‘Vanaf het moment dat ik kan lopen, zien mijn ouders dat ik bovengemiddeld geïnteresseerd ben in de blauwe plastic bal die ze voor mijn tweede verjaardag hebben gekocht. Elke keer als de zachte bal ook maar enigszins in de buurt komt, loop ik er snel op af en trap ik er tegenaan. Dozen Lego en Playmobil blijven jarenlang ongeopend in de kast liggen; ik ben meteen verliefd op de bal. En als ik toch een keer een Lego-doos uitpak, gebruik ik de blokjes ook om er tegenaan te schoppen.
Mijn vader heeft er net als ik lol in en algauw verandert onze Haarlemse woonkamer in een voetbalveldje, met de korte kant van de tafel als doel. De lampen en stoelen gaan aan de kant en urenlang schieten mijn vader en ik de bal naar elkaar toe, afwisselend met links en rechts. Ik vind dit het leukste wat er is. Soms gaat mijn vader op zijn knieën zitten en oefenen we een schouderduw, een andere keer probeer ik slidings uit door op mijn sokken over de vloer te glijden. Alles wat met voetbal te maken heeft, doe ik vol overgave.
Mijn moeder is minder enthousiast, zeker als de zachte bal na een tijdje het veld moet ruimen voor een echte leren voetbal. De eerste paar keer trap ik nog rustig terug, maar hard schieten is natuurlijk veel leuker. Wanneer er voor de zoveelste keer een lamp sneuvelt, besluit mijn vader dat het tijd is om uit te wijken naar een heus voetbalveld. Als jochie van drie mag ik bij een paar Haarlemse clubs meedoen met de “puppietraining”, al zijn de andere kinderen een paar jaar ouder. Ik vind het geweldig om op zaterdag op een echt grasveld te spelen.’
Bron: Finn Berk en Jeroen Kleijne, ‘Voetbaldroom – Hoe ik verliefd werd op de bal maar ziek werd van de voetbalwereld’, 2024, blz. 17-18
Finn Berk (Haarlem, 2000) stopte in de zomer van 2022 met voetballen. Berk genoot zijn opleidingsjaren bij AZ en kwam uit voor onder meer Cambuur Leeuwarden en Duitse voetbalclubs, laatstelijk FSV Union Fürstenwalde in de Regionalliga.
Rob Siekmann
