Hij besteedde de meeste tijd aan tegen een balletje trappen – een balletje van in een kous genaaide lappen en proppen papier. Op zijn zevende kreeg Garrincha van zijn oudste zusje een echte bal, nog niet van leer maar van rubber. Wat hij liet zien aan dribbels, rushes, doelpunten, op het kale veldje vol hobbels en gaten waar hij blootsvoets zijn ‘pelada’s’ [partijtjes; RS] speelde en waar je alleen al lopend gevaar liep om je enkels te breken, was op geen enkele wijze verklaarbaar. Meestal speelde hij met twee andere jongens tegen een team van zeven of acht, om de partijen een beetje in evenwicht te houden.
Ook Pelé zat al vroeg achter een kousenballetje aan, maar het verschil was dat hij al snel kicksen droeg en met een echte leren bal speelde, bij de jeugdafdeling van een echte voetbalclub, Bauru Atlético Clube (BAC). Thuis regeerde zijn moeder, die erop toezag dat hij zijn huiswerk maakte en die hem aframmelde wanneer hij bij het voetballen zijn kleren had vuil gemaakt of gescheurd – het voetballen waarin zijn vader hen juist instrueerde. Het eerste jaar op school gedroeg Pelé zich voorbeeldig, maar vanaf de tweede klas spijbelde hij om te kunnen voetballen.
Bron: August Willemsen. De goddelijke kanarie – Over het Braziliaanse voetbal: van Garrincha en Pelé tot Ronaldo en Ronaldinho, 1994 / 2007, blz.159, 160, 167-168
Bij zijn geboorte bleek dat zijn linkerbeen naar buiten gedraaid stond en zijn rechterbeen zes centimeter korter was en naar binnen gedraaid stond. Desondanks, of misschien juist dankzij deze handicap groeide Garrincha uit tot een van de grootste dribbelaars aller tijden. Met Brazilië werd hij in 1958 en 1962 wereldkampioen.
Rob Siekmann
