, vier en vijf – de enige plaatsen die nog betekenis hebben – liggen vast. Ik kan mij vergissen, maar dit leken mij de meest ontgoochelende play-offs van de voorbije vijftien jaar. Qua niveau en spankracht.
En dan vergeet in nog even de treurnis van de Europe Play-offs. Leuk voor het team dat snel op kop komt en vaak nog de barragewedstrijden wint, omdat het in de winning mood zit en de nummer vijf van de Champions League meestal nederlaag na nederlaag heeft geboekt. Voor de vijf andere teams van PO 2 is het echter aftellen naar het einde. Antireclame voor ons voetbal. Iedereen hoopt dat het snel voorbij is. Behalve in Charleroi dat voor Europees voetbal mag spelen tegen Antwerp. De tiende uit de reguliere competitie zou zomaar over de vijfde kunnen springen. De zoveelste onrechtvaardigheid van dit format.
Cercle Brugge mag zich opmaken voor een extra jaar in eerste klasse. Het won de eerste barragematch in Eisden met 1-5.
OHL
OH Leuven werd voor de eerste keer kampioen bij de vrouwen. Zelfs hier geen achtste titel op rij voor Anderlecht. Dat het op de slotspeeldag in een onderling duel werd beslist, maakt het alleen maar mooier.
EUROPA
*Niets blijft Manchester City bespaard in deze jaargang. Het verloor de finale op Wembley van Crystal Palace, dat nog nooit een heuse trofee had gewonnen. Kevin De Bruyne maakte duidelijk waarom de emir uit Abu Dhabi en Pep Guardiola volgend seizoen niet meer op hem rekenen. Voor de Rode Duivels kan hij gelukkig nog belangrijk zijn. Zij moeten het niet opnemen tegen de Europese of Engelse top.
*In Spanje verzekerde Barcelona zich midweeks al van de titel.
*Unscripted drama … in Italië. In een normale competitie. De voorlaatste speeldag: Napoli heeft een punt voorsprong op Inter. Met nog tien minuten te spelen staat Inter 2-1 voor tegen Lazio en is het nog 0-0 in Parma-Napoli. Inter is de virtuele leider. Antonio Conte haalt zijn onzichtbare topschutter, Romelu Lukaku, naar de kant. Inter krijgt in San Siro twee minuten voor tijd een strafschop tegen: 2-2. De Napolitanen weer op kop. De Nerazzurri scoren opnieuw, maar het doelpunt wordt terecht voor buitenspel afgekeurd. Zeven minuten toegevoegde tijd in beide duels. Napoli krijgt een strafschop, maar de VAR heeft een voorafgaande fout gezien. Na 101 minuten is het voorbij. Inzaghi en Conte hebben rood gekregen en zitten bij de slotmatch niet op de bank. Napoli ontvangt Cagliari (14de), Inter moet naar het nabijgelegen Como (10de). Als Napoli wint is het altijd kampioen.
