Er bestaat maar één adjectief voor de manier waarop onze media zich vandaag in bochten wringen om het (wan)gedrag van Club Brugge-voorzitter Bart Verhaeghe te duiden: gênant. Tja, de voorzitter van de succesrijkste club van het land jaag je niet graag tegen je in het harnas. Zeker niet als je clubwatcher bent en dag na dag naar Brugge of Westkapelle moet om er de temperatuur op te meten. Voor hen wil ik mild zijn, niet voor zij die hen uitsturen.
Het is omdat hij een perfectionist is dat hij zich zo gedraagt, heet het over Verhaeghe. Een perfectionist gedraagt zich niet onprofessioneel en de boodschap die Verhaeghe – en wij allemaal – eindelijk moeten begrijpen is dat de perfectie niet bestaat in de arbitrage. Om de heel eenvoudige reden omdat de spelregels bol staan van de interpretatiemogelijkheden en dat wijzelf ook altijd interpreteren, afhankelijk van onze voorkeur voor de ene of de andere club.
Het kwalijke aan wat er zich na Club Brugge-Standard in de catacomben van Jan Breydel afspeelde, was dat er nauwelijks discussie was over de meest ingrijpende beslissing van ref Visser en/of de VAR. De tweede gele kaart van Tzolis was absoluut juist en had – zoals we hier zondagavond al aangaven en ook de baas van het referee Department meegaf – meteen rood kunnen zijn. Er was alleen discussie over de eerste gele kaart. Nu nog zijn er mensen die het een schwalbe vonden en Visser gelijk geven. En wie die gele kaart volstrekt onterecht vond, kon alleen tot die conclusie komen na de beelden zes keer bekeken te hebben. Iets wat een scheidsrechter niet kan.
Recht van spreken
Het gevolg van de uithaal en de excuses van Verhaeghe is dat het weer eens gaat over het belabberde niveau van onze arbitrage. De stelling van de Brugse preses is te simpel voor woorden: ze worden genoeg betaald, dus moeten ze goed zijn. Alsof het zo gemakkelijk is. En geldt dit ook niet voor spelers, trainers en … clubleiders?
Neen, geweldig is het niveau van onze scheidsrechters niet. Maar is het elders beter? De beelden gezien van de door de VAR uitgewiste strafschop in Everton-Manchester United in de laatste minuut van de toegevoegde tijd? In de Premier League worden arbiters pas echt goed betaald.
Zelfs in Europa, waar het veel simpeler fluiten is omdat het voetbalniveau hoger is en alle fricties uit de nationale competitie weg zijn, is het niet geweldig. Denk maar aan de vuist van Pasveer vorige donderdag in Ajax-Union of die Turkse fluitenier die Club een penalty cadeau deed in de heenmatch tegen Atalanta. Toen stond Verhaeghe niet in de catacomben te wachten en was perfectie geen noodzaak. Pas als je het onrecht wat je tegenstander wordt aangedaan veroordeelt, heb je recht van spreken.
Hoe dan ook, geen scheidsrechter gaat beter fluiten nadat hij uitgekafferd werd. Het tast alleen zijn zelfvertrouwen aan. Als hij een waardeloze wedstrijd achter de rug heeft, weet hij dat zelf wel en zal hij dat bovendien van de media vernemen. Dat is al erg genoeg en zou moeten volstaan voor clubleiders, trainers en spelers. Kritiek op de arbitrage moet veel strenger bestraft worden. Zoals in Engeland.
Hart
De scheidsrechters moeten geholpen worden. Interpretatie valt niet uit te sluiten, maar duidelijkere richtlijnen – liefst internationaal – zouden kunnen helpen. Bijvoorbeeld dat een keeper die in plaats van de bal de tegenstander wegbokst rood en een strafschop tegen krijgt.
Ook wij, voetballiefhebbers, kunnen een steentje bijdragen aan een betere arbitrage. Laten we geen commentaar meer geven bij beslissingen in het nadeel van ‘onze’ club. ‘For the good of the game’, maar ook vooral ook omdat we gewoon niet in staat zijn objectief te kijken als ons hart bij een van de twee clubs ligt. Acute kleurenblindheid wellicht.
